Everybody Has His Burden 392s60

RUBY ANNE ERSANDO SBG12TV-003

LAHAT TAYO AY MAY PASAKIT SA BUHAY “Lahat tayo ay may pasakit ngunit ang pinakamabigat ay para sa maliit at mababa” Noong unang panahon may puno ng manga. Meron itong malalaking sanga na nagbibigay ng sagana at namumunga ng napakaraming prutas. Lahat ng nakakakita ng tanim na puno ay hinahangaan ito at hinihiling n asana ay pagmamayari nila ito. Isang araw, ang nagrereklamong boses ang narinig sa ilalim ng puno. “ Kaawa-awang ako” Anong pasakit ang kailangan kong dalhin , ang mabigat na puno, lahat ng sanga, lahat ng dahon at prutas. Sobrang bigat ng pasakit na parang ako ay nililibing ng buhay. Hindi ko na nakita ang magandang nilikha ng kalikasan sa mundong ibabaw. Ni hindi na ako nakalanghap ng sariwang hangin o nakita ang buwan o ang araw. Bagkus, Ang mga tao ay sinasaktan ako na minsan ay hinihila nila ako palabas at tatapon kung saan saan. “ Naku, hindi ko maipaliwanag ang paghihirap ko araw-araw. Tanging ang Panginoon lamang ang nakakaalam ng aking paghihirap. Anong ganda ng buhay na meron ang puno. Nang marinig ng puno ang boses na ito, sagot niya. “ Mahal na kapatid, huwag kang magsalita ng ganyan. Sa tingin mo ba ay mayroon akong magandang buhay? Hindi mo alam kung paano ko indahin ang bigat ng mga sanga at ang mga prutas. Lagi akong natatakot kapag mayroong malakas na hangin humahampas sa aking katawan. Ang malakas na hangin na pumipilipit sa aking katawan. Hindi moa lam kung gaano iyon kasakit. Napakaswete ko dahil hindi ako nahahati sa dalawa. Kung mangyari yun, tapos na ang lahat. “ Isang bagay na ayoko. Sa paglipas ng araw, ang mga taong nagdadala ng mga panggatong sa palengke na isinasandal nila sa akin. Ang pagpapahirap sa akin sa tuwing pagtaga nila ng palakol sa aking katawan. Akoy nagdurugo sa oras na iyon. Sa kabila nito, kahit na naka asa ang mga tao sa akin araw araw. Hindi na kailangan sabihin sayo ang aking paghihirap. Sa tingin mo ba nagpapasalamat sila sa akin?. Hindi lahat. Ang napapansin lang nila ay ang mga dahon na nagbibigay ng lilim sa kanila. Ano na ba ang gamit ng mga dahon na ito? Lahat sila ay mayroon lamang magandang buhay, sumasayaw sila kasabay ng pag ihip ng hangin. Ang paggalaw ng puno ay sumasabay ang mga dahon. Sila ay nababahala sa mga salitang ito na tungkol sa kanila. Kaya ang sagot nila. Ang lungkot naman pakinggan ng mga iyan. Diba kami ang nagpoprotekta sa inyo sa matinding sikat ng araw? At tuwing tag-ulan? Lagi naming ginagawa ang lahat ng makakaya naming para lang maprotektahan naming kayo sa mga unos na bumabasa sa inyo. Pinoprotektahan naming kayo sa malakas na ipu-ipo na gustong pawirin kayo. Gaano ba kahirap ang pinagdadaanan namin sa malakas na hangin. Kami ay gumagaralgal ng dahil sa hangin na humahampas kaya kung saan saan kami nakakalat. Kung sino man saamin ang may lakas na kumapit ay magagasgas lamang. Ang iba sa amin ay nakakalat na at kinokolekta ng mga tao. Sa sandali, kami ay natutuwa dahil kami ay magsasama sama ulit ngunit ang masayang iyon hindi pangmatagalan. Napagtanto naming na ang aming pagsasama sama ay hanggang sa aming kamatayan at kami ay maging abo na lang. Paano ko nasabi na may maganda kaming buhay!. Ang mga prutas ang may magandang buhay, nakasabit at sumasapik buong araw. Ang prutas ang bumibilang sa ating lahat. Ang prutas ay nalungkot sa narinig niyang boses.” Mga minamahal kong kapatid, nalulungkot kami sa inyong mga sinabi. Ito ay malayo sa katotohanansa totoong nararamdaman naming at an gaming kinakaharap araw-araw. “ kami ang pinaka nakakaawa”. Lagi kaming nabubuhay sa takot. Kailangan naming pangalagan ang aming aming pangalan sa lahat ng oras, para maging sikat sa buong mundo. Kung kami ay hindi matamis masarap at maganda, hindi kami bibilhin ng mga tao. Puputulin nila tayo at gagawing panggatong. “Sa kabilang banda, , Pag

hinog na kami, kami ay nag dudusa pag kami ay kinakain na ng mga tao. Hindi naman sa nag rereklamo kami, Pag katapos ng lahat pinapapalaki kami mga tao dahil masarap kami at ibig sabihin nito ay nirerespeto nila kami. Ang pinakamagandang butong ginagamit at tinatanim. Mayroon kaming Makita ang mga buto ng buto” tigil! Tumigil kayo sa paguusap! Sumagot ulit ang ugat” di kailangan magsalita, lahat kayo nakadepende sa akin. Kung hindi ako nabubuhay ay wala kayo. Kung ako ay wala, ay wala ring puno, dahon,at prutas. Kailangan kong magtrabaho mabuti para sa inyo, naghahanap ng pagkain para sa inyo. Sa tingin mo para lang ito sa nararamdaman mo?. Kaya nasa tao rin, sabi ni Bataks. Isipin muna ang mararamdamn ng iba bago ka gumawa ng mga hakbang. Ang totoong balance ng demokrasya ay kapag ang mga dahon, prutas, puno at ugat ay kinukuhaan ng litrato.