Sihirli Yüzük 4a5158

SİHİRLİ YÜZÜK

Zehra Tapunç

Published by B&B.TaH-İkbal Çakmak at Smashwords Copyright © 2010 B&B.TaH-İkbal Çakmak All rights reserved.

No part of this book may be reproduced or transmitted in any form or by any means, electronic, or mechanical, including photocopying, recording, or by an information storage and retrieval system, without permission in writing from the author. This ebook is licensed for your personal enjoyment only. This ebook may not be re-sold or given away to other people. If you would like to share this book with another person, please purchase an additional copy for each person. If you’re reading this book and did not purchase it, or it was not purchased for your use only, then please return to Smashwords.com and purchase your own copy. Thank you for respecting the hard work of this author.

BİRİNCİ BÖLÜM

“O iğrenç şeyi yemeyeceksin herhalde Özge!” Özge elindeki kahverengileşmiş patateslere baktı. Gerçekten de yenecek gibi değildi ama daha önceki günlerde aldıklarından da farksızdı. Kantinci her zaman ona kenarda beklettiği sandviçlerden verirdi zaten. Özge de hiç ses çıkarmadan alır, yemeye çalışırdı. Yine de arkadaşına bunun farkında değilmiş gibi

davranmayı tercih etti. “Neden? Nesi var ki?” “Bir benimkine bak bir de şunlara. Patatesler yanmış. Üstelik buz gibi. Sandviç de eminim bayattır. Meyve suyuna bakayım… Tahmin etmiştim. Buna da soğuk içecek demek için bin şahit lazım.”Özge gözleri öfke kıvılcımları saçan arkadaşına hayranlıkla baktı. Kızıl, dümdüz ışıltılı saçlarının bir yansıması gibi yüzüne serpiştirilmiş çilleri, yuvarlak çerçeveli gözlüklerinin arkasından bakan yeşil gözleri ve ufak tefek bedeniyle kendisinden ne denli farklıydı. “Boş ver…” dedi omzunu silkerek. “Benim için yeni bir durum değil ki bu. Haydi gel, voleybol maçını izleyelim.” “Ver şunları bana.” “Melis lütfen…” Melis arkadaşının itirazını duymadı bile. Kendi elindekileri kantinin önündeki banka bırakıverdi. Sandviçi ve meyve suyunu arkadaşının elinden kaptığı gibi kantine koştu. Özge de arkasından. Melis elindeki sandviç bozuntusunu öğle teneffüsünün kalabalığından bunalmış haldeki kantincinin burnuna dayadı. “Bunu herhalde çöpe atacaktınız. Yanlışlıkla arkadaşıma vermişsiniz,” dedi seyrek saçlı, gözlüklü adama. Adam, gözlüklerinin üzerinden bir Melis’e bir de sandviçe baktıktan sonra “Ah,” dedi. “Özür dilerim. Çok yoğun olunca böyle yanlışlıklar oluyor işte. Hemen yenisini hazırlıyorum.” “Şu meyve suyunu da vereyim. Çay bile bundan daha soğuktur.” Kantincinin yardımcısı genç kız, utangaç bir gülümsemeyle meyve suyunu aldı ve buzdolabından yeni bir tane çıkarıp uzattı. “Gördün mü?” diye fısıldadı Melis, Özge’ye dönüp. “Nasıl da özür diledi? Midene yazık değil mi senin? Bedavaya mı alıyorsun? Hem bunu sen söyleyemez miydin sanki?” “Ben söylesem değiştirmezdi ki. Her seferinde böyle veriyor. Sürekli kavga mı edeceğim?” “Sana sürekli kavga et diyen yok. Hatta kavga et diyen bile yok. Az önce benim söylediklerimi sen söyleyeceksin. Yalnızca bir kez… Sonra… gerekiyorsa kavga edeceksin ki, gerekmeyeceğinden eminim.” Sesini çıkarmadı Özge. Melis haklıydı haklı olmasına da, onun söylediklerini yapmaya yürek isterdi. O yürek de Özge de yoktu. Hiç üşenmeden yeniden kızarttığı patatesleri sosisli sandviçin içine yerleştirmekte olan kantincinin yüzüne çekinerek baktı. Bir daha Melis olmadan kantinden alışveriş yapmamaya karar verdi. Çünkü adam bu yapılana kesinlikle kızmış olmalıydı. Ancak Melis’ten korktuğundan sesini çıkarmamıştı. Özge’yi yalnız bulursa bunu kesinlikle ödetirdi.Okulun spor salonunda bir kenara oturmuş, bir yandan

yemeklerini yiyip diğer yandan maçı izlerlerken Melis’in eleştirileri bitmek bilmiyordu. “Senin neyin var anlayamıyorum. Niçin her şeye evet demek zorunda olduğunu düşünüyorsun?” “Sorun istemiyorum.” “Peki böyle yaptığında sorunsuz yaşıyor musun?” “İçim rahat…” “Başkaları üzülmesin diye kendini üzmeyi tercih ediyorsun. Hayatında hiçbir şeye itiraz ettin mi sen?” “Hatırlamıyorum.” “Hatırlamazsın tabii. Bence hayır kelimesi senin ağzından hiç çıkmamıştır. Yuvadan beri arkadaşız. Ben hiç rastlamadım.”Özge arkadaşının son sözlerini duymadı bile. Tırnaklarını kemirerek sahayı işaret ederken yüzü de hemencecik pembeleşmişti. “Bak… servis atıyor…” Melis, Özge’nin kimden bahsettiğini anlayamadı önce. Sonra servis atan çocuğa baktı. “Kim? Ha Tolga mı? Atıyor da ne oluyor? Uzaktan bakmaktan başka ne yapıyorsun? Daha bir kez yanına bile yaklaşmadın.” “Benimle konuşmaz ki.” “Denemedin ki. Bak istersen maçtan sonra gidip konuşmayı deneyelim. Ben de Burak’la konuşmak için can atıyorum zaten.” “Hayır hayır… yapamam.” “Özge seni hiç anlayamıyorum. Neyin var Allah aşkına? İnsan beğendiği çocukla konuşmaktan çekinir mi? Çocuk daha adını bile bilmiyor.” “Burak da senin adını bilmiyor.” “Ama en azından ben mücadele ediyorum. Bazen bana gülümsüyor. Tolga’nın

ise senin bu dünyada yaşadığından haberi bile yok. Üstelik bunun için onu suçlayamayız.” “Suçlamıyorum ki.” “Ben de buna şaşıyorum zaten. Çocuğun başkalarıyla çıkmasından, sıkı fıkı olmasından zevk alır gibisin.” “Zevk almıyorum… aslında üzülüyorum.” “Neyse buna sevindim.” “Üzülmeme mi?” “Evet… Çünkü bu, hiç olmazsa bizim gibi normal duyguların olduğu anlamına geliyor. ”Özge gözlerini üzüntüyle ellerine kilitledi. “Anormal olduğumu mu düşünüyorsun?” “Hayır… evet… yani bak… tanıdığım herkesten farklısın. Yalnızca benimle rahat konuşabiliyorsun. Sınıfta yanıtını bildiğin sorulara bile cevap vermiyorsun.” “Doğru olduğundan emin olamıyorum.” “Ama dün sözlüye birlikte çalışmıştık. Bana Selanik’in Yunanistan’da olduğunu sen söylemiştin. Öğretmen sorunca niye söylemedin? Yanlış olmasından korkmuş olamazsın. Biliyor musun, bütün ders bunu düşündüm.” “Bilmem…” “Bence biliyorsun. Doğru yanıt verdiğinde herkesin dönüp sana bakmasından korkmuşsundur. Oysa ki cevap vermemekte direnip öğretmeni çatlattığında herkes sana daha çok baktı.” “Biliyorum. Zaten o an çok pişman oldum. Keşke cevap verip hemen kurtulsaydım diye düşündüm.” “Yani cevabı biliyordun… Benimki de laf işte. Bildiğini zaten biliyorum. Beni

sersem ediyorsun, Özge. Senin yanındayken bazen ne diyeceğimi, ne düşüneceğimi şaşırıyorum.” “Boş ver… Beni düşünerek kafanı yorma.” Melis kumral bukleli saçlarını siyah bir çengel tokayla kafa derisinden sıyırmak istermiş gibi sımsıkı toplamış arkadaşına alıcı gözüyle baktı. Bembeyaz yüzü her an kızarmaya hazırmış gibi pespembeydi. İri kahverengi gözleri ve biçimli kaşları tokanın baskısından hafifçe şakaklarına doğru çekilmişti. Bu haliyle Türkî cumhuriyetlerden gelmiş gibi bir hali vardı. Aslında düzgün burnu ve ağzıyla görünüşünden çekinmesini gerektirecek bir yanı yoktu. Yaşıtları bütün kızların özenecekleri kadar uzun boyluydu. Ancak kambur duruşu, sürekli yerleri araştıran bakışları ve her mevsim kocaman mendiliyle burnunu silişi, Melis’in değilse de başka insanların sinirine dokunuyor olmalıydı.Melis kendi kendine konuşurmuş gibi fazla incelemeden sordu. “Doktora bunları anlatıyor musun peki?” Melis bunu sorup sormamakta kararsızdı gerçi. Ne zamandan beri Özge’nin her hafta gittiği psikiyatrın ne işe yaradığını düşünüp duruyordu. Ancak bu çok özel bir konuydu ve Özge’nin bundan bahsetmeyi istemediğini hissetmişti. Neyse olan olmuş, sonunda sormuştu işte. “Pek sayılmaz… yani birkaç kez anlatmaya çalıştım ama…” “Anlatmaya çalıştım da ne demek? Doktora dünya kadar para döküyor olmalısınız. Onunla da konuşmuyorsan sana nasıl yardımcı olabilir ki?” “Bana yapmam gerekenleri sıralıyor… bir sonraki randevuda uygulayıp uygulamadığımı soruyor…” “Uygulayamadığını söylüyorsun tabii…” Melis arkadaşının yere düşmüş bir kağıt mendile diktiği bakışlarına inanamayan gözlerle baktı. “Özge… adama yapamadığını söylemiyor musun?” “Söyleyince kızıyor.”

“N… nasıl yani? Bağırıyor mu?” “Yok da… Gözlerini belertiyor.” “Eee? Sorun yok numarası mı yapıyorsun?” “O zaman fazla kızmıyor. Bazen komik şeyler anlatıyor. Çoğunlukla da beni rahat bırakıyor. Süre dolana kadar müzik dinletiyor. Kendisi de telefonda falan konuşuyor.” “Ve sen de hiçbir şey olmamış gibi odadan çıkıp annene tedavi oluyormuş numarası mı yapıyorsun? Sana inanamıyorum! Bunu annene söylemek zorundasın. Boşu boşuna para ödüyorsunuz. Sana yardımcı olacak bir doktor mutlaka vardır.” “Aslında doktora gitmeyi hiç mi hiç istemiyorum. O adamın çatık kaşları rüyama giriyor.” “Annene söyle o zaman. Bu haftaki randevuya gitmeyin… Bak yoksa ben söylerim, haberin olsun.” “Sakın yapma! Annem çok üzülür. Beni doktora götürmek onun içini rahatlatıyor. İyileşeceğimi sanıyor…” “Sen hasta değilsin ki. Yalnızca yaşama farklı bir açıdan bakmayı başarman gerekiyor. Hepsi bu. Bak…” Melis’in sözleri yarım kaldı. Çünkü Özge’nin ablası Cansu, zebellah gibi başlarına dikilmişti. “Ben de seni arıyordum, ufaklık. Gelsene biraz…” Özge hemen yerinden fırlayıp ablasının peşi sıra beden salonunun kapısına seğirtti. “Yanıma haftalığımı almamışım,” dedi Cansu yüzünde hiçbir eziklik belirtisi göstermeksizin. “Seninki yanında mı?” “Hı hı.”

“Ah çok iyi. Çıkışta kızlarla gümüşçüye gideceğiz. Geçen hafta o beğendiğim kolyeyi alacağım. Kızların yanında istemeyeyim, dedim. Sen ver, ben sana evde veririm, oldu mu?” Özge çantasını açıp cüzdanına özenle yerleştirmiş olduğu haftalığının içinden bir miktar seçecek oldu. “O kadar yetmez,” dedi Cansu yüzü bile kızarmadan. “Dönüş paranı ayır. Gerisini ver. Dedim ya, evde veririm.” Özge cüzdanının ağzını iyice açtı. Ablasının iki lira dışındaki her kuruşu alışını sessizce izledi. “Sağ ol, ufaklık. Ha aklıma gelmişken, dönüşte şıp diye eve koşma. Melis’le biraz oyalanın. Ne bileyim, kitapçıya falan girin. Kızlarla pastaneye de gideceğiz. Annem geciktiğimi çakmasın.” Özge ablası çoktan arkasını dönmesine karşın, başını salladı ve ağır adımlarla arkadaşının yanına döndü. Melis öfkeyle söylenmeye başladı. “Yine haftalığını kaptırdın, değil mi?” “Kendisininkini evde bırakmış.” “Sen de yutmuş numarası yaptın.” “Evde veririm, dedi iki kez.” “Bin kez de söylese vermeyecek, biliyorsun. Sen de istemeyeceksin. Konu kapanıp gidecek. Bir iki hafta sonra yine aynı şey olacak.” Özge hiç sesini çıkarmadı. Doğru söze ne denirdi? “Bu kez ne alacakmış?” “Gümüşçüye gideceklermiş.” “Oh ne âlâ memleket! Senin paranla har vurup harman savuruyor hanımefendi. Biz de bütün hafta eve yürüyeceğiz desene.” “Yok iki lira bıraktı. Bugün binebiliriz.”

“Aman ne insaflıymış! Sana inanamıyorum demekten bıktım valla. Aslında yürümekten şikayetçi değilim. Sayende form tutuyorum da… benim derdim kendini bu kadar kullandırman… Hişt, buraya geliyor.” “Kim?” “Seninki ve… yaşasın! benimki de.” “…” “Bana bak konuşmaktan maçı kazanıp kazanamadıklarını bile anlayamadım. Ne diyeceğiz?” “Kazandılar.” “Emin misin?” “Hı hı.” “Tamam o zaman… Bak sen her şeyi bana bırak. Konuşman gerekmiyor. Yalnızca başını salla. İsmini sorarsa sallama ama. Allah aşkına cevap ver! Özge hava çok güzel. Kapişonunu ne diye takıyorsun?” “…” Tolga ile Burak birbirleriyle şakalaşarak kızların oturdukları yere yaklaştılar. “Selam kızlar!” dedi Burak neşeyle. “İzlediniz mi?” Melis, çene yarıştırmaktan izleyemediği maçta oynayan çocukların performanslarıyla ilgili övgüler düzmeye başladı. Özge’nin hemen yanına bırakmış olduğu çantasından suyunu çıkaran Tolga ise Özge’ye göz kırptı. “N’aber?” Özge yanıt vermek şöyle dursun, kendisini yere atıp bir şeyler aramaya koyuldu. Çocuk da onunla birlikte eğilmiş bir yandan yerleri araştırıyor, diğer yandan soruyordu?

“Ne düşürdün? Lens falan mı?” Özge yerdeki araştırmalarını aniden bırakıp çantasına yüzünü gömdü. Bir elini de çantaya daldırıp kocaman mendilini buldu. Çantanın içinden çekmediği burnunu gürültüyle sildi. Allah’tan spor salonundaki kızlar çocukların etrafını sarmış, Tolga’nın dikkatini çoktan dağıtmışlardı. Özge rahat bir nefes almış, o karmaşada iyice coşan burnunu koparırcasına çekiştiriyordu. Biraz sonra spor salonundan çıktıklarında Melis öfke nöbetleri geçiriyordu. “Ne şans ya! Çantalarını tam da bizim oturduğumuz yere bırakmışlar! Yanımıza geldiler, neredeyse oturacaklardı. Ama o yılışık kızlar rahat vermediler ki! Çocukları serseme çevirdiler. Burak hangi sınıfta olduğumu sordu. Düşünebiliyor musun, yanıtımı duyuramadım.” “…” Melis hiç sesini çıkarmayan Özge’ye döndü. “Sen ne yapıyordun öyle yerlerde?” “N’aber dedi” diye yanıtladı Özge kendini savunurcasına. “İyilik deseydin… Her n’aber dendiğinde yerlere mi serileceksin? Hem o burnunu silişin neydi öyle? Sanki son şansın kalmış gibi…” “Çok üstüme geldi.” “Çocuk bir şey düşürdün sandı. Ve peşinde onca sırnaşık varken seninle birlikte arama kibarlığını gösterdi. Yok Özge yok… Sen adam olmazsın… Neyse zil çaldı. İçeri girelim. Yoksa seni bu kez gerçekten kıracağım.”

Özge sokaklarda dolaşmaktan tabanları alev alev yanarak eve döndüğünde ablasının cırtlak sesi kapının dışına kadar taşıyordu. Ayakkabılarını çıkarırken konuşmalara kulak kesildi. “Hayır anne, hayır. O salakla hiçbir yere gidecek değilim.”

“Sen bilirsin kızım. Babanı duydun. Ya kardeşinle gideceksin, ya da hiç.” “Anne lütfen… Sen bir şey yapamaz mısın?” “Babanın karşı çıkmasına rağmen seni yalnız başına arkadaşına gece yatısına göndermemi mi istiyorsun? Üstelik kardeşinden salak diye söz etmene karşın… İstersen senin için yalan da söyleyeyim… Kusura bakma canım.” “Anne neler yaptığına inanamazsın. Durup dururken çığlıklar atıyor. Yatakların altına saklanıyor. Birisi ismini sorsa çok terbiyesiz bir şey söylenmiş gibi kızarıp bozarıyor. Yüzüne dikkatle baksalar elinde ne varsa düşürüyor… İnsanı rezil ediyor…” “Kız kardeşinden bir ruh hastasından bahseder gibi söz etme, Cansu. Kardeşin tanımadığı insanların içinde bu tür davranışlar sergiliyorsa kendinden utanmalısın.” “Utanıyorum zaten.” “Ona ablalık etmediğin için…” “Anne…” “Madem ki Özge yabancı ortamlarda böyle garip davranışlarda bulunuyor; o zaman sorunu şöyle çözüyoruz. Gittiğin her yere onu da götürüyorsun…” “Anne lütfen!” “Böylece çocuk insan içine çıka çıka, o anormallikleri yapmaz.” “Anne…” “Konu kapanmıştır. Götür şu salatayı masaya. Hem... nerede kaldı bu çocuk? Sen ne diye ayırıyorsun kardeşini yanından?” “Melis’le yürüyorlardı.” “Sizin yanınızda da yürürlerdi. Bu sorumsuzlukların beni çileden çıkarıyor, Cansu. Tövbe tövbe… Yemek vakti gelmiş çocuk yok… Götürme salatayı, koy şuraya… Yoksa baban pirelenecek. Ya çocuğun başına bir şey geldiyse!”

“Ne gelecek? Yanılıp şaşırıp onu kaçırmaya kalkan bin pişman olur valla.” “Onu bilmem ama senin çok pişman olacağın kesin. Biraz daha konuşmaya devam edersen, Meltemlere kardeşinle olsun gidebilmek için yalvaracaksın.” Özge ayakkabıların çıkarıp doğruca mutfağa geçti. “Ben geldim anne!” “Özge! Niye bu kadar geciktin yavrum?” “Yürüdüm.” “Niye?” “Yürümek hoşuma gitti.” “Kafana esince yürüme canım. Bir gün önceden haber ver. Merak ediyorum.” “O zaman… bu hafta hep yürümeye karar verdik Melis’le. Olur mu?” “Olur tabii.”

İKİNCİ BÖLÜM

“Bana bak! Babam Meltemlere sensiz göndermiyor. Geleceksin ama en ufak bir manyaklığını görürsem saçını başını yolarım haberin olsun. İnsanlardan sıkılıyorsan gider televizyon seyredersin… Ya da ne bileyim kitap okursun. Ben sana yiyecek getiririm merak etme. Yeter ki sen yerinden kalkıp da bir sakarlık yapma.” “…” “Sana söylüyorum. Nezle değilsin bir şey değilsin. Ne diye burnunu silip duruyorsun? Bak orada da o burnunu koparıncaya kadar silip beni rezil etme, anladın mı? Hatta mendil falan götürme!”

“Götürmek zorundayım.” “Götürmek zorundayım,” diye tekrarlayarak ağzını burnunu çarpıttı ablası. “Götür o zaman Allah’ın cezası. Nedir senden çektiğim? Basbayağı kuyruksun işte. Sümüklü kuyruk!” “Ben gelmek istemiyorum ki.” Cansu işittiklerine inanamıyormuş gibi gözlerini belertti. “Ne dedin sen? Gelmek istemiyormuş! Sana fikrini soran oldu mu? Madem ki sen olmadan gidemiyorum; gelmek zorundasın, sümsük! Yoksa elbette ki sana meraklı değilim. Bak sen ya! Hanımefendi gelmek istemiyormuş.” “O ev beni korkutuyor.” “Seni korkutmayan şey mi var, ödlek! Geleceksin işte. Sakın babama istemiyorum falan deme. Gebertirim valla seni. Öyle bir şey söyleyecek olursan bundan böyle gece yarıları seni banyoya manyoya götürmem, her gece altını ıslatırsın, ona göre. Hem orada olan hiçbir şeyi döndüğümüzde anlatmayacaksın anlaşıldı mı? Yoksa bir daha kapı dışarı çıkamam…” “Annesi babası evde olmayacak diyorsun.” “Bak hâlâ konuşuyor. Kızım millet bizim gibi değil. Dünya kadar yardımcıları var evde. Hem annesi babası geç saatte de olsa dönecekler. Altı yedi kızız. Hizmetçiler de cabası. Onca insanın içinde korkmayı akıl edersen hesabını sorarım sana.” “Pirana besliyorlarmış…” “Özge akvaryumdaki piranadan sana ne?” “Dişleri var…” “Bakmamaya çalış, sersem! Hayvanın hiç işi yok, ölümü göze alıp çıkacak ve bir dolu insanın içinde gelip seni mi ısıracak?” “Korkan insan koku salgılıyormuş ve…”

“Özge ciyak diye bağıracağım, kes artık!” “Bak sen de korkuyorsun…” “Ben dayanamayıp seni geberteceğim diye korkuyorum, saplantılı şey! Hem o kapişonlu partalını giyersen evden çıkar çıkmaz üstünü başını paralarım, ona göre.” “Üüüüü!” Tam o sırada anneleri kapıda belirince Özge ağlamayı kesti ve yüzüne neşeli bir ifade vermeye çalıştı. Anneleri ikisine de şöyle bir göz gezdirip, Cansu’ya çatmaya karar verdi. “Ne oluyor? Ne bağırıp duruyorsun sen?” “Anneciğim bağırmıyorum. Şakalaşıyoruz. Özge’ye terapi olacak hikâyeler anlatıyorum.” Anneleri onaylama beklercesine küçük kızına döndü. Yüzü aniden yumuşamıştı. “Öyle mi canım?” “Hı hı.” “Canım kızım benim… Ablasıyla mırıl mırıl sohbet edermiş. Yarın da ablasıyla yatıya gidecekmiş. Hah şöyle. Üstünü güzelce örtelim. Uyanırsan beni çağırmaktan çekinme oldu mu yavrum?” “Peki.” Anneleri ikisine de birer iyi geceler öpücüğü kondurup odadan çıktı. Özge yorganı başına çekti. Şu tor top yatışıyla bir kaplumbağadan farksızdı. Yine de her gece olduğu gibi bu gece de uykusunun arasında soluğu ablasının yatağında alacağını, sabah da orada uyanacağını biliyordu. Yorganı hafiften araladı. Arkasını dönmüş, çoktan düzenli nefes alıp vermeye başlayan ablasına baktı. Ne kadar devam edecekti bu? Niçin kendisine engel olamıyordu?

Özge sabah uyandığında ablasının ağzına dayadığı ayağını yavaşça çekti. Onun geceliğine sıkı sıkıya yapışmış ellerinin parmaklarını da gevşetti. Cansu’nun geceliğinin iliğinden geçmiş serçe parmağını yavaşça delikten kurtardı. Neyse ki bütün bunları onu uyandırmamayı başararak gerçekleştirebilmişti. Dudaklarını ısırarak doğruldu. Bir ayağını yataktan aşağıya sarkıttı. Diğer bacağını da kurtardı mı, bu sabahı sorunsuz atlat… “Seni küçük solucan! Yine mi yanımda yattın?” “Geldiğimi hatırlamıyorum ki.” “Hatırlamıyormuş… Yalancı! Ah, tevekkeli değil her yanım tutulmuş! Uykumda bile rahat yok senden, mendebur!” Özge aceleyle yataktan fırlayıp terliklerini giymeye davrandı. “Olduğun yerde kal. Çünkü banyoya ben gireceğim. Beş saat senin keyfini bekleyemem.” Cansu’nun bağırtısı odanın kapısından başını uzatan babalarını görünce şıp diye kesildi. “Ne oluyor?” “Bir şey yok babacığım… Ben banyoya önce gireyim diye…” “Doğru düzgün söylesene. Etinden et koparılmış gibi bağırıyorsun. Hem kim önce uyanmışsa o gider. Bak çocuk terliğini bile giymiş… Sen gir kızım…” Özge dudaklarını ısırarak banyoya girdi. Cansu’nun şimşeklerini üzerine çekmemek için elini yüzünü çabucak yıkadığı gibi banyodan çıktı ve mutfağın güvenliğine koştu. Babası oturmuş gazetesini okuyordu. Annesiyse kahvaltıyı hazırlamış, Meltemlere götürülecekleri yerleştiriyordu. “ Hem kek kem de ıspanaklı börek yaptım, canım. Sakın orada utanıp da aç kalma. Ne verirlerse ye, tamam mı?” “Hı hı.”

Babası gazeteden başını kaldırıp o sırada mutfağa giren Cansu’yu, “El alemin evinde kardeşine az önce yaptığın gibi bağırırsan külâhları değişiriz,” diye uyardı kaşlarını çatarak. “Geldiğinizde Özge’ye soracağım. Olumsuz bir şey sezersem bu son arkadaş gezmen olur, ona göre.” “Öyle şey olur mu babacığım? Bir yere gittiğimizde sırf ben değil bütün arkadaşlarım Özge’yle ilgileniyoruz. Kardeşim neden hoşlanırsa onu yapıyoruz. O hangi kanalı isterse onu seyrediyoruz. Herkes onun ağzının içine düşüyor.” “O kadar da üstüne düşüp bunaltmayın çocuğu. Abartılı hareketlere gerek yok. Kardeşini ezme, ezdirme yeter.” Cansu annesinden yana, ne yapsak yaranamıyoruz, bakışı fırlattıktan sonra tabağına gömüldü. Ancak babasının bitirmeye niyeti yok gibiydi. “Hem yat kalk kız kardeşine dua et,” diye devam etti. “Yaptıkların unutulmuş değil, Cansu hanım! Çocuk iki insan görsün, biraz eğlensin, diye gönderiyorum, senin keyfin için değil, haberin olsun!” “Hiç,” diyerek onayladı annesi, babasının sözlerini umursamaz bir havada omzunu kaldırarak. Cansu babasının en son okulu kırdığı günden söz ettiğini pekala biliyordu. Yüzünün kızarmasına engel olamadı. Elleri de yapış yapış terlemiş miydi ne? O gün ne kadar da eğlenmiş, kendisini ne denli özgür hissetmişti. Kızlarla sinemaya gitmiş, ardından da aylak aylak sokaklarda dolaşmışlardı. Okul idaresinin babasının cep telefonuna mesaj yollayacağını ve okula gelmediğini bildireceğini aklına bile getirmemişti tabii. O akşam üstü eve geldiğinde durumu herkesin bildiğinden habersizdi. Bütün gün okulda ne kadar yorulduğundan dem vurmuş, girmediği derslerde olan komik olayları anlatıp durmuştu. Babasıyla annesinin kırk karış asılmış suratlarının doğrulmadığını fark edince, ortamı normalleştirmek için saçmaladıkça saçmalamıştı. Özge’nin ifadesinden de bir şey çıkarmak mümkün değildi ki! Kız kardeşi oldum olası hoşlanmadığı bamya yemeğine her an tabaktan fırlayıp üstüne atlayıverecek yaratık muamelesi yapıyordu.

Sonunda babasının kükremesiyle oturduğu iskemleden zıplamıştı Cansu. Sonraki söylevi anımsamak bile istemiyordu. Çünkü tamı tamına üç gün sürmüştü. Cansu dudaklarını ısırdı. Yok yok, güçlü olmak zorundaydı. Omuzlarını dikleştirdi. Ne söylerlerse söylesinler, eyvallah, demeye çoktan hazırdı. Bu sünepe olmadan evden çıkamadığına göre en mantıklı davranış da buydu. Babası devam edeceğe benziyordu. Offf bir yere göndermeden önce insanın burnundan getirirlerdi. Konferansın biri biter diğeri başlardı. “Hem gece yatısına bu kadar erken gidilir mi?” diye sürdürdü babası azarlarını. “Yoksa akşama kadar fellik fellik gezip öyle mi eve gireceksiniz?” “Olur mu babacığım? Erken gidiyorum çünkü Meltem’e akşam hazırlıkları için yardım edeceğim.” “Evde tabağını söylete söylete kaldırıyorsun. Meltem’e yardım edeceksin, ha?” dedi babası kaşlarını hayret edermiş gibi kaldırıp. Sonra da annesine döndü. “Duy da inanma.” Başkaca azar işitmeden evden çıkabilseydi bari. Daha doğrusu azar işitmek neyseydi de babası fikrini değiştirmeden gidebilseydi. Bugün onun için çok önemliydi. Annesine pijama partisi falan demişti ama basbayağı kızlı erkekli ve de danslı bir parti olacaktı bu. Meltem’in kuzeni Cenk de gelecekti. Bu kadar çok istemesinin nedeni de buydu zaten. Önceki hafta uzaktan şöyle bir gördüğünden beri aklından çıkmamıştı çocuk. Hem Meltem onun da erkenden geleceğini söylemişti. Ohoo, akşama kadar çocukla samimiyeti ilerletirdi. Akşam o kendini beğenmiş Melahat geldiğinde bir güzel açıkta kalırdı. Özge’nin hork hork burnunu silmesi düşüncelerinden sıyrılmasına yol açtı. Offf, Cenk’in yanında da yaparsa… Yaparsa yapsın, diye düşünerek omzunu silkti. Komşunun kızı derim. Ya da kuzenim. Olmaz üvey kardeşim der, kurtulurum. Alelacele evden çıktılar. “Çabuk yürü. Serpil çoktan gelmiştir durağa. Daha gümüşçüye uğrayacağız. Dün

aldığım kolyeyi gece çıkarmayı unutmuşum. Taşı düşmüş. Tabii bütün gece tepeme çıktığını düşünürsek, buna fazla şaşırmamam gerekir. Hah Serpil orada!” Diğer duraktan ablasının en samimi arkadaşlarından biri olan İrem de binince kızlar şamataya başladılar. Cenk’ten tutup Emre’ye, ondan da en beğendikleri dizi oyuncusu Zakhary’ye kadar bütün yakışıklı çocukların kulaklarını çınlattılar. Yaşlı bir amca otobüsten inerken kızlara bakıp “Burası da aşk gemisini geçti,” diyince kızların kıkırtısı bütün otobüsü doldurdu. Özge onların her konuştuklarını duyamasa da, neşeli ve canlı hareketleri yüzünden otobüsten inene dek mendilini ağzına kapatıp gülmekten kendisini alamadı. Hep birlikte gümüşçünün bulunduğu pasaja yollandılar. Özge ablası ve arkadaşlarının her hafta ziyaret ettikleri bu pasaja ilk kez geliyordu. Köhne, küçücük, kutu gibi bir dükkan olan gümüşçüye girdiklerinde yüzüne rutubet kokusuyla birlikte bir sıcaklık vurdu. Mendilini ağzına kapatıp üst üste hapşırdıysa da, gümüşlerin albenisine kapılan kızlar fark etmediler. Birazdan Özge de ortamın havasına alışmış çeşit çeşit takılara bakmaya başlamıştı. Gümüşçü, anlayışlı çekik gözleri olan keçi sakallı, ufak tefek ve yaşlıca bir adamdı. Bir yandan ablasının kolyesinin taşını yapıştırırken, diğer yandan da kızların sorularına yetişmeye çalışıyordu. Özge dikkatin üzerinde olmadığını her hissettiğinde yaptığı gibi doğal davranmaya başladı. İlkin yeşil taşlı bir yüzüğü denedi. Sonra parlak mavi minik taşlarla bezenmiş bir başkasını. Ardından mineli büyük bir yüzüğü parmağına geçirip seyretti. Bu gerçekten çok güzeldi. Çok güzel! Kaç paraydı acaba? Soramazdı ki. Gerçi sorsa ne olacaktı? Evden çıkarken babasının verdiği bozuk paralar olsun olsun dört lirayı geçmezdi. Oysa bu kadar güzel bir yüzük çok daha fazla etmez miydi? “Özge ver bakayım onu, çok güzelmiş,” diye seslendi Serpil. Mineli yüzüğü parmağına takınca da, “Alacak mıydın?” diye sordu, kaşlarını alaycı bir ifadeyle kaldırarak. Özge başını yandan yana salladı. Artık parası olsa da alamazdı. Gözlerinin dolmasına engel olamayarak arkasını döndü. Vitrindeki takılara tersten bakarmış gibi yaptı. Öylece ne kadar beklediğinin farkında bile değildi. Serpil şimdiye

kadar çoktan parasını ödeyip yüzüğü almış olmalıydı. “Küçük hanım! Hanım kızım!” Özge ablasının dürtmesiyle kendine geldi. “Özge duymuyor musun? Beyefendi sana sesleniyor.” “…” “Sana bunu tavsiye edebilir miyim?” Gümüşçü antika görünüşlü, azıcık kararmış gibi ama eflatun pırıltılar saçan kocaman bir yüzüğü ona doğru uzatmıştı. Başını iki yana salladı Özge. Kapıya doğru çevirdiği yüzü kıpkırmızıydı. Ablasının “Şşşeyy,” diye kekelediğini işitti. “O benim kardeşim. Biz yanımıza fazla para almadık da…” “Olsun,” dedi adam. “Bu da benim küçük hanıma armağanım olsun. Zaten bu yüzüğü yıllardır kimsenin aldığı yok.” Serpil adamın elindeki yüzüğe gözlerini kısarak baktı. “Ama bunun aynısını Meltem almıştı. Annesine doğum günü armağanı olarak. Hatırladın mı?” diye sordu İrem’e. “Evet ama o daha yeni görünüşlüydü.” “Hayır,” diye itiraz etti Cansu, arkadaşlarının sözleri hakkında yorum yapmadan. “Kabul edemeyiz. Annemler kızar.” “Madem öyle,” dedi yaşlı adam başını kaşıyarak. “Ödünç veriyorum. Parası olunca on lira getirsin. Ne zaman olursa…” On lira mı? Hem de gümüş bir yüzük için. Özge kendini zorlayarak adamın avucundaki yüzüğe baktı. Eflatun taşın içinde maskeli bir şövalye mi vardı ne? “Pekala,” dedi Cansu artık bu işten sıkıldığını belli eden bir oflamanın eşliğinde. Yüzüğü gümüşçünün avucundan aldığı gibi kardeşinin eline tutuşturdu. “Al o

zaman Özge. Pazartesi günü parayı getiririz. Çok teşekkür ederiz.” Özge, gümüşçünün yüzüne kaçamak bir bakış fırlattığında anlaşılmaz bir ifadeyle gülen adam, “Yüzüğünü kimseye taktırma küçük hanım,” diyerek göz kırptı. “Sana uğur getirsin.” Özge, Meltemlerin evine giden cadde boyunca avucunun içinde sımsıkı tuttuğu yüzüğüne baktı ara sıra. İçini tarifsiz bir mutluluk sarmıştı. Bir an önce pazartesi gününün gelmesini ve yüzüğünü Melis’e göstermeyi dört gözle bekliyordu. Kızlar kendi havalarında oradan buradan laflıyorlardı. Özge kasıtlı olarak onların gerisinde kaldı. Tam sırasıydı. Şövalye yüzüğünü yüzük parmağına geçirdi. Taşı çok büyüktü. Bütün elini doldurmuştu sanki. Ama çok çok güzeldi. İçine garip bir güven duygusu yayıldı. Birdenbire birisinin omuz atmasıyla dengesini kaybetti. Neredeyse yere kapaklanacaktı. Arkasını dönüp baktığında ablasının yaşında iki çocuktan birinin pis pis sırıttığını fark etti. Özge sanki aniden içinden birinin çıkıp çocuğa doğru atıldığını hissetti. “Önüne baksana sen!” Yanına koşan ablası kadar Özge de yerde boylu boyunca uzanmış çocuğa şaşkınlıkla bakıyordu. “Vay canına!” dedi diğer çocuk yerdeki arkadaşının kalkmasına yardım ederken. Özge’ye bakan gözleri hayranlıkla parlıyordu. “Ne kız ama… Zeyna gibi.” “Bunu sen mi yaptın?” diye fısıldadı Cansu inanmaz gözlerle. “Benimki de soru işte. Çocuğun ayaklarına dolanmış olmalısın. Sakar şey. Önümden yürü bari…” Ardından Cansu aklına bir şey gelmiş gibi durakladı. “Ver şunu bana bakayım,” dedi ve Özge’nin elini tuttuğu gibi parmağındaki yüzüğü çekti. “Bana bak o rüküş şeyi bir daha parmağında görmeyeyim. Beni rezil etme!” “Lütfen ver…” “Al ama çantana falan tık. O iğrenç şeye dünyanın parasını vereceğiz zaten.” Özge yüzüğü sıkıca tuttuğu elini ceketinin cebine soktu. Çok güzel bir yüzüktü. İğrenç falan değildi. Ancak Cansu bir daha görürse kaldırıp atardı. En iyisi onun

yanında bir daha takmamaktı. Yüzüğü cebine yerleştirdi. Dalgın dalgın yürürken düşünmeden edemedi. Kafasına takılmıştı. O çocuğu nasıl olup da itmişti öyle? Bunu eni konu düşünmesi gerekiyordu. Hem Melis’le de konuşmalıydı. Bugüne dek sayısız defa çocuklar çelme takmış, itmiş, canını yakmışlardı. Nasıl olmuştu da bu kez böyle bir tepki gösterebilmişti? Bunu doktora anlatmak zorundaydı. Bir dahaki sefere böyle bir kriz gelirse ağzını burnunu yamulturlardı alimallah. Bereket versin bu kez ucuz atlatmıştı. Meltem’in evine girdiklerinde Cenk çoktan gelmekle kalmamış, Onur adında bir arkadaşını da getirmişti. Kızların adeta gözleri dönmüştü. Özge’nin daha önce hiç duymadığı kadar kibar bir ifadeyle konuşuyordu Cansu. Sesi incelmekten neredeyse küçük çocuk gibi çıkmaya başlamıştı. Serpil’le İrem desen onlar da iyicene kırılıyorlardı. Özge hiç kimsenin dikkatini çekmediğinden emin oluncaya dek bekledi. Sonra doğruca bahçeye çıktı. Etrafta kimse olup olmadığını kolaçan ettikten sonra omzunu dikleştirdi. Salıncağa oturup yanında getirmiş olduğu kitabını okumaya başladı. Kütüphaneden aldığı kitap Özge’yi adamakıllı sarmıştı. Zaten kitap okurken dünyayı unutur, top patlasa duymazdı. Hele burada, salıncakta sallanarak, üstelik ablasıyla arkadaşlarının konuşma seslerini işiterek okumak, kendisini güven içinde hissetmesini sağlıyordu. “Burada mısın sen?” diyerek bir ara bahçeye çıktı Cansu “Hah aferin. Böyle devam et. Kitabını oku. Ben ara sıra sana bir şeyler getiririm. Bahçe ne güzel değil mi?” “Hı hı.” “Tamam. Bak böyle davranırsan… yani normal çocuklar gibi… sorunumuz olmaz… Tabağını şuraya bırakayım. İçecek ne istersin?” “Gazoz olabilir mi?” “Tabii. Getiriyorum hemen.” Cansu, Özge’nin canhıraş çığlığını işittiğinde daha gazozu dolduramamıştı bile. Gazozu döke saça elinden bıraktı. Evin içindeki herkesle birlikte panik halinde bahçeye koşarken evin içinde giymek için getirdiği parmak arası terliği kopmuştu. Yine de topallayarak da olsa soluğu salıncağın yanında aldı. Bir an

boş salıncağa bakınıp neler olduğunu kavramaya çalıştı. “Özge, ne oldu? Özge, neredesin? Özge?” “Hork hork! Hapşu!”

ÜÇÜNCÜ BÖLÜM

Çocuklar Özge’nin meşe ağacının tepesinden gelen seslerini işitene kadar bahçeyi birkaç kez turladılar. Özge’yi ilk fark eden ev sahibi Meltem oldu. “Orada bakın! Ağaca çıkmış.” “Özge!” “Neden korktu acaba? Çünkü bir şeyden korkmuş gibi bağırdı,” diye yorum yaptı İrem. “Özge!” “Ama ortada bir şey yok ki! Herhalde Tarçın’dan korkacak hali yok,” dedi Meltem, ağacın altına oturmuş yukarıya bakan kahverengi minicik yavru kediyi işaret ederek. “Özge!” “Belki de yalnızca ağaca çıkmak istemiştir. Sonra da fazla yükseğe çıktığı için korkmuştur. Ne dersiniz? “Özge!” Kardeşini çağırmaktan neredeyse sesi kısılan Cansu sabrının sınırına gelmek üzereydi. “Çocuklar siz içeri girin,” diyerek arkadaşlarına hiçbir şey olmamış gibi gülümsedi. “Bakın bir şeyi yok. Ben onu aşağıya indiririm. Şimdi herkes buraya birikince utanıyordur,” diye açıklamaya çalıştı özellikle Cenk’e bakarak.

“Kardeşim biraz utangaçdır da.” Çocuklar kendilerince yorumlar yaptıkları mırıltılarla içeriye girdiler. Cansu arkadaşlarının işitme mesafesinden uzaklaşmaları için yeterince bekledi. Ardından başladı veryansın etmeye. “Ne yaptığını sanıyorsun sen? Senin yüzünden terliğim koptu. Kalp krizinin eşiğinden döndüm. Perişan durumdayım. Özge sana söylüyorum.” “…” “Bana bak yanına gelirsem seni aşağı atarım haberin olsun.” “…” “Derdin ne senin? Delirdin mi? Ne diye naralar atıp ağaca tırmanıyorsun?” “…” “Kızım çatlatmasana. Bir ses ver. Valla ailece manyak bunlar diyip kovalayacaklar bizi.” “Gitti mi?” “Kim?” “Kedi.” “Kedi mi? Bütün bunların sebebi bir kedi mi?” “Gitti mi?” “Burada kedi falan yok. Yani bir yavru kedi var. Gözleri daha yeni açılmış. Yalpalayarak yürüyor.” “Tıpkı bir kaplana benziyor. Ağzını kocaman açıp esnedi. Hem yüzüme de dik dik baktı.” “Özge… sen hastasın… Bak hemen oradan inmezsen itfaiyeyi çağırırlar. Belki de polis gelir… Babamlar hemen damlar. Bizi de apar topar eve götürürler. Sonra da canıma okurlar. Uzun süredir ilk kez arkadaşıma geldim. Sana

yalvarıyorum.” “Kediyi çek oradan.” “Kediyi… tamam kediyi çekiyorum. Zavallı yavruyu şeye götürüyorum. Arka bahçeye… hatta bir kutu bulur, içine bırakırım. Çıkamasın. Tamam mı? Sen inmeye başla…” “Önce götür onu buradan…” “Tamam Allah’ın cezası… tamam… Ben… vazgeçtim. Sen inmeye başlama. Benim dönmemi bekle. Sonra düşersin müşersin. Daha başıma ne dertler açacaksın bakalım? Geldiğime geleceğime pişman etmesen bari. Bak Melahat geldi ve çoktan çocuğun içine düştü bile. Ben de şans var mı? Kazık kadar şeye dadılık yapıyoruz.” Cansu kucağına yavru kediyi aldığı gibi söylene söylene ve topallayarak uzaklaştı. Özge gözleri ağlamaktan kan çanağına dönmüş bir halde kollarıyla incecik bir dala yapışmış bacaklarını da daha kalın sayılabilecek bir dala sarmıştı. Korkudan iyicene beti benzi atmıştı. Birazdan Cansu’ nun seslenişini duydu. “Özge! Özge!” “…” “Geldim ben! Haydi! Yavaş yavaş inmeye başla.” “…” “Özge iniyorsun değil mi canım? Bak ben burada bekliyorum.” “…” “Özge bak pantolonunun bir bölümü görünüyor ve hiç kımıldamıyor. İniyorsun değil mi?” “İnemem!” “Ne?”

“Çok yüksek…” “Özge… lütfen… bak bir ağaca çıktıysan, inmen de gerekir. Yani tamam inmek daha zordur ama olanaksız değildir…” “Kendim inemem.” “Kendin inemezsen nasıl olacak? Yani ben… tamam ben bir merdiven bulmaya gidiyorum. Sen öylece dur, kımıldama…” “Hork…” “Bana bak ağlama sakın, bir yolunu buluruz tamam mı?” “Arkadaşların gelmesin ama… Hork!” Özge hiç kımıldamadan öylece dallara yapışmış gözlerini kapatmış duruyordu. Cansu’nun getireceği merdiven bulunduğu yere kadar yetişebilecek miydi? Yok yok yapıştığı dal çok yüksekteydi. Buraya erişebilecek merdiven bulunamazdı. Ancak itfaiye gelirse kurtulurdu. İtfaiyeciler annesiyle babasına haber vermek isterler miydi? Polis de gelir miydi? Offf bu Cansu için çok kötü olurdu gerçekten. Babası Meltemlerde oğlanları görünce köpürürdü. Cansu da herhalde üniversiteyi bitirinceye dek evden okula okuldan eve bir hayat yaşardı. Birdenbire ablası için üzüntü duydu. Aniden kollarıyla sarıldığı dal çatırdayınca bütün düşünceler kafasından uçup gitti. Can havliyle biraz daha aşağıdaki dala yapıştı. Bu sırada hırkasının cebindeki bozuk paralar ağacın gövdesine ve dallarına çarpa çarpa aşağıya döküldü. Artık ağlamaya bile korkuyordu. Bütün bedeni kasılmış, kalp atışlarından başka bir şey duymuyordu. Acaba şövalye yüzüğü de düşmüş müydü? Onu hangi cebine sokmuştu? Sağ cebine… Paralarının bulunduğu cebine… Sol eli sağ cebine yakındı. Yavaşça eliyle cebini yokladı. Oradaydı. İşaret ve orta parmağını maşa gibi kullanarak cebine soktu. Hiç uğraşmasına gerek kalmadı. Yüzük işaret parmağına geçiverdi. Özge elini kaldırıp parmağındaki şövalye yüzüğüne hayranlıkla baktı ilkin. Sonra bir bacağını dallardan çözüp aşağıdaki dala bastı. Ağırlığını verip dalın sağlamlığını yokladı. Sonra eğildi ve kollarıyla daha aşağıdaki dallara tutundu.

Aşağıya bakıp kendini çekecek gibi görünen bir dal araştırdı… Birazdan Cansu’nun kendinden bezmiş sesi duyuldu. “Özge! Özge merdiven buldum. Şimdi yanına geliyorum.” Cansu uzun bir merdiveni yarı sürükleyerek getirmişti. Kan ter içinde kalmıştı. “Bak şimdi merdiveni dayıyorum. Birazdan yanında olurum. Merak etme kimse farkında değil… Millet içeride keyf çatıyor. Özellikle de Melahat.” “Gerek yok. Ben çoktan indim.” “Ne? Özge! Hah aferin sana. N… nasıl… Özge sen beni çıldırtmak mı istiyorsun? Başımın belası! Beni millete rezil ettin! Bir damla yavrudan korkulur mu?” “Korkulmaz. Bak zaten arkadaş olduk Tarçın’la. Meltem izin verirse onu eve götüreceğim.” Cansu bir Özge’ye bir de kucağındaki yavru kediye şaşkınlıkla baktı. “Sen var ya,” dedi. “Sen normal değilsin. Benim planlarımı bozmak için yaratılmışsın. Melahat çocuğu çoktan avucunun içine aldı. Neyse… bak başka dert çıkarma başıma. Bahçede durma. İstersen balkonda otur… Ben sana…” “Yok ben burada Tarçın’la oynayacağım. Sonra sizin yanınıza gelirim…” “Bizim yanımıza mı? Özge birazdan akşam yemeği yenecek. Sonra da dans falan… Şimdi baktılar bana, gördüler beni diye zırlarsın… Hem salonda pirana var… Bir değil üç tane…” “Olsun. N’olucak?” “Korkmuyorsun yani?” “Yooo. Ne var korkacak?” “Sen o ağaçtan indin mi yoksa düştün de başını maşını mı çarptın? Ha, söyle çabuk!” “İndim tabii ki. Aniden kendime güvenimi kazandım. Nasıl çıktıysam öyle

inerim dedim.” “İyi halt ettin. Gel o zaman içeri girelim. O yüzüğü de çabuk çıkar parmağından.” “Hayır!” “Ne dedin sen?” “Yüzüğümü seviyorum. Hiç kimse parmağımdan çıkarttıramaz!” “Lütfen çıkar… Kafam kadar yüzükle dolaşamazsın… Eve gidelim öyle takarsın, ha?” “Sakın bir daha teklif etme, abla. Bozuşuruz. Bir daha da senin için fedakarlık yapmam.” “Ne?” “Buraya gelmek benim seçimim değildi. Sırf senin için katlanıyorum. Sen de yüzüğüme katlanacaksın.” Cansu şaşkınlıkla baktı kız kardeşine. Yıllardır hork hork dolaşan sünepe Özge gitmiş, yerine cin gibi bakan, üstelik diklenen bir kız gelmişti. Kaşlarını çatıp yüzünü buruşturdu. Kız kardeşindeki değişiklik iyi mi kötü mü karar veremedi. Cansu kafası karmakarışık bir halde eve girdi. Masa hazırlanmıştı ama neyse ki kimse oturmamıştı. Hatta Melahat hâlâ bıraktığı yerdeydi. Kırıla kırıla Cenk’e Ayvalık’taki yazlıklarından söz ediyordu. Melahat’ın yanına gidip dikildi. Özge bir süre daha Tarçın’la oynadıktan sonra bir şeyler atıştırmak için içeriye girmeye karar verdi. En iyisi herkesle birlikte yemekti. Sonra masa kaldırılırsa aç kalırdı. Gerçi Meltem’den izin alıp, yiyecek bir şeyler hazırlardı. Aç aç yatacak hali yoktu ama… Bu cesaretine ablası dahil bütün kızlar şaşırırdı. Üstelik mikroskop altında bir böcek incelermiş gibi bakarlardı suratına. Gerçi kimin ne düşündüğü umurunda bile değildi. Tam verandadan salona geçiyordu ki, aklına ağaçtayken düşürdüğü paralar geldi. Az para değildi hani. Babası evden çıkarken canı bir şey çekerse alması için vermişti. Yüzüğü almasına yetmemişti ama yine de yabana atılacak bir iki kuruş

da değildi. En azından dört lira olduğundan emindi. Özge meşe ağacının altına yıldırım gibi koştu. Bu işe en çok oyunun devam ettiğini sanan Tarçın sevinmişti. Minik yavru Özge’nin etrafında dört dönüyordu. Özge bir lirayı hemencecik buldu. İkinciyi bulması biraz zaman aldı. Sonra yan yana düşmüş iki adet elli kuruşluğu toplamak için ağacın diğer yanına dolanması gerekti. Artık diğerini bulmasa da fazla üzülmeyecekti. Paraları bu kez sağlama almaya niyetliydi. Her birini tek tek bedenine iyicene oturan kot pantolonunun arka cebine tıkıştırdı. Diğer lirayı bulma ümidiyle ağacın etrafında geniş bir daire çizerek dolandı. Çalılıkların oraya kadar baksa mıydı? Diğerleri ağacın hemen hemen dibine düşmüşken bu o kadar uzaklaşmış olabilir miydi? Neden olmasın, diye düşündü. Zaten Tarçın da çalılıklara doğru koşmuş oyun yapıyordu. Özge de o yana doğru seğirtti. Ancak yakınlardan gelen boğuk sesleri işitince Tarçın’a seslenmekten son anda vazgeçti. Bir kadınla iki erkek insanın içini ürperten garip bir fısıltıyla konuşuyorlardı. “Her şey tamam mı?” diye sordu hırıltılı bir erkek sesi. “Tamam tamam. Siz işinize bakın,” diye yanıtladı kadın. Özge çalılıkların dibinde yere yapışmıştı. Kimdi bunlar? Gerçi kadının sesi pek yabancı gelmemişti. Meltemlerin bahçesinde ne işleri vardı? İnsan kötü birtakım işler çevirmese böyle korku filmlerindeki gibi tuhaf fısıltılarla konuşur muydu? “Bana bak biri çakarsa ölümlerden ölüm beğen,” diye tehdit etti diğer erkek kadını. “Ne uğursuz uğursuz konuşuyorsun ya,” diyerek diklendi kadın. “Ne dediyseniz yaptım işte.” Meltemlerin hizmetçisi değil mi o? Güllü müydü? Yok Güldane’ydi galiba. Eeee bu adamlarla ne işi var? Adamlar ne yapmasını istedi ki? “O bacaksız sinirlerimizi bozdu. İşleri berbat edecek de itfaiye falan gelecek diye gerildik,” diye açıkladı hırıltılı adam. Bacaksız da kim? “Yok yok o şuncacık bir çocuk. Biraz anormal. Höt desen ağlıyor. Zaten ablası

soktu içeri.” Benden mi söz ediyor bunlar? Anormal ha! “Ablasını da gözüm tutmadı zaten. O pörtlek gözleriyle sokağı tarıyor devamlı. Merdiveni ararken neredeyse görecekti bizi,” diye tısladı diğer adam. Pörtlek gözlü mü? Cansu mu? Adam haksız sayılmaz… “Evden habersiz mi ne gelmiş de ondan. Peşine ufaklığı takmışlar. Babası gelir diye korkuyor zahir. İçerideki oğlanlardan birinde de gözü var,” diye açıkladı kadın. “Neyse sen yine de gözlerini dört aç. Onlara da yedir mutlaka.” “Hepsine döktün mü?” diye sordu hırıltılı adam kadının diğer adama yanıt vermesine fırsat bırakmadan. “Hepsine…” dedi kadın sabırsızlıkla. “Dondurmaya, meşrubatlara, pastaya, dolmaya, hatta salataya bile.” Ne dökmüş olabilir? “Doktorun dediği ölçüde değil mi? Fazla mazla gelirse vay halimize…” “Dediği ölçüde koydum işte…” “İyi iyi” dedi diğer adam keyfi yerine gelmiş bir tonda. “Başladılar mı yemeye?” “Yok beni bekliyorlar. Ben servis ederim dediydim.” “Tamam. Git o zaman. Hepsi kendinden geçinceye kadar bekle. Patronu duydun. Tanık olmamalı. Senden işaret bekliyoruz… Haydi.” Tanık olmamalı mı? Patron… Herkes kendinden mi geçecek? Aman Tanrım! Bunlar yemeklere uyku ilacı falan mı koymuş? Yoksa zehir mi? Ama niye? Saçmalama Özge! Şu an neden falan önemli değil. Şey önemli… Ne önemli? Ablamların hiçbir şey yiyip içmemesi önemli. Polisi mi arayayım? Babamı mı? Ahhh! Karar vermek zorundayım. Hem de hemen. Eğer… Eğer kalkıp eve koşsam, bunlar beni görmez mi? Ya silahları varsa… Varsa var. Böyle yatacak

halim yok. Dur bakayım nerede bunl… Hırıltıyla konuşan adamın sesi Özge’nin soluğunu tutmasına yol açmıştı. “Girdi mi içeriye?” “Girdi girdi.” “Bu sarsak kadına fazla güvenmiyorum, haberin olsun. Üç kız gelecek, dedi. Evde ordu var. Üstelik o ufaklık ablasını nasıl inletti, gördün. Yine bir arıza çıkarırsa bizim ki apışıp kalır.” “Merak etme. Gülizar’ın daha önce bir yanlışı olmadı. Gel biz burada dikilip de dikkât çekmeyelim. Nereden baksan on beş yirmi dakika sürer kadının işaret vermesi. Patronun yanına dönelim.” Özge yavaşça başını kaldırıp çalılıkların arasından adamları görmeye çalıştı. Ancak çalılıklar çok sıktı. Bir şey göremedi. Çalılıkların üstünden bakmak zorundaydı. İyi de görünmeden nasıl başaracaktı? Derin bir nefes aldı. Bunu yapmak zorundaydı. Sadece bir an baksa yeterdi. Bir iki saniye görmek, beynine görüntüleri kazımaya yeterdi. Sonunda dizlerinin üzerinde kalkıp çalılıkların üstünden baktı. Adamlar arabaya binene dek de bakmayı sürdürdü. Arabadaki kavanoz dipli gözlük takmış, fırça gibi dik saçlı şişman adama dikkatle baktı. Patron dedikleri buydu demek. Sonra da ağaçları kendisine siper ederek hızla eve koştu. “Özge biz de şimdi masaya geçiyorduk,” dedi Meltem neşeyle. “Gel sen de şöyle otur.” “Özgeciğim sen istersen sehpada da yiyebilirsin,” dedi Cansu tedirgin bir gülümseyişle. Kızcağızın kaygıdan gözü kaşı birbirinden bağımsız oynuyordu. “Ah, küçük kardeş ağaçtan inmeye karar vermiş,” dedi Cenk, Özge’ye sevimli bir bakışla göz kırparak. Cansu yapmacık bir gülümsemeyle başını sallayarak Cenk’in sözlerini onayladı. Gülizar terbiyeli bir ifadeyle gülümsese de, yılan gibi kıstığı gözleri fel fecir okuyordu.

Özge masadaki yemeklere baktı. Dolma neredeyse masanın merkezindeydi. Yanında kocaman çoban salata, mercimek köftesi, kızartmalar, büfenin üzerinde pasta birer canavar gibi Özge’ye masaya oturmasını işaret ediyorlar, yılışık yılışık kendilerine çekmeye çalışıyorlardı. Yapmak zorundayım. Bu an o an. “Gel kızım gel,” dedi Gülizar sevecen bir tonda, iskemlelerden birini çekerken. “Şöylece geçiver. Dolma sıcacık. Yaprak mı istersin, biber mi?” “Haaaayt! Sizi pislikler!” “Ööözge! Nnne yapıyorsun? Çocuklar özür… dilerim. Aman Tanrım!” “Canavar yel değirmenleri siziiii! Yutmadım numaralarınızı! Hahahayyt!” “Olamaz!” “Kızım insene aşağı! Amanınnn!” “Savulun! Sanço, atıma sahip ol!” Özge bir ayağı kızartmanın, diğer ayağı salatanın içinde yüzünde şeytani pırıltılarla masanın üzerinde bir an dikildi. Ardından dolmaları teker teker Gülizar’a fırlatmaya başladı. “Hahayt! Basket!” “Ay! Bana bir şeyler oluyor!” “Cansu kendine gel!” “Kızım gözünü seveyim… Amaniiin!” Çocukların çığlıkları ablasının fenalık geçirmesi Özge’nin umurunda değildi. İkişer üçer attığı dolmalar tükenince mercimek köftelerine saldırdı. Gülizar’a nefes aldırmamaya kararlıydı. Kızlar Özge’yi yakalamak istese de on parmağı vıcık vıcık yağ olan kızı tutmayı başaramadılar. Bir ara Cenk tam Özge’yi yakalar gibi olduysa da, onun çalkalaya çalkalaya püskürttüğü kola fıskiye gibi yükselince çocuk kendini korumaya

almak zorunda kaldı. Cenk’in sınıf arkadaşı Onur ise yağ ve sıvı bataklığında çoktan kaymış iki seksen yere uzanmıştı. Melahat Cenk’in yanına koştu. Köpüklü koladan kendini koruma bahanesiyle oğlanı boğacakmış gibi boynuna sarıldı. Meşrubatların hepsini köpürtüp ortalığa saçan Özge içinde dolaşmaya yetişemediği tabakları da bir güzel ters çevirdi. Ardından büfeye sıçradı ve pastayı Gülizar’ın suratında patlattı. Sonra da ani bir kararla mutfağa koştu. Arkasından gelebilen sadece Gülizar’dı. Can havliyle davranan kadının üstü başı perişandı. Saçı başı yağ içindeydi. Bembeyaz pastayla sıvanmış yüzünde çilekli kirpikleri panjur gibi inip kalkarken gözleri çipil çipil bakıyordu. “Sen artık çok oldun yerden bitme!” diye soludu kadın öfkeyle. “Senin o bacaklarını kırmaz mıyım…” Özge buzdolabını açtı ama aradığını bulamadı. Bir tencereyi aldığı gibi kadının üstüne fırlattı. Gülizar’ın göğsünden aşağı dökülen patates yemeğiyle bir anlık mücadelesi Özge’nin buzluğu açmasına yetti. “Bırak onu Allah’ın gazabı! Onu atarsan seni gebertirim!” Özge bir eliyle tuttuğu dondurma kabına masum bir ifadeyle baktı. Sonra değiştirmediği ifadesiyle Gülizar’a döndü. “Bunu mu?” diye sordu gözlerini fincan gibi açarak. “Ha kuzum onu,” diye söylendi kadın hevesle. “Bak yiyecek bir lokma bir şey bırakmadın kurban olayım. Ablaların ağabeylerin onu bari yesinler yavrum…” “Ama bunlar düşman…” “Tövbe tövbe… Nimet düşman olur mu kuzum? Ver haydi onu bana. Serin serin yiyelim.” “Demek sen de yel değirmenisin… Kahrol o zaman!” Özge dondurmayı tuttuğu gibi kadının yüzüne yapıştırdı. Yere düşen kadının

göğsüne oturup dondurmayı bütün yüzüne bir güzel sıvaştırdı. “Ahhh! Dondum…dondum! Ooooo… bırrr…” “Büyük bir zafer kazandık Panço! Atımı getir! Geceyi geçirecek bir yer bulmalıyız.” Özge salona koştuğunda Meltem ablasının başında çömelmiş, ne yapacağını bilmez bir halde onu sakinleştirmeye çalışıyordu. Melahat da korkmuş numarasıyla olacak yeniden Cenk’in gırtlağına sarılmıştı. Serpil’le Onur ise gülme krizine tutulmuş gibiydi. Özge’yi gördüklerinde ilkin korkuyla toparlanır gibi oldularsa da, kendilerini tutamayıp yere yıkıldılar ve kahkahalarla gülmeyi sürdürdüler. Özge bir an onlara doğru bir adım attı. İçi kaynamıştı. Bir kahkaha koyuvermesi işten bile değildi. Hemen vazgeçti. Bileğinin iç kısmını sertçe çimdikleyip yüzüne de masum bir ifade takınıp geri döndü. “Ben babamı çağıracağım!” diye bağırdı ablasının başında. “Gelsin beni alsın, korkuyorum.” “Ne?” Cansu bayılmaktan vazgeçip anında ayağa fırlamıştı. Kız kardeşine uzattığı elleri tir tir titriyordu. “Öz… Özge’ciğim… Senin sinirlerin bozulmuş anlaşılan.” “Bozuldu tabii.” “Tamam canım…” “Babamı istiyorum ben.” “Ama Özge’ciğim… Babamı üzmemize gerek yok…” “Üzülmez! Hemen gelir beni kurtarır bu korkunç savaştan!” “Özge’ciğim bak ateşkes ilân edildi. Tam sırasıdır…” “Burada kalamam!”

“Kalmayalım… Bak… daha hava kararmadı. Kendimiz gidebiliriz.” “Hadi o zaman. Çok korkuyorum…”

DÖRDÜNCÜ BÖLÜM

İki kardeş Meltemlerden çıkmış, arkalarından kovalayan varmış gibi hızlı adımlarla yürüyorlardı. Cansu dışarıya çıktıklarından beri kardeşini haşlamaktan geri durmuyordu. Özge’ninse gıkı çıkmıyordu. “Allah seni bildiği gibi yapsın e mi?” “…” “O kadar laf söylüyorum, gıkın çıkmıyor. Ama orada aslan kesilmiştin…” “…” “Neydi o naraların? Cevap versene azgın şey! “…” “Ay bu da ne? Kediyi yanına mı aldın sen? Meltem’in haberi var mı peki? Ne? Ne istiyorsun? Ne diye tutacakmışım ki kediyi? Kızım konuşsana! Nereye gidiyorsun?” “…” “Bana bak. Telefon açmanın sırası mı? Hem kimi arayacaksın? Özge’ciğim, canım kardeşim… Çıksana telefon kulübesinden… Bak babamı aramıyorsun değil mi?” Cansu telefon kulübesinin dışında dokuz doğuruyordu. “Allah’ım arkasını döndü. Kimi arıyor bu? Yok canım, babamı aramaz. Zaten eve gidiyoruz. Kesin Melis’i arıyordur. Yediği haltları anlatacak… Hah, çıkıyor. Ne çabuk bitirdi?”

Özge telefon kulübesinden çıkar çıkmaz ablasının yüzüne bile bakmadan yürümeye başladı. “Kimi aradın manyak! Al şu kedini! Bunun yüzünden ağaçlardan inmedi. Çıkarken çalmış hayvanı.” “…” “Sayende tek bir arkadaşım kalmadı. Zaten senin gibi bir kardeşle erkek arkadaş edinmeyi hayal bile edemem.” “…” “Bana bak, çıkar parmağından o yüzüğü yoksa elini kökünden koparacağım!” “…” “Özge sana söylüyorum…” Cansu söylene söylene yürümeyi sürdürdü. Özge’yse iki elini birleştirmiş, ortasına da Tarçın’ı oturtmuş, put gibi tepkisiz onu takip ediyordu. Bir süre sonra Özge kıpır kıpır bir heyecanla bağırdığında, Cansu yerinden sıçradı. “Hah! Polis yetişti işte!” İki kardeş Meltemlerin sokağından az önce çıkmışlardı. Özge gözlerinde ışıltılarla polis minibüsünün ardından bakarken ablası sabırsızlıkla omzunu dürttü. “Sana ne polisten geri zekalı? Şu yüzüğü çıkarıyor musun yoksa…” “Çıkarmıyorum…” diyerek omzunu silkti Özge. “Ne dedin?” “Hem polisleri ben çağırdım…” “Ne dedin?” “Ben yapsam papağan mısın, derdin.”

“Ne dedin? Ayy… akıl bırakmadın ki bende. Sen az önce ne dedin?” “Gerçekten son derece yaratıcısın.” “Özge!” “Polisleri benim çağırdığımı söyledim.” “Peki… niye? Düşmanlar evi sardı diye mi? Yoksa yel değirmenleri mi demeliydim?” “Bilmem. Bence fark etmez. Sana nasıl uyuyorsa…” “Allah’ım bana yardım et. Kızım evin altını üstüne getirdin. İnsanları aç bıraktın. Masadakiler yetmedi buzdolabını boşalttın…” Cansu bir an yürümekten vazgeçip durakladı. Bu arada Özge’nin kıkırtısını duymazdan geldi. Başını kendisini toparlamak istermiş gibi iki yana salladı. “Yok yok” diye mırıldandı. “Ben de kafayı sıyırdım . Bütün bu olanları bu kadar sakin tekrarlayabildiğime göre.” Cansu dönüp kız kardeşinin hiçbir şey olmamışçasına gülen gözlerine baktı ve yeniden başladı. “Kalıp insanların ortalığı toplamasına yardım bile etmeme fırsat vermeden gidelim diye tutturdun…” “Bayılmıştın zaten. Yardım edecek halin yoktu ki.” “Ayılacaktım sersem! Ne diyordum hah… Bütün yaptıkların yetmezmiş gibi bir de polis mi çağırdın? Niye yaptın bunları Özge? Lütfen söyler misin? Beni bu kadar çok mu kıskanıyorsun?” “Seni kıskanmak mı? Seni ne diye kıskanacakmışım ki?” “Bir sürü arkadaşım olduğu için. Hiçbir şeyden korkmadığım için. Gece tuvaletim geldiğinde kimsenin gözünü kaşını çekiştirmeden banyoya gidebildiğim için… Ne bileyim? Anlarsın işte. İnsanlar beni beğendiği için…” “Erkekler yani…”

Cansu herkesin ismi gibi bildiği bir gerçekten söz ediyorlarmış gibi kollarını iki yana açıp başını salladı. “O zaman Cenk ne diye senin değil de Melahat’ın içine düşmesine izin verdi?” “Senin yüzünden Allah’ın cezası! Bir de soruyor! Melahat gelene kadar çocukla tek kelime konuşamadım ki! Tarzan gibi ağaçlara tırmandın! İnemem diye tutturdun. Bana o eşek ölüsü gibi merdiveni taşıttırdıktan sonra bir de baktım ki inmişsin.” “Birden yapabileceğime inandım.” “İyi halt ettin. Madem inecektin beş dakika önce yapsaydın ya! Çocuk belki de evleneceğim erkekti. Ama artık aşkından ölse de benimle konuşmaz.” “Nedenmiş o?” “Neden olacak aptal! Ailesinde deli olan kızla evlenmek ister mi hiç?” “Deli falan değilim ben.” “Tabii. Meltem’in evini çöplüğe çevirip sonra da kaçıp polis çağırmak son derece normal bir insan davranışı…” “Dua et de polisi sonradan aradım. Evden arasaydım senin başın belaya girerdi, benim değil.” Cansu ne düşüneceğini şaşırmıştı artık. Bu kızla konuşmak bile hataydı. Başı çatlayacak gibi zonkluyordu. En iyisi eve gidip vurup kafayı yatmaktı. Uyanık durmaya cesareti yoktu. Günlerdir hevesle beklediği cumartesi günü ne hale gelmişti? Bugün olanlar nasıl unutulacaktı? Cansu yan gözle kız kardeşine baktı. Alçak! Nasıl da kendine güvenli yürüyordu. Yok yok bu kız ağaçtan inmemiş, düşmüştü. Kesinlikle düşmüştü. Başını da yere çarpmış, söyleyememişti. O sıra hâlâ utanması kalmıştı demek. Daha bu sabah mel mel bakan gözleri garip bir anlam kazanmıştı. Adımlarını atışı bile değişmişti. Eskiden her adımını düşünen kız gitmiş yerine bir canavar gelmişti. Evet… değişmişti de ne olmuştu? İyice kafayı sıyırmıştı. Önceden hiç olmazsa insanda bir acıma duygusu uyandıran zavallı bir tipti. Şimdiyse…

“Niye polis çağırdın?” “Güldane’yle arkadaşları bizi bayıltıp kötü bir şey yapacaklardı. Onları konuşurlarken…” “Bir dakika yaa. Nefes al. Güldane de kim?” “Meltemlerin hizmetçisi…” “Gülizar yani…” “Hah işte o.” “Arkadaşlarıyla bizi bayıltacaklardı da ne demek? Özge… sus lütfen… ben de seni adam yerine koyup soru soruyorum. Üstelik yanıtlarını da dinliyorum. Yürü şu otobüse binelim. Ben yürümekten vazgeçtim. Seninle ne kadar az zaman geçirirsem o kadar iyidir…” İki kardeş otobüse bindiler binmesine de Cansu sinirden ne dediğini bilmiyordu. İnsanların sesini duyabileceğinin de farkında değildi. Hınca hınç dolu otobüste körüğe doğru ilerlerken, “Bundan böyle benimle sakın konuşma. Gece de çişini yatağına yapacaksın artık… Anladın mı?” diye bağırdı fısıldadığını sanarak. Cansu körüğe ulaşır ulaşmaz düğmeye saldırdı. Yolcuların eğilip kalkıp kendisine baktığını arkası dönük olmasına rağmen hissedebiliyordu. Bu şekilde dört durak daha devam edemezdi. O utanç içinde kamburu çıkmış dururken, kız kardeşiyse hiçbir şey olmamış gibi sesli sesli dükkan isimlerini tekrarlayıp duruyordu. Otobüs durup da kendilerini aşağıya attıklarında Cansu yolculara bakıp ağzını yüzünü çarpıttı. Bu da yetmezmiş gibi kollarını açıp ne var, maymun mu oynuyor, hareketleri yaptı. Otobüs uzaklaşırken Özge, “Kimin deli olduğu anlaşılıyor,” dedi dans eder gibi seke seke yürürken. Cansu ile Özge eve gelene dek de bir daha konuşmadılar. Cansu zehir gibi cevaplar vermek istemişti istemesine de, zonklayan başı, ağzını bile açmasına

engel olmuştu. Kapıyı açan anneleri şaşırmıştı. “Hayrola kızım? Niye geldiniz? Yoksa Özge hastalandı mı?” “Gördüğün gibi Özge gayet iyi annesi. Hem de iyiden de öte… Bomba gibi,” diye yanıtladı Cansu, acı bir gülümseme eşliğinde. Ancak annesinin ardından bakan babasının sert yüzünü seçtiğinde, yüzünde alaycılıktan eser kalmamıştı. “Niye döndünüz o zaman? Bir şey mi oldu?” “Şeyy, babacığım,” diye başladı Cansu babasının tok sesini duyunca. Başı böylesine çatlarken nasıl rol yapabildiğine kendisi de şaşırmadan edemiyordu. “Kardeşim biraz sıkıldı. Yemeğimizi yemiştik. Hem bayağı sohbet de ettik kızlarla. Eve gelmek isteyince kıramadım çocuğu.” “Ha iyi o zaman. Bir daha da gitmeyin öyle yatıya matıya. Gönderir göndermez pişman olduk. Ortalık kötü. Hem deprem meprem olur. İnsanlar kendi çocuğunu mu düşünecek, sizi mi?” “Peki babacığım. Allah korusun zaten. Bir daha bir yere gitmek mi? Tövbeler tövbesi.” “Ne oldu ya? Anlatsanıza…” “Yok babacığım. Bir şey olduğundan değil. Yalnızca kardeşimle bir yere gitmek… beni biraz… tedirgin ediyor da.” “Sorumluluk almaktan kaçıyorsun da ondan, Cansu hanım. Böyle böyle alışacaksın işte. Kız kardeşinden tedirgin oluyormuş. Cık cık cık.” Babası Özge’ye döndüğünde yüzü yumuşamıştı. “Ne yaptın güzel kızım? Nasıl geçti?” “Çok iyi geçti babacığım. Eğlence bitince geldik zaten. Bak…” “Bu da ne böyle? Ah ne maskara şey bu?” “Adı Tarçın. Benim yavrum o.”

“Özge, kızım sen ne kadar büyüdün ya! Görüyor musun Cansu? Kardeşin nasıl sorumluluk sahibi bir kız.” “Hıhı.” “Doktoruna Tarçın’la gidelim mi kızım yarın?” diye araya girdi anneleri. “Artık doktora gitmeyeceğim ben.” Karı koca şaşkınlıkla birbirlerine baktılar. “Neden kızım?” diye sordu anneleri. “Hiçbir yararı olmuyor ki. Bana deli muamelesi yapıyor. Ne söylersem son kelimeleri tekrar ediyor.” Özge ayağa kalkıp doktorla konuşmalarını taklit etmeye koyuldu. “Annemle sinemaya gittik.” “Sinemaya demek…” “Sınıfımı geçtim.” “Geçtin demek…” “Ablamın arkadaşına gece yatısına gittim.” “Gittin demek.” “İşte böyle. Bir iki cümleden sonra bana müzik dinletiyor. Kendisi de sevgilileriyle konuşuyor.” “Ne?” diye bağırdı annesi. Babası da ayağa fırlamıştı. “Ben gününü gösteririm o hergeleye.” “Kızım niçin bize bundan hiç söz etmedin?” “Kızarsınız diye korktum, anneciğim. Ama sonra düşündüm. Benim doktora ihtiyacım yok ki. Adamın sayesinde kadın erkek meselelerini öğrendim

öğreneceğim kadar. Niye boşu boşuna para dökelim?” Karı koca birbirlerine yeniden baktılar. “Aslan kızım benim,” dedi babası Özge’nin sırtını sıvazlayarak. “Hayırlı evlat dediğin işte böyle olur. Sokaktan mı topluyorum ben parayı?” Sonra da karısına döndü. “Görüyor musun öve öve bitiremediğin doktoru? O herife de bunların hesabını sormazsam bana da Hicabi demesinler.” Bence de demesinler… Sana daha artistik bir isim bulalım babacığım… “Özge’ciğim seninle gurur duyuyorum canım,” dedi annesi. “Aaa o yüzük de nereden çıktı?” “Ablam aldı.” “Demek öyle…” Annesi Cansu’ya ters ters baktı. “Sence bu yüzük kardeşinin yaşına uygun mu Cansu?” Değil yüzük, hiçbir şey Cansu’nun umurunda değildi. Bir an önce yatağına kıvrılmaktan başka bir isteği yoktu. Yine de son gücünü kullandı. “Şeyy… yani biraz büyük gibi… ama çok beğendiğini hissedince… çocuk sevinsin dedim…” “Çok mu sevdin yavrum yüzüğünü?” “Çok… Onu takınca kendimi daha iyi hissediyorum. Sanki bambaşka biri oluyorum. Hem baksana anneciğim şövalyeme. Sanki her söylediğimi anlıyor.” Karı koca birbirlerine baktılar yine. “Tak o zaman yavrum,” dedi annesi. “Ama okula giderken evde bırakırsın.” “Bırakmazsa disipline gider zaten,” diye atıldı Cansu. “Oya öğretmen beyaz çorap bile giydirmezken o rüküş… yani iri yüzüğü görürse…” Babasının sözleri Cansu’nun sesinin kesilmesine yol açtı.

“Benim kızım nerede nasıl davranacağını bilir. Okul kurallarına da uyar. Hem kızımın iştahı da açılmış. Baksana hanım tabağını silip süpürdü.” “Evet çünkü açlıktan ölmek üzereydim.,” dedi Özge kocaman lokmayı ağzında çevirmeye çalışırken. “Ama Özge’ciğim bayağı atıştırmıştın…” diye deneyecek oldu Cansu. Ancak babası fırsat vermedi. “Ne demek atıştırmak? Akşam yemeği yemedi mi bu çocuk? Sen kendi havandayken kardeşin aç kalmış Cansu hanım, aç!”

BEŞİNCİ BÖLÜM

Pazartesi sabahı Özge hazırlanmış, evden çıkmak üzereydi. Annesi kaygıyla sordu. “Emin misin yavrum? Yalnız başına gidebilir misin? İstersen baban bıraksın…” “Giderim tabii. Ablamla giderken de yalnız gidiyordum zaten. Onlar önümden yürüyorlar. Ben de arkalarından izliyorum.” Karı koca bakıştılar. “Duyuyor musun Cansu?” dedi, babası kaşlarını çatarak. “Dua et ki hastasın.” “Iıııh…” “Anneciğim, Tarçın’ıma iyi bakarsın değil mi?” “Bakmaz olur muyum yavrum? Sen gelene kadar o minnakla oyalanırız artık. Değil mi, Cansu?” “Iıııh…” Özge evden çıkar çıkmaz Melis’i aradı.

“Melis evden çıktın mı?” “Şimdi çıkıyorum Özge. Niye sordun?” “Senin durağa yürüyorum.” “Deme? Çok sevindim. Hemen geliyorum.” İki arkadaş durakta buluştular. Melis’in arkadaşına bakan gözleri şaşkınlıkla açılmıştı. “Özge ne oldu sana? Az kalsın tanıyamayacaktım seni.” “Ne olmuş?” “Acayip güzelleşmişsin. Gözlüğünü mü çıkardın? Ama zaten gözlüğün yoktu ki. Kapişonunu takmamışsın. Hem kaşlarını mı incelttin ne? Saçlarını da topuzdan kurtarmışsın…” “Hıhı.” “Çok güzel olmuşsun. Peki neden bu yolu kullandın bugün? Bu arada Cansu nerede?” “Hasta. İyileşene dek hep senin duraktan bineceğim.” “Yaşasın! Özge sana ne oldu böyle?” “Yok bir şey. Sadece çok mutluyum.” “İyi de neden?” “Çünkü yaşamak çok güzel!” “Allah Allah! Doktorunu mu değiştirdin sen?” “Yoo.” “Bu kez iyi gelmiş anlaşılan. Zahmet edip seninle ilgilenmiş. Sevgilileri aramadı mı?”

“Bilmem. Gitmedim ki.” “Gitmedin mi?”“Iııh. Artık ona ihtiyacım yok. Önceki gün oturdum adamın bütün kirli çamaşırlarını ortaya döktüm. Babam köpürdü.” “Eee?” “Sonra da acayip sevindiler. Gerçekten de kucak dolusu para döküyormuşuz adama. Ben çıkarken plazma almaktan söz ediyorlardı.” “İnan çok sevindim Özge.” “Bu arada sana da çok teşekkür ederim.” “Ne için?” “Doktordan daha fazla işe yaradığın için. Aslında o parayı sana ödememiz gerekirdi.” “Özge…”

Özge sırasına geçmeden önce Melis’in kulağına eğildi. “Öğle teneffüsü için bir plan düşün,” diye fısıldadı. “Ne konuda?” “Tolga’yla Burak’ı kızların elinden kurtarmak konusunda.” Melis işittiklerini sindirmeye çalışarak gözlerini kocaman açmış sırasının önünde dikilirken, Özge’nin insanın kanını donduran haykırışı yüzünden ağzını da iki karış ayırdı. “Bana bak, Niyazi misin ne karın ağrısısın? Al şu krakerleri! Bitirmeden de ağzını açayım deme! Her sabah senin leş kokulu nefesini duymaktan içim dışıma çıktı artık! Bir daha ejderha gibi solursan kibriti çakarım bütün sınıf havaya uçar, demedi deme!” Niyazi süklüm püklüm sırasına sinip krakerleri midesine indirirken Özge’nin önünde oturan Melda “Vay vay vay,” dedi havalı bir ifadeyle gerdan kırarak.

“Bizim sümüklü böceğe ne olmuş böyle? Yüzüğünü de sevsinler…” “O kocaman burnunun ortasını patlattığımda yüzüğümü sen seversin artık,” dedi Özge pis pis sırıtarak. Melda sınıfın kıkırdaşmasına ağzını yüzünü eğerek sinirli katkılar yaparken Sena, öğretmenin geldiğini haber verdi. Böylece sınıf derlenip toplandı ve fısıltılar mırıltıya dönüştü. Oya öğretmen yoklamayı yaptı. Ödevleri kontrol ederken Sena ile Melis’i tahtaya kaldırıp okudukları kitapları anlattırdı. Ardından da “Özge, sen de arkadaşlarına okuduğun kitabı anlatır mısın?” diye sordu. Ayağa kalkmaya davranan Özge’ye anlayışlı gülümsemesiyle, “Yerinde de anlatabilirsin yavrum,” diye ekledi. “Tahtada anlatabilirim öğretmenim,” dedi Özge. “Benim için sorun değil. Hem ayrıcalık istemiyorum.” Oya Öğretmen sevimli bir ifadeyle kaşlarını kaldırırken sınıfta fısıltılar gırla gidiyordu. “Bu uzun zamandır senden duymayı ümit ettiğim sözlerdi Özge. Gel bakalım tahtaya.” Özge kendinden son derece emin tavırlarla tahtaya yürüdü. Aynı rahatlıkla arkadaşlarına döndü. “Arkadaşlar benim okuduğum kitabın adı Sihrin Gücü. Konusuna gelince…” Özge sunumunu bitirdiğinde öğretmeni ve arkadaşları hayranlıkla ona bakıyorlardı. “Aferin Özge. Çok güzel özetledin romanını,” dedi Oya öğretmen gerçekten de takdir ettiğini gösteren bir ifadeyle. “Oturabilirsin. Yalnız… yüzüğünü okul dışında takman gerektiğini söylemeliyim. Şimdi çıkar onu parmağından ve iyi bir yere koy da kaybolmasın.” “Peki öğretmenim.” Özge yerine oturur oturmaz yüzüğünü çıkarıp çantasının ön gözüne tıktı. Doğrulur doğrulmaz da aklı başına geldi. Şimdi bütün bedenini bir titremedir

almıştı. Bir yandan da tahtaya kadar çıkıp onca insanın gözünün önünde nasıl olup da konuşabildiğini düşünmeden edemiyordu. İşte Niyazi gözlerini ayırmış kendisine bakıyordu. Çocuğu bütün sınıfa rezil etmişti. Bundan böyle yapmadığını bırakmazdı. Oğuz, Sena, Melis, Asena hepsi ama hepsi dönüp dönüp bakıyorlardı. Allah’ım yer yarılsa da içine girsem…Sussana Niyazi… “Öğretmenim Özge’ye yine geldiler. Sıranın bacaklarına yapışmış. Hem acayip sesler de çıkarıyor. Öğretmenim!” Özge öğle teneffüsüne kadar sınıftan dışarı çıkmadı. Melis’in bütün ikna çabaları boşa gitmişti. Ancak öğle teneffüsünde arkadaşını bahçeye çıkarmaya kararlıydı Melis. Zil çalar çalmaz Özge’nin sırasına koştu. Yüzünü ve ses tonunu yalvarmaya ayarlamıştı. “Özge’ciğim… hani bir plan yapmamı istemiştin ya… yaptım… kantinden ikimize de sosisli alacağım. Gidip bankta yeriz… hem laflarız… lütfen.” “Bunu her gün yapıyoruz zaten. Ben sana başka konuda bir plandan söz etmiştim.” “Yani hâlâ kararlısın… Ah çok sevindim Özge… İnan çok sevindim. Ama ben açlıktan ölüyorum. Aç karnına Niyazi’yi bile etkileyemeyiz.” İki arkadaş neşeyle kantinin yolunu tuttular. Melis iki sosisliyle iki ayran söyledi. Biraz sonra seyrek saçlı kantinci sosisleri ve ayranları uzattı. Özge üst dudağını hoşnutsuz bir ifadeyle kaldırıp kantinciye sandviçini geri uzattı. “Bu ne bu?” “Efendim?” “Siz buna sosisli mi diyorsunuz? Güleyim bari.” “Nesi var?” “Hangi birini sayayım ki? Patatesler pişmemiş. Sosis desen büzüşmüş. Ekmekse parça pinçik.”

“Ama ısırmışsın…” “Başkasına vermeyin diye ısırdım. Bana hep öyle yapardınız da. Şimdi bana en güzel sosislinizi yapın lütfen; yoksa kantinde kocaman bir fare ailesi beslediğinizi bütün okula ilan ederim.” “Ta… tamam. Hemen yenisini hazırlıyorum.” Spor salonunda oturmuş sandviçlerini yerken Melis “Kantinciden çok kötü intikam aldın, Özge,” dedi kıkırdayarak. “Seninle gurur duyuyorum. Derste de gurur duymuştum gerçi. Ama sonra ne diye öyle pustun anlayamadım.” “Ben de bütün sabah bunu düşündüm.” “Oya öğretmen, yüzüğünü çıkar, diyince moralin bozuldu galiba. Ama aslına bakacak olursan son derece nazik bir ifadeyle söyledi. Bizlerden birine olsa, daha otoriter bir tarzda konuşurdu.” “Biliyorum ama yüzüğümü çıkarınca kendimi çıplak kalmış gibi hissettim… Kendime güvenim kalmadı sanki…” “Yüzüğünü çok seviyorsun değil mi?” “…” Özge yanıt verecek zaman bulamamıştı. Çünkü ablasının sınıf arkadaşı İsmail yanlarında bitmişti. Çocuk Melis’in kulağına eğildi ve “Yanındakine bir sorsana, Cansu niye gelmemiş?” dedi. “Sen niye sormuyorsun?” diyerek kaşını kaldırdı Melis. “Bilmez gibi konuşma kızım. Sağı solu belli olur mu? Şimdi bir arıza marıza çıkarır.” İsmail’in söylediklerine kulak kabartan Özge daha fazla dayanamadı. “Arıza sensin fasulye sırığı! Adam gibi sor, cevap vereyim.” “Özge’ciğim öyle demek istemedim. Bazen yerlere falan yapışıyorsun ya… Onun için…”

“Gördüğün gibi hiçbir yere yapıştığım yok…Ablam hasta.” “Serpil’le Melahat da hastaymış… İrem’ e ne olmuş, onu öğrenemedim.” “N’olmuş? Hasta olmaya hakları yok mu?” “Var da. Hepsi birden olunca… Meltem’den haberin var mı?” “O da mı gelmedi?” “Gelmedi ya. İlginç olan şey, annesi de telefonu suratıma kapattı.” “Aman Allah’ım! Olamaz! Olamayacak kadar harika bir şey bu! Aaaaaahhhh!” “…” Melis ile İsmail Özge’nin aniden etinden et kopartılmış gibi bağırması karşısında oldukları yerde donmuş kalmışlardı. Bu arada spor salonundaki öğrenciler oyunu izlemeyi bırakmış, zıpır zıpır zıplayan Özge’ye bakıyorlardı. Hatta bir an oyuncular da dönüp tribünlere baktılar ve oyun durur gibi oldu. Allah’tan Melis şaşkınlığından çabuk sıyrıldı. “Özge’ciğim ne oldu sana? Gel dışarı çıkalım. Bak herkes bize bakıyor…” “Meliiiis! Benim canım arkadaşım! Çok zekisin sen! Çoooook! Nasıl da aklıma gelmedi? Heeheeeyt!” Melis Özge’nin boğazına yapışıp sürekli öpmesi karşısında şaşkına dönmüştü. “Tamam canım, tamam,” dedi yatıştıran bir ses tonuyla. “Geçecek…” İsmail ise ilk şaşkınlığından sıyrılıp da kendine gelir gelmez Melis’e, “Ben sana demedim mi?” bakışı fırlatıp kızların yanından sıvıştı. “Şimdi anladım! Tanrım ne aptalım? Evet Melis evet. Sormuştun ya. Evet, yüzüğümü çok seviyorum! Hatta hiç kimse yüzüğünü benim kadar sevemez! O benim canım… canım!” Arkadaşının yanık kediler gibi bağırması karşısında Melis’in iyice sinirleri bozulmuştu. “Üzülme canım. Gider Oya öğretmenle…” “Evet çok seviyorum! Yaşasıııın!”

“Konuşuruz, yüzüğünü takmana izin vermesini is…” “Kesinlikle… ondan beni kimse ayıramaz… “ “Özge’ciğim yüzüğün parmağında… Sakin ol…” “Evet. Baksana nasıl da bana bakıyor! O benim kurtarıcım…” “Özge’ciğim… İnsanlar oyunu bıraktı, lütfen…” “Ah, canım! Şövalyem benim! Yakışıklı şövalyem! Mucuk mucuk… mucuk.” “Özge… lütfen… öpme artık… bırak…” “Duyduk duymadık demeyin! Bu yüzük var ya bu yüzük…”

ALTINCI BÖLÜM

Melis arkadaşını spor salonundan çıkarana dek akla karayı seçmişti. Özge iyiydi hoştu; hatta ailesinden sonra hayatta en sevdiği insandı ama tuhaftı işte. Ne zaman ne yapacağı belli olmazdı. İnsan bir yüzüğü bu kadar çok öper miydi ya? Melis, bir yandan da Özge’nin durmamacasına konuşmasına yetişmeye çalışıyordu. Yüzükten başka bir şey söylediği yoktu ki. Güya sihirliymiş… Sihirli miymiş? “Ne? Nasıl yani? Yüzük sihirli mi?” diye bağırdı Melis, yığıldığı bankta. Kızcağızın gözleri adamakıllı yuvarlanmış, yüzü pençe pençe kızarmış, Özge’yle boğuşmaktan kollarında bacaklarında derman kalmamıştı. “Kesinlikle öyle.” dedi Özge, arkadaşının üstüne doğru eğilip. Gözlerini kısarak devam etti. “Yani sihirli değilse de uğurlu. Yok canım, basbayağı sihirli işte. Ne zaman parmağıma taktıysam cesaretim arttı. Ne zaman çıkardıysam eski sünepe Özge’ye dönüştüm. Yoksa sümüklü böcek mi demeliydim? Ne uğuru ya? Yüzüğüm sihirli! Yüzü…” “Özge’ciğim yine başlama ne olur! Bak Tolgalar geliyor. Sana yalvarıyorum.”

“Selam kızlar!” dedi Tolga, bakışlarını Özge’den ayırmadan. Sonra gözlerinin içi gülerek sordu. “Çok özel değilse bir şey sorabilir miyim? Nedir bu coşkunun sebebi?” “Ben… harika bir şeyin farkına vardım…” “Senin adına sevindim.” “Teşekkür ederim. Bu arada oyunun ikinci yarısındaki servislerin mükemmeldi.” “Bir yandan zıplarken bir yandan beni izleyebilmene sevindim… Bu arada seni daha önce hiç görmemem garip değil mi? Yoksa yeni mi geldin?” “Yoo. Ama saç şeklimi falan değiştirdim… belki de…” “Çok yakışmış…” “Teşekkür ederim.” “Yine de daha önce seni fark etmemem çok tuhaf. Biliyor musun, kendime çok kızdım.” “Ben… fazla ortada dolaşmıyorum.” “Hayret…Bak ne diyeceğim? Burak’la okuldan sonra kütüphaneye uğrayacağız… Siz de gelir misiniz? Yani ödeviniz falan varsa…” “Var ya… sen bir medyumsun… Araştırma ödevimiz olduğunu neredeyse unutuyordum.” “Harika… çıkışta görüşürüz o zaman.” “Görüşürüz!” Çocuklar yanlarından uzaklaştıktan sonra Melis elleriyle yüzünü kapadı. Parmaklarının arasından “Yüzük gerçekten sihirli,” diye bağırdı boğuk boğuk. Kızlar öğleden sonranın geçmesini ve paydos zilinin çalmasını sabırsızlıkla beklediler. Okul bahçesinden çıkar çıkmaz çevrelerinde kızlardan bir çember oluşmuş olan Tolga ile Burak’ı görmekte gecikmediler. Özge ile Melis ne kadar sıçrayıp zıpladılarsa da, kızları yarıp çocukların yanına ulaşamadılar.

“Öfff!” diye sızlandı Melis. “Bunların keyfini beklemek zorundayız. Bu kadar gözde çocuklarla arkadaşlık edeceksek, bu duruma alışmamız… Özge ne yapıyorsun? Onunla ne işin var?” “Hahayt! Sizi pislikler! Yeter artık trafiği tıkadığınız! Dağılın yoksa her tarafınızı birbirine yapıştırırım!” “Aaaa! Manyak bu!” Özge elinde İş Teknik dersi için getirmiş olduğu bir kutu büyük boy tutkalla kızların üzerine öyle bir atılmıştı ki, kızlar korkudan çil yavrusu gibi dağıldılar. Özge oldukları yerde şaşkınlıkla olanları izleyen Tolga ile Burak’ı da paylamadan duramadı. “Siz de öyle süzülüp durmayın! Her dakika biz mi kurtaracağız sizi? O sırnaşıklarla aranıza bir mesafe koyun artık!” Tolga şaşkınlığından kurtulup kızların yanına seğirtti. “Vay canına! Özge sen… bir harikasın!” dedi gözleri hayranlıkla parıldarken. “Daha önce seni fark etmemiş olmam ne garip… Özge? Nereye bakıyorsun sen öyle?” Özge, Tolga’nın sözlerini işitmemişti bile. Gözlerini kısmış dört yol ağzında bekleyen arabayı süzüyordu. Bu o araba değil mi? Gülizar’ın konuştuğu adamların arabası. Evet o! Peki ne arıyor burada? Yoksa bunlar… beni mi izliyorlar? Tabii o gün planları benim yüzümden suya düştü ya! İntikam alacaklar. Aman Tanrım! Saklanmalıyım… saklanmalıyım! Niye saklanacak mışım? Onlara dünyanın kaç bucak olduğunu göstermenin tam sırası! Yok yok… Hesaplı hareket etmeliyim. Meltemlerde olanlardan babamın haberi olur da Cansu komaya girer… O zaman saklanayım… “Özge cevap versene! Ay iliğimi kanımı kuruttun Özge!” Özge kendisini eni konu sarsan Melis’e dönüp boş gözlerle baktı. “Ne? Ne oldu?” “Asıl sana ne oldu?” diye tısladı Melis ağzını yarım kapatıp. “Çocukları serseme çevirdin. Özge… nereye?” Özge ok gibi fırlamış ve durağa doğru yürüyen kalabalık öğrenci grubunun

arasına dalmıştı. Melis bir yandan arkadaşını izlerken diğer yandan şaşkınlıkla arkalarından bakan Burak’la Tolga’ya omzunun üstünden, “Kusura bakmayın çocuklar… Bizim bir işimiz çıktı!” diye bağırdı. Özge’nin hızına yetişmeye çalışan Melis olanlara inanamıyordu. Bütün yıl Burak’ın dikkatini çekmek için neler yapmamıştı ki? Kaç kez onu izlemek için yolunu uzatmış, bu uğurda annesinden bir sürü azar işitmişti. Her teneffüs onun peşinde koşturmaktan kendi arkadaşlarını ihmal etmişti. Burak’ın sınıfındaki kızların şımarıklıklarına katlanmış hatta her biriyle ayrı ayrı samimiyet kurmaya çalışmıştı. “Özge çıldırdın mı?” diye bağırdı nefes nefese. “Ne diye böyle deli danalar gibi koşuyoruz? Burak’ın beni fark etmesi için sene başından beri bekliyorum. Şu halimize bak! Dursana ya!” “Alışsan iyi edersin. Çünkü her gün bunu yapmamız gerekebilir.” “Başka gün yapsaydık o zaman. Bula bula tam çocuklardan teklif aldığımız günü mü buldun?” “Beni görmemeleri gerekiyordu.” “Kimlerin?” Yanıt vermedi Özge. Melis gözlerinde binlerce soru işaretiyle yalvardı. “Özge mideme kramp girdi… Bir saniye olsun dursana!” Sonunda Özge okuldan adamakıllı uzaklaştıklarına kanaat getirince, bir kitapçıya daldı. Melis de onu izleyip deri koltuğa kendisini atan arkadaşının yanına yığıldı. “Lütfen sus,” dedi Melis. “Bir nefes alayım…” “Sen al, ben anlatayım,” dedi Özge. “Bak bütün bunları yapmak için eğer geçerli bir nedenin yoksa sana çok gücenirim…” diyerek başını salladı Melis. Kızcağızın nefesi daha düzene girmemişti. “Çok geçerli bir nedenim var.”

“Umarım öyledir. Çünkü Burak’ın bundan böyle beni yok saymasına katlanabilmem için sana gerçekten hak vermem lazım.” “Tolga da bana aynı şeyi yapacak.” “Ben de buna şaşıyorum ya zaten. Sen fırladığında çocuğun suratını bir görseydin… Bence hâlâ kendine gelememiştir.”

“Onları sonra düşünürüz. Şimdi çok önemli bir sorunum var. Belki de canım tehlikede…” “Ne?” “Bak sabahtan beri sana anlatmak için fırsat kolluyordum. Ama yüzüğümle ilgili sırrı öğrenmem, çocukların bizi kütüphaneye davet etmesi falan araya girdi… Atladım.” “Canım tehlikede de ne demek? Ay tüylerim diken diken oldu.” “Dur şimdi… Cumartesi günü Meltemlere gittik ya…” “Gerçekten… Nasıl geçtiğini sormayı unuttum…” “İyi başladı. Daha giderken şansım dönmüştü. Yüzüğümü aldım… Ah canım… mucuk mucuk.” Melis korku içinde, kitaplara bakınan insanlara kaçamak bir bakış attı. Yüzüğünü şapur şupur öpen arkadaşının elini tuttu. “Özge lütfen yine başlama.” “Benim cesur şövalyem… İyi ki sana kavuştum… Benim yüzüğüm sih…” “Özge!” “Neyse Meltemlerin bahçesinde paralarımı toplarken… hiç ne parası diye sorma uzun hikâye çünkü…” “Sormuyorum.” “Meltemlerin yardımcısı Gülizar’ın birkaç adamla konuşmasını işittim. Uzun sözün kısası bunlar benim henüz bilmediğim bir nedenle bizim yemeklere bir şey karıştırmışlar.” “Ne?” “Dur daha dinle… Adamlar hepimize yedirmesi için kadını sıkı sıkı tembihlediler.”

“Eeee… Yediniz mi yoksa?” “Yoo. İçeri girdiğim gibi ortalığı birbirine kattım. Dolmalarla, mercimek köftelerini top yapıp Gülizar’a fırlattım.” Melis’in gözleri parlamıştı. “İnanmıyorum… nasıl da kaçırdım!” “Dökemediğim tencerelerin içine girdim… Sonuçta kimse bir şey yiyemedi.” “Keşke orada olsaydım… sonra?” “Sonra Cansu beni tuttuğu gibi eve getirdi. O günden beri de hasta.” “Yani kimseye bir şey söylemeden öylece çıkıp eve mi döndünüz?” “Söyleyemezdik ki! Bir kere Cansu çok sinirliydi. Beni dinlemezdi. Zaten sonra anlatmaya çalıştıysam da dinletemedim.” “Cansu’nun halini düşünemiyorum… Yine de kızları uyarmalıydın…” “Bu da başka bir sorundu zaten. Yalnızca kızlar yoktu. Meltem’in kuzeni Cenk’le Onur diye bir arkadaşı da oradaydı. Senin anlayacağın bunlar erkekli kızlı dans partisi gibi bir şey düzenlemişler.” “Ay ben de olmalıydım!” “Saçmalamasana. Olay büyüyüp de babam Cansu’nun canına okur, diye korktum. Zaten zorla izin almıştı.” “Bana bak, şaka bir yana diğerlerinin başına ne geldiğini merak ettim şimdi. Baksana İsmail ne dedi? Hiç biri okula gelmemiş…” “Evden çıkar çıkmaz polis çağırdım.” “Ne? Ay ne kadar heyecanlı!” “O yüzden çocuklara bir şey yapamazlardı. Ama dediğin gibi benim dışımda hiç birinin okula gelmemesi ilginç. Hadi Cansu hasta…”

“Belki onlar da hastadır… Neyse onu sonra öğreniriz… Polis gelince neler oldu acaba? Belki de aileler falan çağırılmıştır.” “Benim de aklıma geldi. Kızlar zılgıtı yemiştir. Ama başka da çarem yoktu.” “Yoktu tabii. Çok iyi yapmışsın… da sen az önce ne diye öyle koştun? Cumartesi olanlar şimdi mi dank etti? Hem de Burakların yanında?” “O adamları gördüm…” “Hangi adamları?” “O Gülizar denen kadınla cumartesi günkü olayı tezgahlayan adamları.” “Ne? Ay Özge… tabii ki kaçmakta haklıydın… O adamların bizim okulun önünde ne işi var? Yani eminsin değil mi?” “Eminim tabii. Önce arabayı tanıdım. Sonra da direksiyondaki adamı. Bunların patronuymuş. Kavanoz dibi gözlükleri var. Saçlarıyla bıyıkları fırça gibi…” “Özge… bu adamlar senin peşinde olmasın? İntikam için? Ay ben de soruyorum. Kesinlikle öyledir. N’apsak? Bak ben korktum. Aslında… şu an emniyette olmayabiliriz. Hemen eve gidelim. Olanları annenlere anlatmalısın…” “Sakın ha! Cansu’ya söylemediklerini bırakmazlar. Hem… belki bir daha gelmezler.” “Gelirler. Ben geleceklerinden neredeyse eminim. Korkuyorum. Seni gördüyseler beni de mimlemişlerdir. Yarın okula gelmesek mi?” “Eve nasıl açıklayacağız? Eninde sonunda gelmemiz gerekecek.” “Ne bileyim? Bari birkaç gün ne yapacağımızı düşünürdük. Haydi çıkalım buradan. Hemen evimize gidelim. Hatta taksiye binelim.” “Saçmalama! Babam taksiye Cansu’yla beraberken bile binmemizi yasakladı. Hem gümüşçüye gidip yüzüğün parasını vermem lazım.” “Hayır! Gidemeyiz. Çok zaman kaybettik. Caddede fazla öğrenci kalmamıştır. Adamlarla karşılaşırsak, şıp diye enselerler bizi.”

“Doğru söylüyorsun. O zaman eve dönelim.” “Meltemlere ne olduğunu öğrenirsen beni ara e mi? Sabaha kadar meraktan ölürüm valla.”

YEDİNCİ BÖLÜM

“Özge’ciğim geldin mi yavrum? Nasıl? yalnız başına gidip gelmek seni rahatsız etti mi?” “Yoo. Zaten Melis’ten az önce ayrıldım.” “Aferin benim kızıma. Büyümüş de haberimiz yokmuş.” “Ablam nerede?” “Odasında canım. Sabahtan beri lokma girmedi boğazına. Ne öksürük ne aksırık. Yalnızca ateşi var. Nasıl bir soğuk algınlığı anlamadık gitti.” “Ben bir bakayım…” Özge doğruca ablasıyla paylaştığı odasına koştu. Cansu sırt üstü yatmış, gözlerini de tavana dikmişti. “Abla… nasılsın?” “Gördüğün gibi sayende keyif çatıyorum.” “Annem hasta olduğunu söylüyor.” “İyi… sevin işte.” “Yarın okula gidebilecek misin?” “Hangi yüzle gideceğim, söyler misin? Tek bir arkadaşım kalmadı. El aleme rezil oldum.”

“İsmail seni sordu.” “Bana ne? Konuşmasaydın o salakla.” “Fazla konuşmadım zaten.” “Niye? Heyheylerin mi geldi gene?” “Onun gibi bir şey…” “Ne yaptın? Yerlere mi yapıştın yoksa ortalığı birbirine mi kattın?” “İkincisi…” “Ha çok iyi. Bir hafta kadar sonra okula gitmeyi düşünüyordum ondan da vazgeçtim. Başka okula yazdırmazlarsa okulu bırakacağım vallahi.” “İsmail şey dedi… Meltemler okula gelmemiş…” Cansu gözlerini tavandaki noktadan ayırıp, hafifçe doğruldu. “Serpil?” “O da…” “Melahat’la İrem…” “Hiç biri…” “Ama… neden? Ahhh, Özge Allah cezanı versin, e mi? Kızların başına kim bilir neler geldi? Bir de sakin sakin oturmuş, konuşuyor.” “Hâlâ karakolda olabilirler mi?” “Ne? Ne karakolu?” “Polis geldi ya?” “Polis mi? Özge Allah seni bildiği gibi yapsın… Polis çağırmıştın… Nasıl da unuttum? Yuvadan beri hiç ayrılmadığım arkadaşlarımla ilişkimi bitirdin… Def olup gider misin?”

“Burası benim de odam…” “Hâlâ konuşuyor… Sus bari. Milletin evini talan edip bir de polis çağırdın. Melahat neyse ama… Serpil’le İrem’in ailesi de kız partisi olduğunu sanıyordu. Kesin polisler ailelerini çağırmıştır. Ahhh, her şey öğrenildi. Arkadaşlarımın hayatını kararttın, hain!” “Senin de başına gelebilirdi.” “Zaten nasıl olup da beni de gammazlamadığına hayret ediyorum. Bunu atlamak sana yakışmadı. Beni de karakola çektirecektin ki…” “Onun için gidelim diye ısrar ettim ya…” “Sağol… Ablan için ne büyük fedakarlık yapmışsın! Ne zaman karar verdin bütün bunları yapmaya? Yok yok sormadım…” “Yapmasam daha kötü olurdu. Bizi uyutup bir şey yapacaklardı.” “Özge… bak unut bunları… annem falan duyacak sonra başım belaya girecek. Yani daha fazla belâya, demek istiyorum.” “Meltem’in annesi İsmail’in suratına telefonu kapamış.” “Sussana ya, felaket tellalı! Kapamışsa kapamış… O geri zekalı gece gündüz arayıp rahatsız ediyor zaten kızı.” “İrem’e ne olduğu belli değilmiş.” “Kızım sen manyak mısın? Benim de sorduğum kabahat! Hayatımızı kaydırdın hala oturmuş o mekanik sesinle sormadığım yerden haberler veriyorsun.” Özge aniden ayağa fırladı. “Hayır, böylece oturamam!” diye bağırdı. Cansu iki elini dua eder gibi havaya kaldırdı. “Ben biliyordum sapıtacağını zaten,” dedi yukarıdaki biriyle konuşuyormuş gibi. “Böyle oturup muhabbet kuşu sesiyle konuştu mu geliyorlar, demektir. Kızım Cansu hazırlıklı olmayı öğrenemedin gitti.” “Çabuk Meltem’i ara! Çabuk! Bu kadar stres altında sabaha dek bekleyemem…

çabuk! Ne olduğunu öğrenmek ve ona göre tedbirimi almak zorundayım.” Cansu yatağın üzerinde zıp zıp zıplayan kardeşine korkuyla baktı. “Ne? Aşağıya inip Meltem’i arayacağıma, babama her şeyi itiraf ederim olur biter. Tamam… bak sakin ol tamam mı? Benim kontörüm yok… yani az… tamam arıyorum.” Cansu, Meltem’i aradıysa da arkadaşı cevap vermedi. Sonra Özge’nin ısrarına dayanamayarak Serpil’i, ardından İrem’i çaldırdı. Cevap yoktu. En son Melahat’ı aradı. Melahat’tan da ses çıkmadı. “Offf, hepsini aradım işte. Açmıyorlar. Zaten başım çatlıyordu. İyice komalık oldum. Şimdi mutlu musun?” Özge ablasının sözlerini işitmiyordu bile. Yataktan yere zıplamış odanın içinde dört dönüyordu. “Hemen bir plan yapmalıyız. Sen de düşün. Yoksa beni yakalayacaklar. Ondan sonra senin başın belaya girecek…” “Ben annemi çağırıyorum. Her şeyi anlatmaya razıyım. Anneee!” Özge Cansu’yu duymadı bile. “Ne yapmalıyım? Nasıl öğrenmeliyim? Cansu adamlar fırıl fırıl beni arıyorlar. O kavanoz gözlüklü patronları nasıl ortalığı kolaçan ediyor bir görseydin…” “Annee!” Özge birdenbire olduğu yerde zınk diye durdu. Gözlerini kısıp Cansu’ya baktı. “Nasıl da aklıma gelmedi daha önce…” dedi. “Bunlar benim yüzüğümün peşinde olmasınlar! E tabii öğrendiler sihirli olduğunu…” “Annee!” Odalarının kapısı aniden açıldı ve babaları içeriye girdi. “Ne oldu kızım? Annen yemeği hazırlıyor? Ne istedin?” diye Cansu’ya sordu. “Şey babacığım… Şey diyecektim… Yemek hazır mı diye soracaktım…”

“Hımm. Yemek yiyeceksin ha? Bu iyi işte. Bakayım… Ateşin de fazla yok. Böyle giderse, yarın okula gidebilirsin.” “…” “Haydi ellerinizi yıkayın da masaya gelin bakalım.”

Yemekten sonra Cansu ne kadar yalvardıysa da ne annesini ne de kardeşini Özge’nin oturma odasında yatması için ikna edemedi. Çaresiz kardeşiyle paylaştığı odasının yolunu tuttu. Odaya girer girmez işaret parmağını Özge’nin burnuna dayadı. “Sakın ağzını açayım deme. Gerçekten moralim bozuk. Üstelik babam inanmasa da hastayım ben,” dedi yalvaran bir sesle. “Dur dur dur! Mesaj geldi!” diye bağırdı Özge. “Bak bakalım kızlardan mı?” “Versene telefonu mu geri zekalı. Baksana diyip kendisi kapıyor.” Mesaj Meltem’den geliyordu. Özge ablasını peşinden koştururken mesajı yüksek sesle okudu. “Cansu, çok teşekkür ederim. Özellikle de Özge’ye. Yarın görüşürüz.” “Ne demek bu?” diye sordu Cansu kendi kendine konuşur gibi. “Dalga mı geçiyor?” “Hayır. O çeteden hepinizi kurtardığım için teşekkür ediyor. Bak el alemin kızı bile takdir ediyor da sen kıymetimi bilmiyorsun.” “Ne diye takdir ediyormuş?” “Niye olacak? O Güldane çetesi ben olmasam kim bilir size neler yapacaktı?” “Güldane kim ya?” “Meltem’lerin hizmetçisi.” “Gülizar.”

“Ne fark eder? Bence takma isim kullanıyordur zaten.” “Offf… Köyden dün gelmiş kadının çeteyle ne ilgisi var ya? Hem ne havaya giriyorsun? Meltem bence başına açtığın işler için teşekkür ediyor. Yani alaycı bir üslupla küfür ediyor aslında.” “Sen öyle san. Adamlar peşimde diyorum.” “Tamam Özge. İyi geceler diliyorum. O bet sesini kes artık.” “Demek yakalandılar. Peki patronları? Tabii ya! Patronları yakalanmadı. Benden intikam alacak.” “Alsınlar Özge. Bırak da alsınlar. Yeter ki uyuyalım. Rahat ol. Gece de o rahatlığını devam ettir. Yatağına yap beni rahatsız etme…” “Yarın okula gidelim de, kim altına yapıyor görürüz.”

SEKİZİNCİ BÖLÜM

“Özge… Özge… Duymuyor musun ya! Meltem sana teşekkür etmek istiyor.” Cansu her an bir şey olacakmış hissiyle içi kıpır kıpır bir halde kardeşini dürtüyordu. Sabaha kadar düşünmekten gözünü kırpmamış olan Özge canlı cenaze gibi görünüyordu. Utanmasa durakta yerlere serilecekti. “Niye?” diye sordu Meltem’e kapanmak üzere olan gözlerini açmaya çalışarak. “Evi o hale getirdiğin için,” dedi Meltem gizemli bir havada göz kırparak. Cansu şaşkınlıkla bir arkadaşına bir kardeşine bakıp duruyordu. Soru sormak yerine gözlerini açmış başını, nasıl yani, anlamında sallıyordu. Meltem gözleri ışıl ışıl devam etti.

“ Annemlerden dünya kadar azar işittim ama olsun. Senin sayende hiçbir şey yiyemedik.” “Meltem bak…” diye başlayacak oldu Cansu. “Özge böyledir. İnsanı serseme çevirir. Aslında kötü bir niyeti yoktu da… İşte ara sıra kafayı sıyırmasına engel olamıyor…” “Cansu ben çok ciddiyim… Özge’nin o dolma savaşı yüzünden yemeklere karıştırılan uyku ilacı bize etki etmemiş oldu.” “Uyku ilacı mıymış?” Özge o kadar olağan bir şeymiş gibi sormuştu ki, ablası ne diyeceğini bilemedi. Tam anlamıyla konuya Fransız kalmıştı. “Kim… ne… yemeklerde uyku ilacı mı varmış?” “Eveeet,” diye yanıtladı Meltem, sabırsız bir sesle. “Bizim Gülizar ve bir suç ortağı, evi soymak için plan yapmışlar…” “Ne?” “Bizi bayıltacak sonra da evi soyup soğana çevireceklermiş. Ama şansımıza sen Özge’yi getirdin… Yemekleri yiyemedik. Düşünebiliyor musun dondurmaya bile koymuşlar…” “Ay ben fena oluyorum…” Ben de fena oluyorum. Gülizar’la bir arkadaşı mı dedi? Dün doğru görmüşüm işte. Bunlar polisi uyuttular demek ki. Patron dışarıda. Hem o ilacı hazırlayan doktor dedikleri adam da dışarıda. “Bir de bizi düşün,” diye devam etti Meltem. “Siz gittikten sonra dışarıda bir itiş bir kakış… Gülizar zaten planı suya düştüğü için olacak, anormal hareketler yapıp dövünüp duruyor. Düşünsene bir ara yüzündeki dondurmaları sıyırıp, tadına bakın, diye bize yalvarmaz mı?” “İğrenç!” diye bağırdı Cansu. “İğrenç tabii… Neyse birazdan itiş kakış bitti kapı çaldı. Bir de baktık ki polis… Meğer komşulardan biri adamın bizim bahçede dolaştığını fark etmiş. Polis

çağırmış…” “Komşu mu?” diye sordu Cansu yan gözle kız kardeşine bakarak. “Herhalde komşu. Belki de yoldan geçen sorumluluk sahibi bir vatandaş… Neyse bize sorular sordular falan. Gülizar’ın miyavlar gibi sesler çıkarması adamların dikkatini çekti. O bahçedeki adamla birlikte onu da götürdüler. Karakolda ikisi de suçlarını itiraf etmişler. Gülizar sırf bu iş için bizde çalışmaya başlamış meğer.” “Gülizar soyguncu muymuş?” “İlâhi Cansu… Ben ne anlatıyorum sabahtan beri?” “İnanamıyorum ki!” “Tabii siz orada yoktunuz… onun için kafanda canlandıramıyorsun. Biz bütün hafta sonunu polislerle haşır neşir olarak geçirdik. Bununla yattık bununla kalktık.” “Polis sizi de sorguya çekti mi?” “Bir iki soru sordular. Bir şeyden haberimiz yoktu ki! Gülizar da eve canavar girdi, her tarafı talan etti falan diye saçmalayınca biz Özge’den söz etmemeyi tercih ettik. Malum baban senin canına okumasın diye.” “Canım arkadaşım…” “Bu arada annemler Serpil’le İrem’in babasını ikna etmek için bayağı dil döktüler. Neyse ki annemlerin çabaları sonuç verdi de, sonunda çocuklarımızın sağlığı önemli falan demeye başladılar… Ama zavallı Melahat, İrem ve Serpil kadar şanslı değilmiş…” “Niye? Ona ne oldu?” “Babası okulunu değiştiriyor… Melahat’ı bizim gibi kötü arkadaşlardan kurtarmak için…” Cansu gözlerinde bir ışık çakmasına engel olamadıysa da, yüzüne ciddi bir ifade takınmayı başardı.

“Çok üzüldüm…” “Ya ben? Sizi ne kadar kötü bir zamanda evime çağırmışım… Bütün hafta sonu bunu düşündüm. Annemler daha kötü şeyler olmadığı için şükrediyor ama ben pişmanlık duymama engel olamıyorum.” “Bütün bunlar senin suçun değil ki.” “Sen öyle söylüyorsun ama Melahat’ın babası annemle babamın üstüne yürüdü. Ne biçim bir ailesiniz falan diye. Çok moralimiz bozuldu.” “Benim babam öyle yapmazdı da benim burnumdan getirirdi. Büyük bir zevkle bütün bunların benim suçum olduğunu herkese ilan ederdi. Hatta Gülizar’la o suç ortağının benim yanımda zemzemle yıkanmış olduğunu bile söylerdi.” “Aman aman iyi ki duymadı. Neyse Özge’ciğim sana tekrar teşekkür ederim…” Adamlar dışarıda. Dışarıda ve benim peşimde. Hatta şu an beni gözlüyor bile olabilirler. Ne yapsam? “Özge ne yapıyorsun? Özge… O otobüs bizimki değil…” Cansu ile Meltem panik içinde yaşlı bir kadının eline yapışıp onunla birlikte otobüse binmeye çalışan Özge’yi güçlükle yakaladılar. Allah’tan hemen arkada kendi otobüsleri de görünmüştü. İki kız Özge’yi apar topar otobüse bindirdiler. Meltem, Özge’nin her hareketini hoş görmeye yemin etmiş gibiydi. Ancak Cansu otobüse biner binmez dişlerinin arasından kardeşini paylamaya başladı. “Özge ben senden korkuyorum artık. İnan korkuyorum. Senin ne zaman ne yapacağını düşünmekten kendi hayatıma yoğunlaşamıyorum. Bıktım artık…” “Abla benim peşimdeler…” “Kimler?” “Gülizar’ın çetesi.” “Saçmalama! Meltem yakalandıklarını söyledi ya.” “Yok patronları dışarıda.”

“Allah’ım sen bana yardım et… Nedir benim suçum, bu manyakla aynı evde yaşıyorum?” “Çok geçmeden benim defterimi dürerler. Demedi deme.” Bu sırada yanlarına gelen Meltem, “Ne oldu Cansu?” diye sordu. “Yok bir şey,” diye yanıtladı Cansu utangaç bir ifadeyle. “Kolay değil tabii. Polis, karakol, soyguncu diyince Özge’nin sinirleri bozuldu.” “Haklı tabii. Neyse geldi geçti. Başka konulardan konuşalım o zaman. Ne diyeceğim, biliyor musun? Cenk telefon numaranı istedi.” “Yaa! Benim mi? Ama…” “Niye o kadar şaşırdın?” “Eee ne bileyim? O gün onca olay oldu…” “Olaylarla bunun ne ilgisi var? Bütün bir hafta sonu çocuk seni sayıklayıp durdu. Özge’yle o kadar ilgilenmen, sorumluluk sahibi olman falan acayip hoşuna gitmiş.” Cansu her şeyden habersiz gibi dükkânların isimlerini tekrarlayan Özge’ye baktı bir an. “Eeee, kardeşim ne de olsa…Peki Melahat?” “Melahat’la ne ilgisi var? Çocuk o gün iki dakika seninle konuşamadığı için hayıflanıyor. Ne diyorsun? Telefon numaranı vereyim mi?” Cansu işittiklerine inanamıyordu. “Ver… Yani tabii ki ver ama ya yemekte falan ararsa…” “Merak etme… Saat yediden önce aramasını söylerim. Babası cep telefonuna biraz karşı falan derim. Oldu mu?” “Sağol Meltem. Çok anlayışlısın.” Otobüsten indiklerinde Cansu’nun ayakları yere basmıyordu. Kendisi farkında

olmasa da gözleri ışıl ışıl parlıyor, içi içine sığmıyordu. Kız kardeşine hararetle sarıldı. “Abla…” “Özge seni çok seviyorum… Canım kardeşim benim… Özge’ciğim ne yaparsan yap sana kızamam. Tamam… gizlenmek hoşuna gidiyorsa öyle davran…” “Çıkışta biraz kalabalık yürüyebilir miyiz?” “Nasıl? Yani neden fısıldıyorsun?” Cansu iki büklüm yürüyen kız kardeşini işitmek için iyice eğilmişti. “Dedim ya… izleniyorum.” “…” Meltemse konuşulanları duyamasa da, iki kardeşin hareketlerine bakıp, “İlâhi Özge… ne alem kızsın sen?” diye kıkırdıyordu. Okul kapısından girer girmez, Özge rahatladı ve duruşunu düzeltti. Kızlardan ayrılıp sırasına gitti. Melis’i bulur bulmaz hafta sonu Meltemlerin başlarına gelenlerin hepsini bir solukta anlattı. “Vay canına! İnanılır gibi değil!” diyerek gözlerini kocaman açtı Melis. “Peki ne yapacağız? Yani adamlar çıkışta yine seni takip ederlerse demek istiyorum.” “Bilmiyorum. Akşama dek bunu düşünmeliyim… Belki…” Özge’nin sözleri yarım kalmıştı; çünkü Sosyal Bilgiler öğretmeni Kavruk Nezahat’le burun buruna gelmişti. “Kızım o elindeki yüzük de ne öyle? Okula mı geliyorsun yoksa baloya mı?” “Öğretmenim…” “Çıkar dedim! Seni bir daha böyle okul kurallarına uygun olmayan bir durumda yakalarsam, aileni çağırırım haberin olsun!” Özge yüzüğünü çıkardığı gibi gömleğinin cebine tıktı. Kavruk, Özge’ye uzun

süre ters ters baktıktan sonra uzaklaştı. “Oh!” diye soluğunu bıraktı Melis. “Ucuz atlattık. Bir an yüzüğünü alacak diye ödüm patladı. Allah korusun eski haline dönerdin de…” “Döndüm zaten.” “Saçmalama Özge! Çıkar o kapişonu. Özge lütfen kamburunu düzelt. Tolga sana bakıp duruyor.” “Sakın…. sakın selam falan verme. Gelir melir… bak konuşamam ona göre.” “Gelemez. Sıra onlarda. İçeri giriyorlar. Ay inanmıyorum. Çocuğun boynu kopacak…” “Yüzüğüm olmadan bir hiçim. Üstelik panik halindeyim.” “Saçmalama Özge… Kendini şartlama böyle… Yüzüğünü elinden bırakmazsın olur biter.” “Denedim. İşe yaramıyor. Şövalyemi görmek zorundayım.” “İhtiyacın olduğunda avucunu açar bakarsın.” “Aynı şey değil…” “Tak o zaman… Elini de cebine sok. Yerlerde sürünmenden iyidir.” Öğle teneffüsünde Tolga ile Burak kızları kantinin önünde yakaladılar. Tolga önceki gün olanlara hiç alınmamış gibiydi. Gözleri bir atmaca gibi kantincinin çalışmasını izleyen Özge’ye göz kırptı. “Merhaba Özge!” “Merhaba!” “Ne yiyorsun?” “Sosisli söyledim ama her an vazgeçebilirim.” “Niye?”

“Kantinciye gıcığım var.” Tolga kıkırdadı. “Çok değişik bir kızsın, biliyor musun?” “Biliyorum,” diye cevap verdi Özge gözlerinde muzip bir ifadeyle. Sonra da kantincinin uzattığı ayranı aldı. Kamışı ayranın kapağına daldırıp bir yudum içti. İçtiği gibi de püskürtü. “Bu ne bu?” “Ayraan.” “Onu biz de biliyoruz. Sıcak içecek istesem neskafe falan alırdım.” “Ama… niye açtın öyleyse?” “Ne bileyim bozuk mozuktur da, başkasına verirsiniz diye korktum.” “Allah Allaaah! Bak bakalım sosislinin ne kusuru var?” “Ne kusuru olacak? Pörsümüş salatalığa dönmüş. Üstelik ketçabı damlatmışsınız. Buna da ekmek demeye bin şahit ister.” Kantinci sahte bir kibarlıkla, “Alayım o zaman,” dedi. “Yenisini hazırlayayım. Merak etme bunu da çöpe atıyorum.” “Bize olsa yapmaz,” dedi Burak şaşkınlıkla. “Senden ne diye bu kadar çekiniyor? Gördüğüm kadarıyla sosislide öyle belirgin bir sorun da yoktu.” “Uzun hikaye,” diye yanıtladı Özge. “Bir ders verilmesini çoktan hak etmişti.” Çocuklar birbirlerine baktılarsa da bir yorum yapmadılar. Tolga hayranlıkla parlayan gözlerini Özge’den ayıramıyordu. Her biri sandviçini aldıktan sonra bahçede yemeklerini yiyebilecekleri sakin bir yer aramaya çalıştılar. Ancak Burak ve Tolga’nın hayranlarından bunu yapmaya fırsat bulamadılar. Melis durumdan rahatsız olan Özge’yi güçlükle yatıştırdı. Nihayet Özge kimseye çemkirme şansı yakalayamadan çocuklardan ayrıldılar ve zil çalana dek bahçeyi turladılar. Zil çaldığında İsmail çekinerek Melis’e yaklaştı ve kulağına eğilip, “Yanındakine şunu verir misin?” diye sordu. Aynı anda bir kağıt parçasını Melis’in eline

tutuşturduğu gibi uzaklaştı. Özge’nin bütün sinirleri tepesine toplanmıştı. Çocuğun ardından ciyakladı. “Benim adım Özge. Yanındaki değil, ödlek!” “Tamam artık Özge, bağırıp durma. Görmüyor musun, çocuk çoktan tabanları yağladı.” “İyi de kanıma dokunuyor. Vebalı mıyım ben?” “Değilsin de, sağın solun belli olmuyor. Canın isteyince anormal hareketler yapıyorsun.” “Hepsinin nedeni var.” “Bunu yalnızca ben biliyorum… Aslında bazen ben bile bilemiyorum.” “Açsana kağıdı.” “Korkuyorum valla. Hoşuna gitmeyecek bir şeyse…” “Melis…” “Tamam açıyorum… Bakayım… Oooo yaşadık! Tolga özür dilemiş ve çıkışta durakta bekleyeceklerini yazmış.” “Durakta mı? Olmaz!” “Ne? Özge aklını mı kaçırdın sen? Bak lütfen…” “Olmaz… Tolga falan düşünemem ben. Adamlar bugün de beni izleyecekler. Adım gibi eminim.” “İyi işte kalabalık oluruz… Hiçbir şey yapamazlar.” “Yok yok siz gidin… Ben arkadan gelirim. Benim yüzümden kimseye bir şey olmasını istemiyorum.” “Dünyada olmaz. Seni asla yalnız bırakamam.”

“Melis sen bütün bunların oyun olduğunu mu sanıyorsun? Bu adamlar tehlikeli. Baksana soygunu gerçekleştiremedikleri için bana kin duyuyorlar ve…” “Ne dersen de, düşüncemi değiştiremezsin. Anca beraber, kanca beraber.” “İyi o zaman… Ama çocukları karıştırmayalım. Hiçbir şeyden haberi olmayan insanların da yaşamını tehlikeye atmamalıyız.” “Özge…” “Efendim?” “Biliyor musun, yüzük gerçekten sihirli.” “Öyle zaten… Neden böyle söyledin?” “Çünkü yüzünde korkudan eser yok… Ve kendinden çok başkalarını düşünüyorsun.”

DOKUZUNCU BÖLÜM

Okuldan çıktıklarında Melis tam anlamıyla sinir küpüydü. “Vallahi inanamıyorum. Hiç hayal kurmayalım. Bu kızlar bu kadar yüzsüzse biz bu çocuklarla arkadaşlık falan edemeyiz… Şuraya bak… çocukların yanında yürüyebilmek için nasıl da birbirlerini itip kakıyorlar.” “…” “Off! Ay sinir oldum ya! Bak durakta da çocukların yakalarını bırakmazlarsa sana karışmayacağım Özge. İstediğini yapabilirsin.” “…” “Özge… sen beni dinlemiyor musun?” Özge gözleri dört dönerken fısıldadı.

“Hişşşt! Etrafı kolaçan ediyorum.” “Gözüne çarpan bir şey var mı peki?” “Hayır… yok gibi… bir dakika… orada işte. Araba orada!” “Hangisi? Söylesene…” “Beyaz araba. Gazete bayiinin yanında.” “Gördüm. İçinde iki kişi var.” “Patronla doktordur. Ne yapıyorlar?” “Bu tarafa bakıyorlar. Ne yapacağız?” “Kalabalıktan ayrılmayalım.” “Geçtik onları. Biraz yürüyelim… Bakalım, ne yapacaklar?” “Ne yapacaklar? Bizi takip edecekler tabii. Bak istersen, yanımdan ayrıl. Ben de kalabalığa girer, izimi kaybettirmeye çalışırım.” “Saçmalama. Hiçbir yere gidecek değilim. Yalnız… sana söylemem gereken bir şey var…” “Ne?” “Ben Burak’a haber yolladım.” “Ne diye?” “Durakta buluşabileceğimizi yazdım.” “Melis… Çocukların başını belaya sokmamaya karar vermiştik ya!” “Biliyorum da… Ben bu adamların vazgeçeceklerini sanmıştım. Ne bileyim? Yeniden geleceklerine ihtimal vermemiştim. Ya da böyle olmasını ummuştum galiba.” “Hiç vazgeçeceğe benzemiyorlar. Arkamıza da dönüp bakamıyoruz ki… Hareket

ettiler mi acaba?” “Bilmiyorum ki. Böyle bilmeden yürümek de korkunç bir şey. Düşünsene, ya adamlar arabadan inip arkamızdan yürürse… Bize bir şey yapmaya kalkarlarsa. Ayy, korku içindeyim.” “Korkacak bir şey yok. Bu kalabalıkta hiçbir şey yapamazlar. Gel şuradan ciklet alır gibi yapalım.” Özge ciklet alırken, Melis’in gözleri projektöre dönmüştü. “Kenara çektiler. Özge bunlar resmen bizi takip ediyorlar.” “Günaydın.” “Ya tamam da… Takip edip de ne yapacaklar? Evini falan mı öğrenecekler? Yoksa kaçırmaya mı kalkacaklar?” “Dur bakalım. Nasılsa öğreneceğiz.” “Özge nasıl bu kadar sakin davranabiliyorsun? Ben aklımı kaçıracağım, valla. Hah durağa yaklaştık. Buraklar kızları başlarından savmışlar galiba…” “Biraz önümden yürü. Sonra dönüp bana bakarmış gibi yap…” Melis Özge’nin dediğini yaptı. “Peşimizdeler mi?” “Ayyy, evet. İyice de yaklaşmışlar.” “Tamam korkma… şimdi…” “Özge!” “Melis!” Burak’ın sesi bir kurtarıcı gibi yetişmişti. “Çocuklar sizi gördüğümüze nasıl sevindim, bilemezsiniz,” dedi Melis.

“Biz sadece gördüğümüze değil, konuşabildiğimize de sevindik,” dedi Tolga Özge’ye gülümseyerek. “İnanır mısınız, eskiden kızların ilgisi bayağı hoşumuza giderdi,” diye açıklamaya girişti Burak, son derece içten bir ifadeyle. “Ama son günlerde nefret eder hale geldik…” Melis’in ağzı kulaklarındaydı. “Gerçekten mi? Özge işittin mi? Özge! Ne oluyor?” Özge’ninse aklı başka yerdeydi. Yerinde duramıyordu. “Gidiyorlar… Yanılmışım… gidiyorlar.” Tolga omzunu silkerek açıklamaya girişti. “Kızlardan mı bahsediyorsun? Tabii ki gidecekler. Çünkü açık açık söylemek zorunda kaldım… Özge? Nereye?” “Nereye gittiklerini öğrenmeliyim.” “Kimin? Kızların mı? Ama…” Tolga şaşkınlıkla başını kaşırken, Melis aceleyle söylendi. “Çocuklar kusura bakmayın… Bizim bir işimiz çıktı. Sonra görüşürüz… Özge, beni bekle!” Melis ok gibi fırlayan Özge’nin arkasından yetişmek için koşarken kaç kişiye çarptığının farkında bile değildi. Bildiği tek şey saçma sapan bir şey yapmasına fırsat vermeden Özge’ye yetişmek zorunda olduğuydu. Sonunda arkadaşını kolundan tuttu. “Ne diye koşup duruyorsun.? Yavaş olsana. Adamların arabasına binecek değilsin herhalde.” “Fena fikir değil.” “Saçmalama. Niye beni takip etmiyorsunuz diye hesap mı soracaksın?”

“Dertlerinin ne olduğunu öğrenmek zorundayım.” “Özge, o yüzüğü takınca sana bir haller oldu. Ama unutma ki, yüzük cesaret veriyor sadece. Güçlendirmiyor.” “Yani?” “Yani koskoca iki adamla başa çıkamazsın. Yavaşlasana. Nefes nefese kaldım ya! Üstelik çocuklara da rezil olduk gene. Burak bir daha yüzüme bakmazsa hiç şaşırmam.” Melis’in sözleri Özge’nin bir kulağından girip diğerinden çıkıyordu. “Bunu sonra düşünürüz. Offf! Adamları gözden kaçırdım.” “Bir arabaya yetişebilmeyi ummuyordun herhalde.” “Çekip gittiler.” “Belki de seni izlemiyorlardı. Buna sevinmemiz gerekmez mi?” “Ne bileyim? Galiba haklısın.” “Bak Cansular pastanede oturuyorlar. Ne diyeceğim? Biz de senin gümüşçüye gidelim mi?” “İyi ki hatırlattın. Haydi gel.” Gümüşçünün bulunduğu pasaja ilerlerken Melis tatlı bir sohbet tutturmuştu. “Sen borcunu ödersin. Ben de belki seninki gibi bir şey bulurum. Mesela sihirli bir kolye falan, belli mi olur?” “Senin sihre ihtiyacın yok ki,” dedi Özge dönüp arkadaşına gülümseyerek. “Yeterince cesursun.” “Aksine… senin gibi olmak için… ahhh!” Melis sözlerini tamamlayamamış üstelik ne olduğunu anlayamadan bir anda kendini yerde bulmuştu. Toparlanmaya çalışırken Özge’nin canhıraş çığlıklarını işitti.

“Yuuuh! Ormandan mı geldiniz ya! Kocaman adamlarsınız! Utanın utanın!” “Tamam Özge, tamam! Yardım et de kalkayım! Of aman ay! Üstümden buldozer geçmiş gibiyim. Aaaah!” Özge bir yandan arkadaşının yerden kalkmasına yardım ederken diğer yandan çoktan sıvışmış adamların arkasından veryansın ediyordu. “İnsan bir döner de özür diler. Medeniyet bunu gerektirir. Kime söylüyorum? Huuu!” “Tamam artık Özge. Herkes bize bakıyor.” “Heey!” “Off! Her tarafım ağrıyor… Özge bırak el alemin adamlarını. Her çarpanın arkasından koşacak halimiz yok.” “Aaaa… şuraya bak…adamlar?” “Ne oldu gene?” “Sana çarpan adamlar… gidip beyaz arabaya bindiler.” “Bizim beyaz arabaya mı?” “Evet. Biner binmez de vınladılar.” Melis nihayet ayağa kalktı ve sağını solunu yokladı. Allah’tan yalnızca dizi kanıyordu. Özge’nin önerisi üzerine eczaneye girdiler. Eczacı yaşlı bir kadının ilaçlarının hazırlanmasından sonra Melis’in dizine pansuman yaptı. İki arkadaş eczaneden çıktıktan sonra önceki kararlarından vazgeçmeyerek gümüşçüye yollandılar. Pasaja girmeleri kolay olmadı. Çünkü meraklı bir kalabalık polis otomobilinin çevresini sarmış, üstelik pasajın girişinde birikmişti. Gerçi kızlar kalabalığı ve polis arabasını görmeseler bile pasaja girer girmez ortada olağanüstü bir durum olduğunu fark ederlerdi. Pasaj savaş alanına dönmüştü. Yok yok sadece gümüşçü dükkânı savaş alanına

dönmüştü. Dükkânın camları tuzla buz olmuş, takılar koridora saçılmıştı. Kızlar çıtır çıtır sesler çıkaran camların üzerinden sekerek yine de bir iki adım ilerleyip dükkanın içine bakmadan edemediler. Avizelerden bile kolyelerin sarktığı dükkanda iki polis memuru gözleri kan çanağına dönmüş gümüşçüyle bir şeyler konuşuyordu. Zavallı gümüşçü iki gün içinde on yıl yaşlanmış, adeta çökmüş gibiydi. Başını çevirip boş gözlerle Özge’ye ve Melis’e baktı. Özge camları kalmamış dükkanın yine de kapısına yöneldi. Çantasından el yordamıyla bulup çıkardığı on lirayı çekingen bir ifadeyle adama uzattı. “Yüzüğün parası,” diye açıkladı hâlâ boş boş bakan adama. “Dün getiremediğim için özür dilerim,” diye de ekledi. Gümüşçünün bir süre kısıp baktığı gözlerinde aniden bir ışık yandı sanki ve pasajı inleten bir tonda bar bar bağırmaya başladı. “Hayır! Hayır o adamları tanımıyorum, memur bey. Onlar çok tehlikeli adamlar! Bana sürekli olarak bir sihirli yüzükten söz edip durdular! Kime sattığımı öğrenmek için sıkıştırdılar!” Polisler aniden ciyak ciyak bağıran gümüşçüyü sakinleştirmeye çalışıyorlardı. “Beyefendi, onları yakalayacağız. Sakin olun. Bize bunları zaten anlatmıştınız. Şimdi karakola gidelim…” “Hahahay! Sihirli yüzükmüş… Güleyim bari. Sihirli yüzüğüm olsa, burada işim ne? O yerden bitme manyak aklını kaçırmış!” “Haklısınız efendim…” “O adamlar çok tehlikeli diyorum size. Artık burayı mimlediler. Yine gelirler. Aklı olan bu pasaja bir daha girmez. Kimse yüzük takmasın. Hele eflatun taşlı yüzüğü olan evinden bile çıkmasın…” Özge kocaman yüzüğün bulunduğu sol elini hemen cebine soktu. Bu arada polis memuru gümüşçüyü ikna etmeye çalışıyordu. “Beyefendi siz biraz sakin olun… Küçük hanımlar siz de pasajdan çıkar mısınız

lütfen. Görüyorsunuz ki burada nazik bir durum var.” Özge ne yapacağını şaşırmış, gitmekle kalmak arasında kararsızlık yaşıyordu. Bir yandan da adamcağızın söylediklerini kafasında tartmaya çalışıyordu. Gerçi gümüşçü canhıraş çığlıklar atmasa bunu daha kolay yapabilirdi ya… Melis ise geriye birkaç adım atmış neredeyse dükkânın kapısına kadar gelmişti. Sonunda Melis ileriye atılıp Özge’yi kolundan çekiştirdi. Özge çaresiz dönüp dükkândan çıkacaktı çıkmasına da, gümüşçü bırakmadı. “Bir dakika! Paramı ver, paramı!” Kızlara doğru hamle yapan gümüşçü Özge’nin elindeki on lirayı yangından mal kaçırırcasına aceleyle çekip alıverdi. Bir yandan da avaz avaz bağırmaya devam ediyordu. “Artık kapatıyorum. Gidin başka takıcı bulun kendinize. Bu adamlar tehlikeli diyorum size. Tehlikeli! Yok sihirli yüzükmüş, yok sihirli bilezikmiş… Aklı olan burada durmaz!” Kızlar pasajdan çıktıklarında yüzleri allak bullak olmuştu. Sessizce anlaşmış gibi hiç konuşmadan kitapçıya kadar yürüdüler. Raflardan rasgele aldıkları birkaç kitapla deri koltuklara gömüldüler. “İnanamıyorum,” dedi Melis zangır zangır titrerken. “Sihirli yüzükten haberdar olan tehlikeli bir çete… Ben galiba bu kadarını kaldıramayacağım… Özge bir karar vermen gerekecek.” “Karar mı? Ne kararı?” “Gümüşçüyü duydun? Adam ne yapman gerektiğini şifreli bir şekilde söyledi sana.” “Yüzüğü çeteye ver mi dedi?” “Hayır ama evden çıkma falan dedi. Bunu yapamayacağına yani evden çıkmak zorunda olduğuna göre, yüzükten kurtulman gerekecek.” “Asla! Yüzüğüm olmadan duramam ben.” “Hemen karşı çıkma. Adamın ve de dükkânın halini gördün. Hem lütfen elini

cebinden çıkarma. Korkudan ölüyorum.” Özge arkadaşının sözünü dinleyip elini cebine soktu. “Gümüşçü gerçekten çok zeki bir adammış…” diye söylendi kendi kendine konuşur gibi. “Kesinlikle. Tehlikeli bir sürü adamın peşinde olduğu yüzüğü sana verdi ve paçayı kurtardı. Seninse peşinde zaten o manyaklar vardı. Bir de bunlar çıktı.” “…” “Özge ne düşünüyorsun? Bak… bence gümüşçü haklı. Hangi birinden kaçacaksın? Sen bir süre evden çıkmasan iyi edersin. Annenlere bir mazeret uydur…” “…” Özge gözlerini bir noktaya dikmiş, çok uzaklara dalmış gibiydi. “Ya da… Özge aklıma bir şey geldi… Yüzüğün elinde görünmesini önleyecek bir yol buldum galiba… Elini sargıya alalım…” Aniden başını kaldırdı Özge. “İki ayrı çete yok…” dedi heyecanla. “Efendim?” “Anlamıyor musun? Bunlarla Gülizar’ın çetesi birbirinden farklı değil. Aynı çete. Adamlar gümüşçüyü dağıttılar. Kaçarken de sana çarptılar. Zaten o beyaz arabaya bindiklerini gözlerimle gördüm. Yanılmış olamam.” “Tabii ya. Bu kadar tesadüf olamaz.” “Olamaz ya.” “Ama o zaman her şeyi baştan düşünüp yerli yerine koymamız gerekiyor,” diye önerdi Melis. “Bence de.”

“Bak şimdi… bunlar yüzüğünün peşinde. Meltemlerin evini de onun için soymaya kalktılar. Tabii senin geleceğini biliyorlardı.” “Öyle şey olur mu?” diyerek arkadaşının sözlerine karşı çıktı Özge. “Ben Meltemlere giderken yüzüğü tesadüfen aldım. Adamlar yüzüğü alacağımı nereden bilsinler?” “Doğru. O zaman nasıl oluyor da aynı çete… Ay benim kafam karıştı.” “Hayır hayır… Kafan karışmasın. Her şey çok açık.” “Nasıl?” “Aynı yüzüğü Meltem annesine doğum günü hediyesi olarak almış. Ama o daha yeni görünümlüymüş.” “Vay canına! Bunlar onu sihirli sanıp Meltemleri soymaya kalktılar.” “Evet. Ama ya bulamadılar ya da buldularsa da sihirli olmadığını anladılar.” “Peki Gülizar o gün senin yüzüğünü fark etmedi mi?” “Sanmıyorum. Cansu kızmasın diye elimi cebimden pek çıkarmadım. Sonra dolma savaşı sırasındaysa Gülizar’ın hiçbir şeye dikkat edecek hali kalmamıştı.” “O zaman yüzüğün sende olduğunu bilmiyorlar.” “Bilmiyorlar. Bilseler gümüşçüyü o hale getirmezlerdi. Hem gümüşçü ne dedi duymadın mı? Yüzüğü kime sattığını öğrenmek için adamı sıkıştırmışlar.” “Bu iyi…” “İyi olan hatta çok iyi olan bir şey daha var.” “Nedir o?” “Gümüşçü parayı uzatana dek beni tanımadı.” “Yani?” “Yani adamlar da tanıyamaz.”

“Tabii ya. Tanıyamazlar. O sünepe halinden eser yok.” “Sağol.” “Kusura bakma Özge’ciğim ama doğruya doğru. Neyse… Şimdi adamların seni tanımadığından eminiz. Peki ne diye seni izliyorlar?” “Belki de beni izlemiyorlardı. Kim bilir, belki de sırf gümüşçüyü dağıtmak için civarda dolaşıyorlardı. Baksana az önce nasıl da çekip gittiler.” “O da doğru ya. İyi o zaman… Gerçi korkum hafiflemedi. Adamlar çok iyi iz sürüyor olmalılar. Baksana Meltem’in annesine aldığı yüzükten haberdar oluyorlar. Plan yapıp kendi adamlarını hizmetçi görünümünde eve sokuyorlar. İstediklerine ulaşamayınca gümüşçüye gidip adamı sıkıştırıyorlar…” “Elleri kolları çok uzun.” “Hem de nasıl? Her şeyi biliyorlar. Eninde sonunda senin izini bulurlar.” “Bulsunlar! Dağ başı mı burası? Zorla mı alacaklar yüzüğümü elimden? Çalmadım ya. Satın aldım.” “Doğru söylüyorsun da bu kadar planlı çalışan bir çetenin bunları dinleyeceğini sanmıyorum. Ben elini sargıya almamız konusunda ısrar ediyorum.” “Ne sargısı?” “Özge sen beni hiç dinlemedin mi? Neyse tekrar anlatamayacağım. Yarın görürsün.” Kızlar pastaneye döndülerse de, Cansu ve arkadaşlarını bulamadılar. Sonunda daha fazla geç kalmamak için birbirlerinden alelacele ayrılıp evlerinin yolunu tuttular. Özge eve geldiğinde Cansu’nun sesi sokaktan duyuluyordu. “Anneciğim, lütfen… Özge’yle gidemez miyim? Hem çocuk da biraz açılır.” “Babana anlat bunları Cansu. Karakoldan döndüğünde anlatma fırsatı bulabilirsen tabii.”

“Sen anlatamaz mısın?” “Bilmiyorum Cansu. Hele o gün bir gelsin… Şimdi düşünmem gereken başka şeyler var. Hem sen kardeşini…” Özge çantasından çıkardığı anahtarını tam kilide yerleştiriyordu ki, ağzını bir elin kapattığını ve ayaklarının yerden kesildiğini hissetti. Bağırdıysa da sesi çıkmadı. Ağzını kapatan adam ki herhalde bir adamdı, Özge’yi tüy gibi hafif bir paketmiş gibi kaldırıp kucakladığı gibi kimsenin oturmadığı kalorifer dairesine yöneldi. Özge karanlıkta merdivenlerden inerlerken çılgınca debeleniyordu. Bu sırada ayak seslerinden midir nedir kendisini kaçıranların bir kişiden fazla olduğunun ayrımına vardı. En az iki adamın elinden nasıl kurtulacaktı? Kendisine ne yapacaklardı? Bunlar Gülizar’ın adamları olmalıydı. O fırça saçlı şişko patron kendisinden hiç beklenmeyecek denli çevik biri olmalıydı. Elinden yüzüğü alıp kendisini bırakırlar mıydı? Bırakırlardı tabii. Bir yüzük için adam öldürecek halleri yoktu ya! Çok esaslı rol yapması gerekiyordu. Bunun alelade bir yüzük olduğunu sandığı konusunda adamları ikna etmeliydi. Aşağı indiklerinde kibar bir erkek sesi ismini söyleyince Özge şaşkına döndü. Bu Meltemlerin evinde duyduğu seslerden biri değildi. “Özge şimdi ağzından elimi çekeceğim. Ama bağırmayacağına söz vermeni istiyorum. Anlaştık mı?” Özge hemen başını salladı. Konuşmaktan zarar gelmezdi. Konuşmak anlaşmaya çalışmak demekti. Özge’nin zifiri karanlıkta yalnızca seslerini işittiği birden fazla adamla bir kalorifer dairesinde anlaşmaktan başka seçeneği yoktu. Daha doğrusu yüzüğünü vermekten başka… “Güzel,” dedi adam. “Bak şimdi elimi çekiyorum… Eveeet.” “Benden… ne istiyorsunuz?” “Aslında… yapmanı istediğimiz şey kolay bir iş değil, küçük hanım. Hele de senin yaşında bir genç kız için… Ancak çeteyi yakalamak için yardımına ihtiyacımız var…” “Çeteyi yakalamak için mi?”

“Evet. Yüzüğünün peşinde bir çete olduğunun farkındasın öyle değil mi?” “…” “Özge? Beni anlıyor musun?” “Siz kimsiniz?” “Biz gizli servisten geliyoruz.” “Yani… casus musunuz?” “Öyle demek hoşuna gidiyorsa…” “Yüzüğümü mü istiyorsunuz?” “Hayır. Adamları yakalamamız için bize yardım etmeni istiyoruz.” “Doğru söylediğinizi nereden bileyim?” “Başka seçeneğin yok, Özge. Ayrıca fazla zamanımız da yok. Er geç yüzüğün sende olduğunu keşfedecekler. Bugün başaramadılar ama…” “Nasıl yani?” “Bugün sabah saatlerinde sizin eve girdiler.” “Ne?” “Tıpkı İrem’in Serpil’in, Cenk’in, Onur’un evine girdikleri gibi.” “Aman Tanrım… annemler…” “Korkma! Anneler evde yoktu.” “Ne yapmalıyım? Yüzüğümü size versem…” “Hayır. Yüzüğüne ihtiyacın olacak. Bu arada Melis’in sözlerini yabana atmamalısın.” “Yani?”

“Yani sargı bezi oldukça iyi bir fikir.” “Benim anlamadığım adamlarla ve benimle ilgili her şeyi bildiğinize göre, neden onları hemen yakalamıyorsunuz?” “Bunlar uluslar arası bir çetenin Türkiye ayağı. Bizim amacımız asıl patrona ulaşmak. Zamanı geldiğinde suçüstü yapmalıyız.” “Ne yapmam gerekiyor?” “Söylediklerimizi yap yeter.” “Bu nedir?” “Bu bir alıcı. Ne olursa olsun, yanından ayırma. Giysini değiştirince takmayı unutma…”

ONUNCU BÖLÜM

Akşam yemeğinden sonra Cansu, bir yandan söylenip diğer yandan evin içinde dolaşıp duran babasının peşinden ayrılmıyor, uygun bir zaman bulmak için fırsat kolluyordu. “Garip şey… Eve hırsız giriyor ve tek bir şey çalmıyor.” “Buna sevinmemiz gerekmez mi babacığım?” “Sevinmeliyiz de… yine de garip işte. Benim bildiğim hırsız dediğin cep telefonu alır, fotoğraf makinesi ya da ne bileyim kamera falan götürür. Bunlar masanın üzerindeki aidat parasına bile dokunmamışlar.” “Ama açmadık çekmece, didiklemedik yatak yorgan da bırakmamışlar,” diyerek söze karıştı anneleri, bir yandan çekmeceleri düzenlemeye çalışırken. “Klozete bile el atmışlar. Bence sevinecek bir şey yok. Hatta son derece tedirgin edici.” “Bunlar bir şey aramışlar hanım. Polis de böyle düşünüyor. Ben iyiden iyiye huylandım valla.”

“Ne arayacaklar babacığım? Paradan, altından değerli ne olabilir?” “Biz de onu söylüyoruz kızım. Ne altınlara dokunmuşlar ne de paraya. Demek ki başka bir şey arıyorlar.” “Babacığım, benim bile sinirlerim bozuldu. Kim bilir kardeşim ne kadar ürkmüştür? Hafta sonu onu sinemaya götürsem mi?” “Şuna benim canım sinema istiyor desene, küçük hanım. Kafanda yine kırk tilki dolaşıyor.” “Ama babacığım, Özge…” “Özge’yi alet etme. Onun bir sorunu yok. Bak çocuk yemeğini yedi, gitti dersini çalışıyor. Bu sana bir şey çağrıştırdı mı?” Cansu çaresiz odasına yollandı. Kapıyı kapatır kapatmaz da söylenmeye başladı. “Yok yok. Bunlar bana sinir oluyor. Ne desem suç. Neredeyse, “Hırsızı eve sen çağırdın,” diyecekler.” “Abla bugün herkesin evine hırsız girmiş.” “Merhaba felaket tellâlı.” “İstersen İrem’i, Serpil’i ara.” “Ne diye arayacak mışım? Bütün gün birlikteydim zaten. Öyle bir şey olsa haberimiz olurdu her hâlde.” “Bizim olmadı ama.” “Offf. Git başımdan Özge.” “O zaman Cenk’i ara.” “Cenk’i mi? Bugün size hırsız girdi mi, diye sormak için mi? Olur. Şansımıza çocuk manyak olmadığımızı sanmış, vazgeçireyim öyle mi?” “Eve girenler Gülizar’ın çetesi.”

“Oh, fırsat bu fırsattır, iyice zıvanadan çıkalım diyorsun yani.” “Abla benim yüzüğümün peşindeler. Meltemlerin evine de onun için girmişler.” “Ohoo! Bana bu evde hiçbir yerde rahat yok. En iyisi banyoya gireyim. Çıktığımda lütfen uyumuş olur musun?” “Seni uyarıyorum. Hepimizi takip ediyorlarmış. Dikkatli ol.” “Hem takip edip hem de haber vermeleri ne büyük incelik değil mi?” “Gümüşçüyü talan etmişler. Sihirli yüzüğü kime sattığını öğrenmek için.” “Özge! Ciyak diye bağırırım haberin olsun. Sihirli tarafından.” “Gizli servisten iki kişi geldi. Çeteyi yakalamak için onlara yardım etmemi istediler. Uluslar arası bir çeteymiş bu.” “Özge! Bütün bu numaraları planlayacağına neden babama gidip Meltemlerde olanları anlatmıyorsun? Daha kolay olmaz mı?” “Sen benim ablamsın. Başına bir şey gelmesini istemiyorum.” “Bunu hatırlamana çok sevindim. Madem ablanı bu kadar düşünüyorsun, babama cumartesi günü sinemaya gitmek istediğini söyler misin?” “Hafta sonu dışarıya çıkmamak daha güvenli.” “O zaman bir daha benimle konuşma manyak!” “Belki de hep bir arada olursak, harekete geçmeleri kolaylaşır.” “Ne?” “Evet evet. Gidelim.” “Yani… babama söyleyecek misin?” Özge düşünceli bir ifadeyle başını salladı. Cansu’nun keyfine diyecek yoktu. Yatağından atlayıp kız kardeşini kucakladı.

“Canım kardeşim benim. Sen bir tanesin. Babama bunu kendi isteğinmiş gibi söyler misin, lütfen…” Cansu kardeşine sarılmış coşarken odalarının kapısı açıldı. “Oh maşallah Cansu hanım,” dedi babası hoşnutsuz bir ifadeyle. “Bu kadar keyifleneceğini bilseydik, sık sık evimizi soydururduk.” “Öyle şey olur mu hiç babacığım? Ben kardeşimi keyiflendirmeye çalışıyorum. Çok etkilenmiş çocuk.” Babası endişeli bir ifadeyle Özge’ye döndü. “Öyle mi kızım?” diye sordu yumuşacık bir sesle. Özge başını salladı. Babaları bakışlarını Özge’den ayırmadan, “Cansu, sen annene yardım et, kızım. Sofra hazır olunca bizi çağırırsınız,” dedi. “Tabii babacığım,” diye şakıyan Cansu’nun odadan çıkarken kaşı gözü birbirinden bağımsız oynuyordu. Babası yatağın kenarına oturdu. Özge’yi de küçükken hep yaptığı gibi kucağına oturttu. “Gel bakalım, küçük prensesim. Sen niye üzüldün anlat bakalım,” dedi. “Hırsızların girmesi evimizin sandığım kadar güvenli olmadığını düşündürdü.” “Haklısın. Hepimizde aynı tedirginlik var. Bak ne diyeceğim? Yarın izinliyim. Kafam da meşgul. Bu gece hiç yatmayacağımı söylesem, rahat uyur musun?” “Hıhı.” “Yarın da alarm taktıracağım zaten. Buna rağmen rahatsızlığın devam ederse bana söyle, evden taşınırız. Anlaştık mı güzelim?” “Teşekkür ederim babacığım.” “Bu arada ablan sinemadan falan söz ediyordu. Gitmek ister misin?” “Çok isterim babacığım.” “Tamam o zaman. Hah annenler çağırıyor. Haydi bakalım.” Özge ile Melis bütün bir haftayı izlenip izlenmediklerini anlamaya çalışarak

geçirdiler. Yavaş yavaş adamların vazgeçtiğini düşünmeye başlamışlardı ki, Özge’ye gelen mesaj kızların tüylerini diken diken etmeye yetti. Gizli servis çetenin bir nefes gibi izlerini sürdüğünü ve tetikte olmaları gerektiğini bildiriyordu. Bu arada Tolga ile Burak kızların peşinden ayrılmaz olmuşlardı. Her teneffüs sınıfın kapısında çocukları görmek artık iki arkadaşı şaşırtmıyordu. Ancak okul çıkışı çocuklarla görülmek istemediklerinden bin türlü yalan uydurmak zorunda kalıyorlardı. Cansu da arkadaşlarının evine hırsız girdiğini öğrenmişti öğrenmesine ama hiç umursamamıştı. Çünkü aklı fikri Cenk’deydi. Sonunda Cenk aramış, hafta sonu sinemaya gitmelerini önermişti. Cansu cumartesi gününe dek bulutların üzerinde gezinmişti adeta. Söylenen hiçbir şeyi tam olarak anlamadan saçma sapan yanıtlar vererek dolanıp duruyordu. Bu nedenle neredeyse her gün babasından azar işitmişti. Nihayet beklenen gün gelmiş, Cansu kahvaltı sofrasında babasının söylevlerini içi pır pır ederek dinlemişti. Sonunda son tembihler de bittiğinde evden uçarak çıkmışlardı. “Oh,” dedi Cansu arkadaşlarıyla buluşacakları durağa koştururlarken. “Bir aksilik çıkmadan tüyebildik. Babama yanlış bir şey söyleyeceğim diye aklım çıktı. Özge, o elindeki ne öyle?” “Sargı bezi.” “Onu gördüm de ne diye sardın diye sordum.” “Öyle bir şey sormadın.” “İyi o zaman şimdi soruyorum.” “Dinliyorum.” “Niye sardın, soğukkanlı manyak?” “Elimi incittim.” “Bileğini yani.”

“Yok, elimi.” “Off, başladık yine,” diyerek yakındı Cansu. Sonra da söylenmeye devam etti. “Durup dururken mumya gibi sarınmış. Kim bilir ne hesaplar peşindedir? Bana bak, çocuğun yanında beni rezil edecek bir şey yapayım deme, anlaşıldı mı?” “Söz veremem.” “Ne?” “Adamlar ortaya çıkarsa ki bugün çıkma olasılıkları yüksek… Gizli servisten gelen mesaja göre…” “Hangi adamlar? Ne mesajı?” “Gülizar’ın çetesi…” “Özge’ciğim canım kardeşim… O olayı unutamadın mı hâlâ? Bak herkes unuttu. Meltem bile.” “Çünkü kendilerini unutturmak istediler. Bugün hepimiz bir aradayken bir şey yapma ihtimalleri…” “Tamam peki… yapsınlar. Ama onlar ne yaparlarsa yapsınlar sen olgunlukla karşıla ve görmezden gel, tamam mı canım?” “Onları yakalatmak zorundayım.” “Tamam onları görür görmez bana söylersin, ben de polisi ararım, ne dersin?” Cansu yanıtını alamadan durağa gelmişlerdi bile. İrem, Serpil ve Meltem ise çoktan duraktaydılar. Kızların hepsi de şıkır şıkır giyinmişlerdi. “O kadar zor izin aldım ki,” dedi Meltem selamlaşma faslından sonra. “Annem enikonu pimpirikli bir tip olup çıktı.” “Benimkiler de öyle,” dedi Serpil, mahsuscuktan yüzünü kırk karış asarak. “Eve hırsız girmesi sanki benim suçummuş gibi bütün hafta kan kusturdular.” “Sormayın,” diye söze karıştı İrem. “Annem sinemaya gitmek istedim diye ortalığı ayağa kaldırdı. İzmir’i arayıp anneanneme bile şikayet etti beni. Neyse ki

Erzurum’daki halam araya girdi de, gelebildim.” “Neyse bu sefer sorun yaşamadım ben,” dedi Cansu, yüzünde güller açarken. “Benimkiler Özge’nin sayesinde hiç karşı çıkmadılar. Sadece kahvaltı söylevi biraz uzun sürdü, o kadar.” Kızların üçü de Cansu’ya ne kadar şanslı olduğunu söyleyip durdular. Melis de gelince ilk otobüse atladılar. Şamatalı bir otobüs yolculuğundan sonra sinemanın önünde Cenk ve Onur’la buluştular. Sesi yine çocuk gibi çıkan Cansu, Cenk’in yanında dünyayı unutmuş gibiydi. Bir söylüyor beş gülüyordu. Artık biletler alınmıştı. Çocuklar matinenin başlamasını bekliyorlardı. Bir yandan da sağdan soldan konuşup gülüşüyorlardı. Cansu söylenenlerin tek kelimesini bile anlamıyor gibiydi. Kızcağız sadece kıkırdıyordu. Özge etinden et koparılmış gibi ciyakladığında ve Cenk’le Melis’in arasında dikilen Meltem’e hamle yaptığında da hazırlıksız yakalanmıştı. “Olamaaaz! Hayır, hayır! Aman Tanrım! Çabuk sakla şunu!” Şaşkınlık Cansu’nun ilkin gözlerine yansıdı. Otuz iki dişini gösteren gülümsemesiyse bir maske gibi donan yüzünden uzun süre kaybolmadı. Şaşkınlığından ilk sıyrılan Meltem oldu. “Özge’ciğim ne oldu canım?” “Tam da gününü bulmuşsun, Meltem. Şimdi onu sihirli sanıp sana bir şey yapacaklar.” Diğerleri kadar Melis de arkadaşının tepkisine bir anlam verememişti. “Özge ne oldu? Yoksa… geldiler mi?” “Hayır ama her an bekliyorum,” dedi Özge etrafını kolaçan ederken. “İlâhi Özge,” diye kıkırdadı Serpil. “Randevuyla mı geliyor senin iyi saatte olsunlar?”

Serpil’in sözlerine herkes kahkahalarla güldü. Artık gerçek yaşama adım atmış olan Cansu iyiden iyiye paniğe kapılmıştı. “Arkadaşlar,” dedi. “Film başlamak üzere. İsterseniz siz içeri girin. Ben Özge’ye su falan alayım.” Su ya da başka bir şey Özge’nin umurunda bile değildi. “Meltem, ver onu bana! Hiçbir şeyden haberin yok! Tehlikenin farkında değilsin.” “Özge canım kardeşim lütfen! Bıraksana Meltem’in elini…” Meltem çılgınca çırpınan Özge’den elini kurtarmaya çalışırken anlayışlı davranmaya özen gösteren bir tonda, “Özge’ciğim istersen al, senin olsun,” dedi. “Ben lila rengi kazağıma uysun diye…” Cansu kız kardeşini can havliyle tutup sürüklemeye çabalarken, “Melis’ciğim,” diye cırladı. “Sen de bizimle gelir misin?” Melis, Cansu’nun belerttiği gözlerine bakınca, istese de hayır diyemeyeceğini anladı. Zaten Özge’yi yalnız bırakmak da istemiyordu. Gel gelelim Özge’nin Meltem’in yakasını bırakmaya hiç de niyeti yoktu. Cansu’yu itip Meltem’e ulaşmaya çalışıyor, bu arada zıplayıp duruyordu. “Başına ne büyük dert açtığının farkında mısın? O Gülizarlar’ın vazgeçtiğini mi sanıyorsun? Hâlâ peşimizdeler…” Cansu sonunda Özge’nin koluna yapıştığı gibi çekeledi. “Özge tamam artık… Gel elini yüzünü yıkayalım.” Özge, Melis’le Cansu’nun arasında tuvalete doğru adeta sürüklenirken avazı çıktığı kadar bağırmaktan geri durmuyordu. “Melteeem! Onu çıkaaar! Sihirli sanacaklaaar!” Tuvalete giden dar koridora girdiklerinde Cansu sinirden pancar gibi kızarmıştı. “Allah seni bildiği gibi yapsın manyak! Verdi kızcağız yüzüğü. Hâlâ ne diye naralar atıyorsun kulağımın dibinde?”

“Verdi mi? Verdi mi?” “Sağır mısın sen? Verdi diyorum. Al şunu. Zavallı kızcağız vermeyip de ne yapacaktı? Ortalığı birbirine kattın. Meltem’in üstünü başını paraladığın yetmedi, Cenk’e kaç yumruk savurdun. Ne istedin çocuktan, ha? Kıskanç!” “Peşimizde dünya kadar adam varken annesinin yüzüğünü takmış.” “Takmışsa takmış, sersem! Sana mı soracaktı! Herhalde annesinin iznini almıştır. Duyan da çalmış sanır. Hem sana ne?” O ana dek hiç konuşmamış olan Melis, “Ne yapacağız şimdi?” diye sordu heyecan içinde. “İki yüzükle birden…” Cansu iyicene aklarını devirdiği gözlerini Melis’e çevirdi. “Sen de iyice coşturma şunu.” “Anlamıyorsun abla… Benim yüzüğümün aynısı…” “Sus! Ağzını açmadan yüzünü yıka. Gülizar’lar peşimizdeymiş… Yerin dibine geçtim çocuğun yanında. Tek kelime daha edersen o rüküş şeyi klozete atarım, haberin olsun.” “Burada oyalanacak vaktimiz yok…” “Çıkıp da ne yapacaksın? Bizim gurubu hallettin, tanımadığın insanlara mı saldıracaksın, canavar? Burada bekleyeceğiz, anladın mı? Işıklar sönmeden hayatta giremem oraya… Ne… ne oluyor?” “Işıklar söndü,” dedi Melis son derece sıradan bir şey söylüyormuşcasına. “Film başlıyor galiba.” “Saçmalama,” diye kızı payladı Cansu. “Film başlayınca sinema salonunun ışıkları söner. Tuvaletlerin değil her hâlde.” “O da doğru ya,” dedi Melis. “Hem sinema salonu bile böylesine zifiri karanlık olmaz…” “Özge, tepeme çıkma. Bak canını yakarım valla!” diye bağırdı Cansu.

“Olduğunuz yerde kalın yaa!” diye panik içinde ciyakladı Melis. “Ama o zaman…” diye fikir yürütecek oldu Özge kalbi küt küt çarparken. Ancak cümlesini tamamlayamadı. Aklına gelen düşüncenin korkunçluğu karşısında sesini kaybetmiş gibiydi. Gerçi sesini bulsa bile endişesini dile getirme fırsatını yakalayamayacaktı. Özge bir anda burnuna dolan tanıdık bir kokuyu duyumsadı. Ardından da yüzünü esir alan baskıyı. Nefes almaya çalışırken, Cansu’nun panik halindeki sözleri beyninin içinde yankılandı. “Özge bırak yaa! Sırnaşıp durma… Ben de korkuyorum zaten. Yanımızda kibrit mibrit de yok. Özge… Özgeee! Meliiis!”

ON BİRİNCİ BÖLÜM

Özge gözlerini açtığında ağzı kupkuruydu. Üstelik her soluk aldığında burnunun içi sızlıyordu. Bütün bunlar yetmezmiş gibi yoğun bir küf kokusu genzini yakıyordu. Yattığı yerde doğrulmaya çalıştı. Off, başı kazan gibiydi. Beyni de boşalmıştı sanki. Hiçbir şey düşünemiyordu. Neler olmuştu böyle? Neredeydi? Özge bir kuyunun dibinden dalga dalga yayılıp kafasının içinde yankılanan mırıltıları işittiğinde zihnindeki sis bulutları dağılmaya başladı. “Kendine geliyor. Ah, şükürler olsun, kendine geliyor!” “Nasılsın küçük hanım?” “Iıııh…” “Özge! Özge, iyi misin?” Özge enikonu ağırlaşmış göz kapaklarını araladı. “Melis?” “Benim canım. Bizi çok korkuttun. Bir türlü ayılamayınca…”

“Ben… burası neresi?” “Özge… Dur biraz kendine gel de…” “Kendimdeyim ben. Bizi… kaçırdılar değil mi? Sinemanın tuvaletinden… Cansu…” “Cansu yok. Yani onu getirmemişler.” “Hatırlıyorum… Avaz avaz bağırıyordu. Neyse ona dokunmadıklarına sevindim. Yoksa babam canına okurdu.” “Baban senin kaybolduğunu öğrenince yine onun canına okuyacak,” dedi Melis üzüntüyle. “O da doğru ya… Peki saat kaç? Ne kadar zaman geçti?” Özge ancak tanıdık bir erkek sesi, “Saat on iki otuz küçük hanım.” dediğinde sesin sahibine döndü. “Siz… sizi de mi kaçırdılar?” dedi gözlerini kırpıştırarak. Sonra aklına gelen düşünceyi yüksek sesle dile getirdi ve “Yoksa bizi siz mi gammazladınız?” diye sordu gümüşçüye. “Evet… yani hayır.” diye yanıtladı yaşlı adam, olabildiğince sakin görünmeye çalışarak. “Ağzımdan tek bir söz alamadılar.” “ Saat on iki otuz olduğuna göre sadece bir buçuk saat geçmiş. Burası neresi?” diye sordu Özge. Artık doğrulmuştu. Etrafı kolaçan eden gözleri loş mekana alışmıştı. Duvarları rutubetten yer yer kabarmış ve yeşermiş odanın dışarıdan tahta çakılmış penceresinden incecik bir ışık sızıyordu. Özge ışığın hizasındaki tozdan şeride gözlerini kısarak baktı. “Şehir dışında bir yer olmalı,” diye yorum yaptı gümüşçü. “Ben de geldiğimde kendimde değildim. Az önce de sizi getirip attılar. O gün sizi uyarmaya çalışmıştım ama… anlaşılan işe yaramadı.” “Peki ama sizden hâlâ ne istiyorlar?” diye sordu Melis. “Yüzüğü sattığınızı biliyorlar.”

“Tanık istemiyorlar sanırım,” dedi yaşlı adam bu kez sesinin titremesine engel olamayarak. “Bütün bunlara neden olduğum için kahroluyorum…” “Neden yüzüğü bana verdiniz?” diye sordu artık ayaklanmış olan Özge, pencereyi kapatan tahtaların arasından dışarıyı görmeye çalışırken. “Böyle olacağını bilir miydim? Yüzüğü bugüne dek hep ailemin kadınları taktı. Anneannem, annem en son da karım… Artık hiçbiri yaşamıyor…” dedi gümüşçü kederli bir tonda. “Çok üzüldüm,” dedi Özge adamcağızın yıpranmış yüzüne ilk kez dikkatle bakarken. Gümüşçü onu duymamış gibi dalgın bir ifadeyle konuşmasını sürdürdü. “O gün o kadar… nasıl desem içine kapanık ve güvensiz görünüyordun ki, bir anda sana destek olmaya karar verdim.” “Oldunuz da. Teşekkür ederim. Yüzüğüm gerçekten yaşamımı değiştirdi.” “Ne demezsin?” dedi gümüşçü acı bir gülümsemeyle başını iki yana sallarken. “Hayır. Gerçekten öyle. Bana çok büyük bir yardımda bulundunuz. Neyse… zaten üzülmenize de gerek yok. Bize hiç bir şey yapamazlar.” “Nasıl bu kadar emin olabiliyorsun?” “Çünkü birazdan polis gelip bizi kurtaracak.” “Ne?” “Üzerimde alıcı var. Şey… içimde yani. Gizli servis yerimizi çoktan belirlemiştir.” “Bu harika,” dedi yaşlı adam. Birdenbire canlanmıştı. “Öyleyse gelmeleri an meselesidir.” “Durun bir dakika… dışarıdan sesler geliyor,” diye fısıldadı Melis gözlerini kocaman açarak. Gerçekten de birtakım tıkırtılar işittiler. Kısa bir süre sonra da kapı gacır gucur

sesler çıkararak açıldı. “Ohoo,” dedi kaba saba bir adam alaycı bir ifadeyle. “Bakıyorum keyifler kekâ.” “Bizi buraya tıkmakla başınıza ne işler açtığınızın farkında mısınız siz?” diye bağırdı Özge hiç düşünmeden adama hamle yaparken. “Eveet,” dedi iri yarı adam umursamaz bir tonda. “N’olucak? Bizim işimiz bu.” “N’olucağını göreceksiniz sizi alçaklar!” diye bağırdı Özge ve çam yarması gibi adamın ayağına bir tekme savurdu. Yerinden bile kımıldamayan adam Özge’yi tek eliyle kavrayıp itti. Melis odanın diğer ucuna savrulan arkadaşını tutmasa Özge’nin başını duvara çarpması işten bile değildi. Neyse ki ikisi birlikte nispeten yumuşak bir şekilde yere yuvarlandılar. “Hiç heveslenme, küçük cadı,” diye seslendi adam arkasını dönüp kapıdan çıkarken. “Üzerindeki o minik alet şimdi hiçbir şeyden haberi olmayan bir havayolu çalışanının bagajında Mısır’a uçuyor. Sana bel bağlamış ajan dostların şu sıralar büyük olasılıkla uluslararası bir kriz masası oluşturma telaşındadır. Kısacası siz artık ülke sınırları içinde değilsiniz. Burada yalnızsınız… Yapayalnız.” “Yalancı!” diye bağıran Özge Melis’in elinden kurtulup adama saldırdı. Adam yine tek eliyle Özge’yi tutup bu kez pencereye savurdu. “Sesini kesip bir kenara otursan iyi edersin,” dedi sert bir ifadeyle. “Dua et ki size ne yapılacağına hemen karar veremediler. Ama beklediğim telefon gelir gelmez işinizi bitireceğim.” Adam sözlerini bitirir bitirmez dışarı çıkıp kapıyı ardından kapattı. Loş odanın ortasına bomba düşmüştü sanki. İki arkadaş ve yaşlı adam şaşkınlıkla birbirlerine baktılar ilkin. Toparlanmaya çalışan Özge, panik içinde sargı bezini çıkarmaya çalışırken, beti benzi atmıştı. Bu arada Melis de arkadaşının yanına koşmuştu. “Yüzüğü almışlar!” diye bağırdı Melis. “Yüzüğü almışlar. Aslında buna niye

şaşırdığımı anlayamıyorum. Tabii ki alacaklardı. Bırakırlar mı hiç? Özge… Özge ne yapıyorsun?” Özge çoktan odanın en kuytu köşesine sürünmüş, arkasını dönmüş, başını elleri arasına saklamış, anlaşılmaz sözler mırıldanıyordu. “Özge… beni şaşırtıyorsun… kalksana oradan… Özge…” “Aaaııgghh!” “Özge, lütfen… bana bakar mısın, Özge!” “Nnngrrrbbrr!” “Özge, böyle davranmanın bize ne faydası var? Lütfen…” “Hayır, fare gibi öldürecekler bizi. Korkuyorum. Be…ben çok korkuyorum… Melis kapının arkasına bir şey daya… lütfen.” “Sakin ol küçük hanım,” dedi gümüşçü. “Niçin kendini böylesine bıraktın? Bak şimdi…” Özge’nin sokulduğu köşeden ayrılmaya hiç niyeti yoktu. “Şövalyem olmadan bir hiçim ben… anlıyor musunuz?” “Ama az önce de yüzüğün yoktu. Yani o çam yarmasına saldırırken. Cesaretine hayran kalmıştım” dedi yaşlı adam şaşkınlıkla. “Yüzüğüm…” “Özge, beyefendi doğru söylüyor… Anlamıyor musun? Sen korkusuz bir kızsın…” Özge bu kez başını kaldırdı. Dönüp korkudan fincan gibi açılmış gözleriyle Melis’e baktı. Sonra da yaşlı adama. “Öyle miyim?” İkisi de başlarını salladılar.

“Ama bu nasıl olur? Ben… yüzüksüz… olamaz.” “Ama oldu,” dedi Melis. “Senin yüzüğe ihtiyacın yok. Kalk lütfen. Ne yapacağımızı düşünmeliyiz.” Özge zıpkın gibi büzüştüğü yerden fırladı. “Evet,” diye bağırdı. “Yüzüğümün öylesine güçlü bir sihri vardı ki, bakın etkisi hâlâ sürüyor. Ah şövalyemin yakışıklı yüzüne bir kez bakmam yeterliymiş demek.” “Seni hayal kırıklığına uğratmak istemem küçük hanım,” diye başladı gümüşçü özür dileyen bakışlarıyla. “Ama ailemin kadınlarının hepsi de hafif bir tıkırtıdan bile ödleri patlayacak kadar korkaktı. Hem de yüzüğü parmaklarından çıkarmamalarına karşın…” “Yani… yüzüğüm sihirli değil miydi?” “Onlar… nasıl desem… uğurlu olduğuna inanırlardı.” “Peki ama… bütün bu olaylar… bu çete yalnızca uğurlu olduğuna inanılan basit bir yüzük için miydi?” diye sordu Melis, anlamamış gözlerle kendisine bakan Özge’nin elini tutarak. “Yüzüğün sihirli olduğunu sanmadığımı söyledim. Basit demedim.” “Bilmece gibi konuşmak için zamanımız olduğunu sanmıyorum” dedi Melis adamakıllı bıkkın bir ifadeyle. “Haklısın,” dedi gümüşçü sesini alçaltarak. Sonra da sözlerinin işitilmesinden korktuğunu anlatan bir tedirginlikle kızlara doğru eğildi ve fısıldadı. “Yüzüğün içinde şövalyenin tam altında paha biçilmez bir elmas gizliydi.” “Ve siz o yüzüğü bana mı verdiniz? On liraya?” diye bağırdı Özge tiz bir sesle. “Peki adamlar bunu biliyorlar mı? Elması yani?” diye sordu Melis çatlak bir sesle. “Emin değilim,” dedi gümüşçü. “Dükkana geldiklerinde sihirli yüzüğü kime sattığımı sormuşlardı. Elmastan falan söz etmemişlerdi. Zaten artık bunun bir önemi yok. Yüzük artık ellerinde. Bizi de…”

“Hayır,” dedi Özge. “Yüzük onlarda değil.” “Ne?” “Nasıl yani?” “Onlar Meltem’in yüzüğünü aldılar.” “Peki seninki…” diye soracak oldu Melis. “Banyoda,” diye yanıtladı Özge son derece sıradan bir açıklama yapıyormuşcasına. “Sabah ellerimi yıkamadan önce çıkarmıştım. Kahvaltıda babam Özge ile kapışınca alelacele banyodan fırladım. Sonra da evden çıktık. Bütün gün yüzüksüzmüşüm.” “Buna sevinmeli miyiz, karar veremiyorum,” dedi Melis kendinden emin olmayan bir ifadeyle. “Bence sevinmeliyiz,” dedi gümüşçü. “Bu durumda adamlar bizi ortadan kaldıramazlar. En azından gerçek yüzüğün yerini öğrenene kadar.” Kızlar panik içinde birbirlerine baktılar. “Bir şeyler düşünmeliyiz,” dedi Melis soluk soluğa. “Adam ne dedi? Haber gelir gelmez bizi ortadan kaldıracakmış.” “Ben dedi değil mi?” diye sordu gümüşçü dalgın bir ifadeyle. “Bir tek o mu var acaba?” “Öyle bile olsa onunla başa çıkamayız,” diye fikir yürüttü Melis. “Adam çok güçlü. Görmediniz mi, Özge’yi nasıl da tek eliyle… Özge ne yapıyorsun? Özge yine mi saklanıyorsun lütfen…” “Hayır,” diye bağırdı Özge az önce hüngürdediği kuytu köşeye seğirtirken. “Bir plânım var!” Melis odanın bir kenarında üst üste dizili gazete kağıtlarını kapmış yan yana yerleştiren arkadaşına boş gözlerle baktı önce. Sonra onun kendinden emin telâşı onu da harekete geçirdi. “Ne yapacağız, söylesene…” diye bağırdı.

“Şu çuval gibi şeyi getir.” Melis arkadaşının isteğini yerine getirdi. Özge çuvalı gazetelerinin üzerine tortop yapıp bıraktı. Ardından üzerindeki paltoyu çıkarıp çuvalın üzerine dikkatle yaydı. Geriye çekildi. Gözlerini kısıp eserini inceledi. Melis ile gümüşçünün Özge’ye soru sormasına gerek kalmamış, onun ne yapacağını çoktan anlamışlardı. Özge yine de planını kısaca açıkladı. Tam üçü de derin bir nefes almışlardı ki, kapı gıcırtıyla açıldı. İri yarı adam bu kez önceki kadar rahat ve umursamaz görünmüyordu. Hatta burnundan soluyordu. “Kalkın çabuk!” diye gürledi, elindeki silahı Melis ile gümüşçüye doğrultarak. “Duvarın yanına dizilin! O cadı nerede?” “Şey…” dedi Melis. “Arkadaşım biraz rahatsız. Biz dizilsek…” “Kaldırın şunu!” diye kükredi adam. “Bana bakın şakam yok, anladınız mı?” “Sakin olun,” dedi gümüşçü titrek bir sesle. “Kızı kaldıramadık. Kendinde değil.” “Siz o küçücük beyinlerinizle çocuk mu kandırıyorsunuz? Az önce canavar gibiydi. Ben şimdi onu kendine getiririm! Aııghhh!” Özge paltosuna doğru ilerleyen adamın arkasından bir adım atmıştı önce. Ardından parmak uçlarında yükselip elindeki su borusunu olanca hızla ensesine indirmişti. Boş bulunan adam sendeledi ve toparlanamadan bu kez gümüşçünün koluna indirdiği darbeyle tabancasını düşürdü. Melis ileriye fırlayıp tabancayı göz açıp kapayana kadar ele geçirdi. Gümüşçü adamı sıkıca bağlarken “Kaç kişisiniz?” diye sordu adama tükürür gibi. “Yalnızım. Lütfen bana bir şey yapmayın. Çoluğum çocuğum var benim” diye inledi adam.

Adamın ağzını da Melis’in paltosunun kuşağıyla bağladılar. Gümüşçü her ihtimale karşı tabancayı Melis’in elinden almıştı. Özge hemen adamın cep telefonundan gizli servisi aradı ve durumu anlattı. Bundan sonrası göz açıp kapayana dek geçti. Gizli servis Özge’lerin yerini şıp diye buldu. Çam yarması kalıbından beklenmeyen bir hızla diğerlerini ele verdi. Kızlarla gümüşçü karakola bırakıldılar. Çetenin üyelerinin yakalanması an meselesiydi. Yine de gizli servis olayın gizli tutulması konusunda ısrar etti. Çünkü Özge’nin yüzüğünün başka açıkgözlerin iştahını kabartmasından korkuluyordu. Özge’nin isteği üzerine apar topar karakola çağırılan ailelere olanların adi suçlular tarafından gerçekleştirilmiş bir kaçırma eylemi olduğu anlatıldı. Yüzükten söz edilmedi. Korkudan çılgına dönmüş olan aileler kızlarını sapasağlam karşılarında görünce zaten fazla bir açıklama beklemediler. Özgeler daha karakoldan ayrılmadan adamların saklandıkları yerde kıskıvrak yakalandıkları haberi ulaştı. Kalorifer dairesinde Özge’ye alıcı veren gizli servis elemanlarının belirttiğine göre yurt dışındaki bağlantılarını da ortaya çıkarmak kolay olacaktı. Böylece herkes derin bir nefes aldı. Karakoldan eve dönerlerken en çok Cansu rahatlamıştı. Kızcağızın üzerinden koskocaman bir yük kalkmıştı. Zavallı son birkaç saat o kadar çok ağlamıştı ki; artık göz pınarlarında bir damla yaş kalmadığından emindi. “O kadar halsizim ki, eve gider gitmez vurup kafayı yatacağım,” diye söylendi Cansu derin bir nefes alarak. “Hemen değil Cansu hanım,” diye tısladı babası dişlerinin arasından. “Seninle esaslı bir konuşma yapmanın zamanı geldi de geçiyor bile…” “Ama babacığım, ben ne yaptım ki?” “Ne mi yaptın? Hangi birini sayalım, küçük hanım? Kız kardeşini sinemaya götürdün, ilgilenmedin. Çocuğu kaçırmışlar, polise yardım edip bilgi vereceğine, yok sihirli yüzük, yok gizli servis yok Gülizar’ın çetesiymiş diye abuk sabuk laflar edip adamları serseme çevirdin. Emniyetin işlerini zorlaştırdın.” “Ama Özge bana böyle söylemiş…” “Sus kızım sus… Parmak kadar çocuğu saçmalıklarına karıştırma. El alemin

yanında beni rezil ettin. Yarından tezi yok sana psikolojik destek aramaya başlıyoruz. Büyüyemedin sen Cansu, büyüyemedin.”

:::::: SON::::::