Robot Op Mars 31xi

Robot Op Mars

door

Luc Vos

SMASHWORDS EDITION

*****

PUBLISHED BY:

Luc Vos on Smashwords

*****

Robot Op Mars

Copyrigh © 2010 door Luc Vos

*****

All rights reserved. Without limiting the rights under copyright reserved above, no part of this publication may be reproduced, stored in or introduced into a retrieval system, or transmitted, in any form, or by any means (electronic, mechanical, photocopying, recording, or otherwise) without the prior written permission of both the copyright owner and the above publisher of this book.

This is a work of fiction. Names, characters, places, brands, media, and incidents are either the product of the author's imagination or are used fictitiously. The author acknowledges the trademarked status and trademark owners of various products referenced in this work of fiction, which have been used without permission. The publication/use of these trademarks is not authorized, associated with, or sponsored by the trademark owners.

*****

Smashwords Edition License Notes

This ebook is licensed for your personal enjoyment only. This ebook may not be re-sold or given away to other people. If you would like to share this book with another person, please purchase an additional copy for each person you share it with. If you're reading this book and did not purchase it, or it was not purchased for your use only, then you should return to Smashwords.com and purchase your own copy. Thank you for respecting the author's work.

* * * * * Planeet: Mars, tweede kolonie, vestiging 2 Tijd: Het jaar 2067 A.D. Locatie: Slaapkamer van Coby, veertien jaar Aanwezig: 2 wezens:

Coby,zoon van Technisch verantwoordelijke nederzetting. Jamie, robot XJ7, bouwjaar 2061

* * * * *

“Wakker worden, luiwammes.” “Huh, wat?” “Wakker worden, Coby.” “Wat? Is het nu weer zo laat? Damn. Grmbl.” “Rustig Coby. Niet vloeken.” “Laat me met rust, rotrobot. Jij moet niet slapen. Ik wel. Scharnier dicht of ik doe er lijm in.” “Professioneel negeren, Jamie. Laten doen. Mensen zijn toch zo onverdraagzaam.” “Wat zei je Jamie? Ga je nog de betweter uithangen ook? En stop met tegen jezelf te praten. Robots doen dat niet.”

Geen reactie van de robot. Een ochtendmens zou Coby wel nooit worden. Zeker niet na vijf jaar op Mars. Na vijf jaar wakker worden met kunstlicht. Vreselijk. “Waarom kunnen ze nu nog altijd dat licht niet langzaam laten aangaan? Zoals op aarde? Zoals een echte zon. Is dat nu zo moeilijk? Knoeiers!” “Op aarde gaat het licht ook niet meer aan zoals het hoort,” mompelde Jamie zacht. “Wat zei je, Jamie?” “Niks Coby. Je moet opstaan.” “Waarom?” snauwde Coby naar het glanzend stuk aluminium dat geleerd had autonoom te bewegen, te praten en de mensen al dan niet gewenst van repliek te dienen. “Zin of geen zin, opstaan! Ok?” “Ja, ja, ik kom al. Maar waarom eigenlijk? Het is toch geen school vandaag?” “School of geen school, opstaan! Ok?” “Djeezes, wat zijn we weer vrolijk vandaag. Verkeerde olie gedronken?” Jamie draaide zijn hoofd twee keer helemaal rond. Zijn manier om te zeggen dat hij het heel grappig vond. Al kwam er geen lach uit zijn mond gerold. Het had meer weg van die oude film, The Excorcist, of zoiets. Waar Jamie ooit stiekem een stukje van gezien had. Geen leuke film. Zeker geen grappige film. “Wanneer gaan ze jouw chip upgraden zodat je echt kan lachen? Dat draaien vind ik toch maar niets hoor.” “Volgens de specificaties van mijn fabrikant komt er in mei 2068 om 14u39 aarde tijd een nieuwe versie uit die naast een verbetering aan mijn mechanische en elektronische functies ook een eerste versie van een lach zal leveren. Deze versie is nu in test, maar er zijn nog een paar probleempjes mee.”

Net het antwoord dat Coby niet wilde horen. “Betweter. Snob. Dikke nek.” “Professioneel negeren.” Fluisterde de robot. “Maar wat is nu vandaag? Waarom moet ik opstaan? Het is geen school. Staat er iets op het programma? Is er soms ruimtevoetbal? Sinds ze die barst in de koepel geslagen hebben met die raketbal is het stadion toch gesloten?” “Dat klopt Coby, maar er is wel iets anders. Er is ...” Jamie zweeg. Een aarzeling? Van Jamie? Plots was Coby goed wakker. “Ja Jamie, wat is er? Zeg het maar.” “Er is een ruimteschip op komst.” “Ja, en dan? Er komen toch elke dag ruimteschepen naar hier. Moet je mij daarvoor wakker maken?” “Neen, Coby. Dat klopt. Maar ze komen normaal gezien niet van Pluto.” “Pluto? Hoezo van Pluto? Er is toch niets op Pluto?” “Dat dachten wij ook, maar blijkbaar is er wel iets. Er is een ruimteschip op komst. Opgestegen op Pluto. En we weten niet wie er in zit. Of wat…” Stilte. Wat was dit? Coby kreeg het plots heel koud. Ijskoud. Een rilling die hij niet kon verklaren, trok over zijn ruggengraat. Een spoor van overeind staande haartjes en begin van zweetdruppels achterlatend. Een voorgevoel dat hij nog nooit gehad had. “Toch geen oorlog?” Fluisterde de jongen zacht. “Dat weten we niet, Coby.” Jamie had vreemd zacht, twijfelend, bedachtzaam, geheel abnormaal gesproken. Nog meer koude rillingen liepen over Coby’s rug. Oorlog? Hoe kon er nu oorlog zijn? Al meer dan twintig jaar leefden en werkten er mensen op Mars. Sinds de

vervuiling op aarde zo gigantische proporties had aangenomen dat het niet meer leefbaar was, en de hoeveelheid zuiver water aan hoog tempo zakte, was een grote kolonie uitgeweken naar Mars. Nadat de maan overbevolkt geraakte. Zoals Coby en zijn ouders. Zij waren vijf jaar geleden van de maan naar hier gekomen om te werken. Coby’s vader had de leiding over het beheer van de technische installatie in deze gemeenschap. Hij moest ervoor zorgen dat de Marsbewoners altijd zuivere lucht en zuiver water hadden in de grote koepels die hier gebouwd waren. En zorgen dat de verbinding met de aarde en de maan altijd beschikbaar bleef. Een sleutelfunctie. Meer dan vijftig miljoen mensen woonden er al in deze enorme koepels. Twee grote steden hadden de mensen hier gebouwd, met flatgebouwen en wolkenkrabbers zoals in New York en Tokyo op aarde. Maar zonder auto’s op benzine of diesel. Alleen elektrische voertuigen. Alleen zuivere lucht was hier, zuivere lucht en zuiver water. En vrede. Geen oorlog. Niemand die daar behoefte aan had. Maar ook niemand die dat durfde. Een gat in de koepels betekende voor iedereen een zeker einde. Wat zou een ruimteschip van Pluto hier nu komen doen?

“Wie zit er in? Is er al geweest?” “We proberen, maar ze antwoorden niet.” “Wat kan dat betekenen? Er is toch geen leven op Pluto? Hoe kan dat nu?” “We weten het niet, Coby. Er is een delegatie onderweg van de aarde om ons te helpen, maar niemand weet wat het kan zijn. We hebben nooit gemerkt dat er iets op Pluto was en hebben geen idee hoe dit kan.” “Wanneer zou dat ruimteschip hier zijn?”

“Morgen.” Stilte. Coby huiverde. De meeste veertienjarigen zouden geen seconde wakker liggen van dat ruimteschip. Maar Coby was anders. Hij was bevoorrecht doordat

zijn vader zo’n hoge positie had op Mars. Jamie wist alles wat er gebeurde. Tegen de wil van zijn ouders. Als zijn ouders erachter kwamen dat Jamie zo loslippig was, zouden ze hem zeker herprogrammeren, maar daar had Coby iets op gevonden. Hij was wat je een computer whiz kid noemde. Een paar hacks in de programmatie van de robot en klaar was kees. Maar dít had hij liever niet geweten. Misschien was het vals alarm. Waarschijnlijk. Maar iets in Coby zei hem dat dit niet het geval was. “Ik vrees dat ze geen goed nieuws brengen, Coby.” De jongen schrok op uit zijn overpeinzingen. Deze simpele zin joeg nog meer rillingen over Coby’s rug. Zeker omdat hij van een robot kwam. “Waarom denk je dat, Jamie?” vroeg Coby zo onschuldig mogelijk, pogend de onrust in zijn stem te verbergen. Tegen zijn gewoontes in antwoordde Jamie niet direct. Het leek wel of hij nadacht. Nog meer ongewoon gedrag voor een robot. “We hebben al zeker vijftig keer geprobeerd met hen op te nemen. In alle talen die we kennen. Met tekens, hieroglyfen, noem maar op. Alles. Maar er komt geen enkele reactie van het ruimteschip. Het kan niet zijn dat ze niets van ons ontvangen hebben. Daarvoor lijkt de technologie te zeer op de onze. Het lijkt wel duidelijk dat ze ons niet willen antwoorden.” Weer een aarzeling van de robot. “Je verzwijgt nog iets voor mij, Jamie.” De glanzende robot keek Coby bijna verlegen aan. Hij knikte zacht. “Ik mag dit niet zeggen, Coby. Dat weet je.” Nu knikte Coby. “Ja, dat weet ik. Maar je weet ook dat je mij alles moet vertellen.”

Coby aarzelde even, maar fluisterde toen zacht.

“Colibri.” Colibri. Het magische woord. Het ‘sesam open u’ voor Jamie. Een slimme hack in de programmatuur van de robot. Het uitspreken van dit woord verbrak elke barrière. Alles vertelde hij hem dan, zonder uitzondering. Jamie aarzelde niet meer en stak van wal. “Onze Coldplay-telescoop heeft een paar beelden van het ruimteschip kunnen maken. En die hebben dingen getoond die ons behoorlijk verontrust hebben.” “Zoals? Kan je ze mij tonen?” Jamie knikte, kneep één ‘oog’ dicht en projecteerde met zijn andere ‘oog’ een glashelder beeld op de muur van de slaapkamer. Coby’s adem stokte in zijn keel bij hetgeen hij te zien kreeg. Het ruimteschip was enorm. Gigantisch. Maar ook ongelooflijk mooi. Coby had al heel wat ruimteschepen gezien in zijn jonge leven. Maar geen enkel schip had er uitgezien zoals dit. Het was moeilijk om afmetingen te schatten in de ruimte, en het beeld was klein, maar het aantal motoren langszij het ruimtetuig, het ontelbaar aantal ramen die kleurloos licht de ruimte inwierpen, gaven heel duidelijk aan dit schip niet van aardse afmetingen was. Zoiets hadden zij zelf niet. Zoiets groots konden de mensen niet maken. Met veel moeite trok Coby zijn blik af van de muur en keek naar Jamie. Die begreep direct wat Coby bedoelde (zelfs met gesloten ogen) en vergrootte het beeld op de muur. Hij zoomde in op een zijkant van het schip. Het beeld werd iets waziger, maar bleef duidelijk genoeg om te tonen wat Jamie tot zijn conclusie geleid had. Wat daar aan de zijkant van dat schip hing, liet geen twijfel over. Dat waren wapens. Raketten, bommen. Misschien, wellicht, van een type dat zij niet kenden. Met een kracht die zij niet kenden. Maar het waren zeker niet de

motoren van het ruimteschip. Het waren wapens. Coby wist niet wat te zeggen. Dat dit geen goed nieuws was, was duidelijk. Maar wat betekende het echt? Was dit schip op weg om hen te vernietigen? Om hen te veroveren. Of gewoon om een praatje te komen slaan? Allerlei rampscenario’s dwarrelden door Coby’s hoofd. In wir war door elkaar heen tuimelend. Maar zonder een antwoord te bieden. “En nu?” was het enige dat Coby een paar minuten later kon uitbrengen. Jamie haalde zijn schouders op. Een vreemde beweging door de mechanische schouders. In normale omstandigheden zelfs grappig. Maar nu kon Coby er niet om lachen… “Afwachten. Er zijn vijf schepen onderweg van de aarde, maar...,” Weer een aarzelende robot. “…ik vrees dat ze niet veel kunnen doen. Wij hebben niet de wapens om tegen zo’n schip in te gaan. We kunnen alleen maar hopen dat dit schip geen kwade bedoelingen heeft. Want dan...” Jamie kon zijn zin niet afmaken. Een wet van de robotica: ‘Probeer de mensen nooit angst aan te jagen als het niet nodig is.’ Al kon er nu redelijke twijfel bestaan of het al dan niet nodig was. Coby wist dat Jamie gelijk had. De aarde leefde al jaren in vrede. Relatieve vrede. Er waren nog altijd landen die hun oorlogen en oorlogjes uitvochten, maar interplanetair was er nog nooit iets voorgevallen. En dus waren er ook geen wapens die in de ruimte veel konden betekenen. Al hadden de oorlogszuchtige mannetjes in de voormalige Verenigde Staten van Amerika wel een paar speelgoedwapentjes in elkaar geknutseld, het was duidelijk dat deze hier niet veel zouden uithalen. “Weet papa dit?” Domme vraag natuurlijk, maar Coby wilde weten hoe zijn papa hierop gereageerd had.

“Ja, hij is er volop mee bezig. Hij is niet meer uit zijn controlekamer gekomen sinds gisterenavond. Hij staat in permanent met de president van de VSE, maar ze weten niet wat ze moeten doen. Het is een afweging tussen de mensen waarschuwen, met zekere paniek tot gevolg en niets zeggen. Met paniek als het misgaat. En politieke miserie. Maar…” “Ja Jamie?” “Als er gaat gebeuren wat we denken dat er gaat gebeuren, doet politiek er niet meer toe. Dan is er geen politiek meer…” Het weinige bloed dat nog in Coby’s hoofd zat, trok nu helemaal weg en hij moest even gaan zitten. Het besef dat het ernstig was, was er al geweest, maar de totale draagwijdte van wat hier te gebeuren stond, drong pas nu tot hem door. Hij snakte naar adem. “Maar, maar, dat kan toch niet. Waarom?” “Waarom doet er niet toe, Coby. Het is zo. En we kunnen niet weg. Er zijn niet genoeg ruimteschepen om iedereen tijdig van Mars te halen. En zelfs als dat zou lukken, is er geen enkele garantie dat dit schip niet verder naar de maan of de aarde vliegt. Het zou maar een kort uitstel zijn. Meer niet. Meer niet…” “En onderhandelen?” probeerde Coby nog zacht, maar hij wist wel beter. De presidente van de Verenigde Satellieten van Europa was een verstandige vrouw, maar Coby betwijfelde of zij hiervoor een oplossing zou hebben. De koude rillingen op Coby’s rug waren even weg geweest, maar nu kwamen ze in alle hevigheid terug. “Ik wil papa zien!” “Neen Coby, dat gaat niet. Dan zal hij weten dat ik jou dit verteld heb. Dat mag niet.”

“Dat doet er niet toe, Jamie. Ik zal wel zeggen dat ik jouw programmatie aangepast heb. Dat het mijn schuld is. Maar als dat ruimteschip hier aankomt en raketten begint af te vuren, dan wil ik wel bij mijn papa zijn.” Daar had Jamie niet van terug. “Ok, kleed je aan. Dan gaan we. Maar eerst nog eten.” “Ik heb geen honger.” De robot zuchtte.

“Ok.”

Snel kleedde Coby zich aan. Zijn vaders kantoor was niet ver van hun huis, maar hij kwam er nooit. Het was verboden terrein voor alle burgers en Coby’s vader maakte daar nooit uitzonderingen op. Zelfs niet voor zijn eigen zoon. Maar deze keer zou hij wel moeten. Het kantoor bevond zich aan de hoofdrolband die een groot stuk van alle steden doorkruiste. “Ik ben toch niet zeker of ik dit wel moet doen hoor Coby,” probeerde Jamie nog, met een ietwat beverige stem. Als de situatie niet zo ernstig was, zou het nog grappig zijn, een bange robot. “Ik wel,” was het enige dat Coby kordaat antwoordde. De robot zweeg. Een kleine tien minuten later kwamen de jongen en de robot bij het kantoor van Coby’s vader aan. Een al wat oudere bewaker zat achter de balie. “Al zo vroeg op wandel jongeman? Moet jij niet uitslapen als het geen school is?” Maar Coby had geen zin in een praatje.

“Ik wil mijn vader spreken. Colin Fenton.” Onmiddellijk ging de man rechtop zitten. Colin Fenton was een naam die vele deuren deed opengaan op Mars en respect afdwong. “Euh, ik zou wel willen jongeman, maar jouw vader heeft de opdracht gegeven niemand door te laten. Hij stond er echt op dat niemand hem mocht storen.” “Dat kan goed zijn, beste man, maar ik moet hem spreken. En wel nu. Ik weet wat er aan de hand is,” sprak de jongen op zeer kordate toon. Hij verschoot van zijn eigen welbespraaktheid, maar zag ook dadelijk dat de man aan de receptie niet wist wat er aan het gebeuren was. Hij keek hem met een schaapachtige blik aan. “Het spijt me echt jongeman, maar ik mag niet.” “Bel hem dan alsjeblieft. Ik zal hem wel zeggen dat het mijn fout was. Maar ik moet hem spreken. Nu!” De man twijfelde. Hij had duidelijk schrik voor zijn job, maar durfde ook niet zomaar neen zeggen tegen de zoon van de grote baas. “Ok, ik zal proberen hem te bellen. Maar als hij neen zegt, of als ik hem niet aan de lijn krijg, ga je direct weer naar huis. Ok?” Coby knikte en gebaarde met zijn hand dat de man haast moest maken. Een beetje verbouwereerd door zoveel vastberadenheid bij een jongen van veertien, drukte de man op een paar plaatsen op zijn scherm. Het duurde even voor hij iemand aan de lijn kreeg, maar toen dat lukte, leek hij direct Coby’s vader te horen in het oortje dat hij inhad. “Meneer Fenton. Het spijt me vreselijk dat ik u stoor, ik weet dat u mij gezegd heeft dat niemand u mocht storen, maar uw zoon is hier aan de balie. Hij zegt dat hij u dringend moet spreken.” Even stilte aan deze kant van de lijn. “Neen, ik denk niet dat er iets met uw familie is meneer. Hij zegt dat hij weet

wat er aan de hand is… Al weet ik niet wat dat betekent...” Een beetje nerveus luisterde de man naar wat Coby’s vader vertelde en verbrak toen de verbinding.

“Hij komt er aan…” Coby knikte. “Dank u.” De man antwoordde niet, maar maakte zich zichtbaar zorgen. Er was iets aan de hand, zoveel was duidelijk. Zijn job was niet moeilijk, maar hij was niet dom. Hij voelde dat er iets scheelde. Maar durfde niet vragen wat. Dat hoorde hier niet.

Een paar minuten later kwam Coby’s vader de hal binnen gelopen. Met een bezorgde blik op zijn gezicht. Hij probeerde die te verbergen, maar Coby kende zijn vader goed genoeg om te weten dat ook hij zich heel veel zorgen maakte. De diepe frons op zijn voorhoofd sprak boekdelen. “Is er iets met mama, Coby?” vroeg hij nog. Maar Coby schudde zijn hoofd. “Ik weet wat er op komst is papa,” fluisterde hij, zodat de man achter de balie het niet zou horen. “Wat? Hoe?” begon zijn vader, maar toen kreeg hij Jamie in het oog, die zich een paar en verder achter een plastic plant verscholen had. “Ah, zo zit het. Daar zullen we het later nog wel eens over hebben.” De manier waarop Coby’s vader ‘later’ uitgesproken had, stelde Coby allerminst gerust. Het klonk alsof het er niet meer toe deed. Alsof er geen later meer zou komen. Of was dat maar inbeelding? Zag hij nu dingen die er niet waren? “Ok, kom maar mee. Ja, ook jij Jamie.” Schoorvoetend kwam de robot dichterbij. “Ik denk dat ik de oorzaak eerder bij mijn zoon moet zoeken dan bij jou, nietwaar Jamie?” Heel voorzichtig knikte de robot, een beetje bang dat hij zijn meester in

moeilijkheden zou brengen. Maar Coby was hem voor. “Ja, papa, het is mijn fout. Jamie kan er niets aan doen.” “Dacht ik al. Later.” Nogmaals. “Jake, ik zal je straks uitleggen wat er aan de hand is. Maar nu wil ik echt door niemand meer gestoord worden, ok?” “Ok meneer Fenton, ik wilde niet, maar...” “Het is al goed Jake, ik weet het. Het is goed dat je mij toch gebeld hebt.” Een beetje gerustgesteld keek Jake het drietal na. Over zijn job maakte hij zich geen zorgen. Wel over wat er mogelijks aan de hand was. Zo ongerust had hij meneer Fenton nog nooit gezien. “Weet mama dat je hier bent, Coby?” Coby schudde zijn hoofd. “Neen, ik heb haar niets gezegd.” “Coby toch. Ze zal ongerust zijn. Ik zal haar dadelijk wel bellen.”

De wandeling naar Colin’s kantoor werd verder in stilte afgelegd. Hun stappen klonken hol en galmend in het voor de rest lege gebouw. Op gewone werkdagen gonsde het hier van bedrijvigheid, maar op deze vrije dag – die in vroegere tijden zaterdag genoemd werd – was hier niemand. Buiten Colin en zijn naaste medewerkers. “En,” begon Colin toen hij de deur van zijn kantoor achter hen gesloten had. “Wat weet je nu exact, Coby?” “Wel euh,” antwoordde de jongen aarzelend.

“Ik denk alles...” “Wat is alles?” “Wel, er is een ruimteschip op komst naar Mars. Van Pluto. En het heeft wapens bij zich. En we kunnen er geen mee leggen. En we weten niet wat het van plan is. En er zijn schepen van de aarde op komst naar hier, maar die hebben geen wapens om daar een antwoord tegen te geven. En er zijn niet genoeg schepen, nog genoeg tijd om iedereen van Mars weg te halen.” Colin zuchtte diep. Hij had het zelf niet beter kunnen verwoorden. En dat was wat het zo erg maakte. Het was heel eenvoudig, heel simpel en er leek niets aan te doen. Licht verwijtend keek hij naar Jamie, die leek in elkaar te krimpen. Colin begreep dat de robot er niets aan kon doen en had licht spijt van zijn verwijtende blik, maar had nu geen tijd om zich zorgen te maken over de ‘gevoelens’ van robots. “Als je dan toch al bijna alles weet, kan ik je evengoed de rest ook vertellen. Onze schepen zijn bijna hier. Morgenvroeg komen ze in een baan om Mars. Eentje gaat landen, de vier anderen blijven in een baan om Mars om mogelijke aanvallen af te slaan. Maar zoals je zelf al zei, ze hebben geen deftige wapens aan boord. Het enige wat we kunnen doen, is het magnetisch veld activeren dat ooit gebouwd is met het oog op het afslaan van aanvallen van buitenaf.” Colin zag de blik van verrassing in de ogen van zijn zoon. “Magnetisch veld? Bestaat dat dan echt? Dat was toch maar een fabeltje?” Een vage glimlach speelde op Colin’s gezicht. “Neen, dat is geen fabeltje. Het is altijd ontkend door de officiële instanties omdat we de mensen niet ongerust wilden maken met de mogelijkheid dat er aanvallen van buitenaf konden komen. Maar het bestaat wel degelijk. Het is echter nog nooit getest. Omdat het nog nooit nodig was. Gelukkig. Al lijkt dat nu te veranderen...”

Colin’s stem was ongewoon zacht geworden bij het uitspreken van deze laatste woorden en hij staarde met vochtige ogen naar het grote scherm dat bijna een halve muur van zijn kantoor vulde. Midden op het scherm prijkte het ruimteschip. Steeds groter wordend. In ijltempo naderend, zonder enige reactie te geven op de talrijke pogingen tot die er geweest waren. De bevestiging dat er zo’n schild bestond, deed een klein beetje hoop groeien in Coby’s hart, maar hij wist ook dat het wellicht ijdele hoop was. “Hoe sterk is dat schild, papa?” vroeg hij zacht aan zijn vader. “Dat weten we niet, jongen. Ik bedoel: het is gebouwd om aanvallen van onze eigen wapens af te slaan. En dat zou voor een stuk wel kunnen. Maar we hebben geen flauw idee van de kracht van de wapens van ‘die daar’. Voor hetzelfde geld schieten ze er los doorheen. Alsof het een papieren zakdoek is. Oh, ik zou je dit allemaal niet mogen vertellen, Coby. Dat is niets voor een jongen van veertien. Nee, je moet zo verongelijkt niet kijken, Coby. Ik bedoel niet dat je een klein kind bent, maar een jongen van veertien moet zich niet bezig houden met dat soort problemen.” “Als ze beginnen te schieten, is het iedereen zijn probleem, papa.” Daar had Colin niet van terug, en hij zweeg.

Zij aan zij stonden vader en zoon naar het grote scherm te staren toen een kleiner scherm rechtsonder het grote scherm oplichtte. Het was Shiloh Jolie, de presidente van de VSE. “Mevrouw de president.” “Colin. Is er nog nieuws? Wie is dat naast je? Je ging toch niemand inlichten?” Coby’s vader keek een beetje verveeld naar Coby en Jamie, maar richtte toen zijn blik weer op het scherm.

“Dat is mijn zoon, mevrouw de president. Hij is via mijn robot te weten gekomen wat er aan de hand is. Ik ga nog uitzoeken hoe dat gebeurd is, maar ik denk dat we nu andere prioriteiten hebben.” “Dat denk ik ook.” “Het schip blijft dichterbij komen, mevrouw de president. We hebben al in alle mogelijke talen die we kennen gepoogd met hen in te komen, maar zonder succes. Ze antwoorden niet. Maar ze vertragen of versnellen ook niet. Ze blijven gewoon verder gaan.” “Heb je echt alles geprobeerd, Colin? Gebarentaal? Eender welke taal.” “Ja, mevrouw de president. Alles. Lichtsignalen van de telescoop, foto’s doorseinen, noem maar op, alles hebben we geprobeerd. Maar niets helpt.” Korte stilte aan de andere kant, waar de presidente fluisterend overlegde met haar raadgevers. “Wanneer zijn ze binnen schietafstand, Colin? En oh ja, zeg maar Shiloh hoor. Het is nu geen tijd voor formaliteiten.” Colin knikte. “Dat weten we niet, me... Shiloh. We kennen de kracht van hun wapens niet. Onze wapens zouden nooit de afstand kunnen overbruggen die zij nu nog van ons verwijderd zijn, maar ik wil niet uitsluiten dat hun wapens sterk genoeg zijn om ons toch al te bereiken. Ik zou er echt op willen aandringen om het schild al te activeren. Dat is – als ze beginnen te schieten – de enige kans die we misschien hebben.” “Je weet hoe ik daar over denk, Colin. Dat schild is nooit getest. Er zijn risico’s verbonden aan het gebruik ervan. De mogelijkheid dat de volledige energievoorziening van Mars daardoor onderbroken wordt, is niet onbestaande. Als dat gebeurt, en je krijgt het niet direct weer in orde, dan moeten we geen schrik hebben van de raketten van dat schip, want dan zal er niemand meer leven op het ogenblik dat zij jullie bereiken. Je hebt zelf gezegd dat dat een risico was. Ik wil dat risico niet zomaar nemen.

We weten bovendien ook niet zeker of ze gaan schieten.” “Dat klopt, Shiloh. Dat klopt. Maar wat als ze wel schieten? En we hebben het schild niet geactiveerd. Dan zijn we machteloos.” “Dat klopt ook, Colin. Maar als hun wapens zo sterk zijn als we denken dat ze zijn, dan gaat dat schild ook niet veel uithalen, nietwaar?” Colin kon alleen maar knikken en zijn schouders ophalen. Schuin keek hij naar Coby die deze hele conversatie met groeiende angst aanhoord had. Wat zou hij er nu voor geven dat zijn zoon dit niet hoefde mee te maken. Maar anderzijds was hij ook blij dat hij bij hem was. Want als ze moesten sterven, deed hij dat liever samen dan alleen. Maar hij wilde ook niet dat de jongen schrik had. Coby zag zijn vaders blik. “Maak je over mij maar geen zorgen, papa. Ik ben ok. Probeer alleen maar dat schip tegen te houden.” Die uitspraak deed Colin zich zo mogelijk nog hopelozer voelen. Hoe kon hij dat nu? Zijn zoon rekende op hem om dat schip te stoppen en ervoor te zorgen dat hun gelukkige leventje gewoon verder kon gaan. Maar hij had er geen flauw idee van hoe hij dat moest doen. “Je hebt een moedige zoon, Colin.” “Dank je, Shiloh. Hij is echt een fijne kerel.” Een verwrongen lach, mengeling van liefde en angst werd uitgewisseld.

“Generaal TX komt morgenvroeg toe. Ik heb net nog met hem overlegd. Hij heeft wel een paar ideeën wat hij kan doen. Alleen weet ik niet of ze afdoende zullen zijn. Overleg jij met hem? Vanaf dat hij landt, neemt hij de leiding over. Ik hoop dat je me dat niet kwalijk neemt.” “Neen, Shiloh. Helemaal niet. Ik ben eerlijk gezegd opgelucht dat ik dat uit

handen kan geven. Ik wou al bijna zeggen dat ik me dan geen zorgen meer hoef te maken, maar ik vrees dat dat niet het geval zal zijn.” De presidente schudde alleen maar haar hoofd. “We sturen dadelijk de gegevens van TX door. Praat met hem, en zie wat je kan doen. Veel geluk. Ik spreek je morgen.” In een flits was het scherm leeg en Colin en zijn zoon bleven stil achter. “Hebben we een kans, papa?” fluisterde Coby even later zacht. “Ik denk het wel, Coby,” antwoordde zijn vader, maar Coby hoorde aan zijn stem dat hij het zelf niet geloofde. De glinstering in zijn ooghoeken was ook zeer verdacht te noemen. En als zijn eigen vader er niet meer in geloofde en zelfs huilde, was alle hoop vervlogen. Coby’s hart voelde ijskoud. Op dit ogenblik wilde hij niets liever dan weer in zijn bed kruipen en afwachten tot het voorbij was. Maar dat kon hij niet. Zijn vader had hem nodig. Hij moest bij hem blijven. “Coby, als je wil, mag je hier blijven. Ik zal mama verwittigen. Ik ga haar vragen ook naar hier te komen, zodat we samen zijn als... Maar ik zou het begrijpen als je liever naar huis gaat.” “Ik blijf, papa. Bij jou,” was alles wat Coby antwoordde. Zijn vader trok hem dicht tegen zich aan en gaf hem een warme knuffel. “Ik zie je graag, jongen.” “Ik jou ook, papa.”

Een minuut later maakte Colin zich uit de omhelzing met zijn zoon los en belde zijn vrouw. Een beetje slaperig nog kwam ze voor het scherm, maar was direct klaar wakker toen ze Coby naast haar man zag staan. “Colin, wat doet Coby daar? Wat is er? Is er iets gebeurd?”

“Sssst, stil maar lieverd. Coby is ok, maar ja, er is iets aan de hand.” In korte woorden legde Colin uit wat er aan het gebeuren was, en vroeg of zij naar daar wilde komen. Sarah knikte alleen maar, sloot af en maakte zich zo snel mogelijk klaar. In ijltempo verliet ze haar huis en maakte dat ze naar het kantoor van haar man ging. Met beklemd hart, vervuld van angst, af en toe omhoog kijkend om te zien of er nog niets op komst was. Maar voorlopig bleef de lucht boven de miljoenenstad op Mars rustig. De bewaker – die ondertussen door Colin heel beperkt ingelicht was en verwittigd van de komst van Sarah – bracht de vrouw van de baas snel naar diens kantoor. De omhelzing met man en zoon was warm en innig, maar evenzeer vervuld van angst. Beladen met een gevoel dat het misschien wel de laatste omhelzing zou kunnen zijn die ze ooit maakten, en dat gevoel vervulde hen met zulk een grote droefheid dat ze de tranen niet konden bedwingen.

Colin kon het zich echter niet veroorloven veel tijd te verliezen, maakte zich los uit de omhelzing, droogde zijn tranen en nam met generaal TX. De man die op het scherm verscheen, had een uitstraling die aan duidelijkheid niets te wensen overliet. ‘Ik laat niet met me sollen’, lag er op zijn gezicht te lezen en de blaffende stem sloot hier naadloos bij aan. “Fenton, wat is de status? Wat doen die burgers daar? Geen externen was de opdracht. Niet?” “Dat zijn mijn vrouw en zoon, generaal TX. Zij weten ervan en blijven bij mij.” “Ok, maar ze mogen het gebouw niet meer verlaten tot dit voorbij is. Begrepen?” “Begrepen generaal. Maar misschien moeten ze het gebouw niet meer verlaten…” “Geen onzin vertellen, Fenton. Die Plutianen zijn nog niet geland.”

“Misschien willen ze dat ook niet, generaal. Misschien zijn ze gewoon op doortocht.” “Op doortocht? Naar waar dan? Ze zijn toch op weg naar Mars?” “Ze zijn nu op weg naar Mars, generaal, maar wie zegt dat dit hun eindbestemming is?” De generaal zweeg. Colin kon zich niet voorstellen dat zulk een bejubeld generaal er nog niet aan gedacht had dat dit ruimteschip wel eens op weg naar de aarde zou kunnen zijn. Op Mars viel niet veel te rapen. Natuurlijke rijkdommen waren er niet. Enkel een paar miljoen mensen, weggestopt onder enkele grote koepels. Niet de moeite om voor te vertragen. Een paar raketten zouden voldoende zijn om die lastposten te doen zwijgen en verder te trekken. Ondertussen leek de generaal ook tot die conclusie gekomen te zijn. “Dan moeten we ze zéker zien tegen te houden.” Een lichte woede maakte zich meester van Colin. “Is Mars alleen niet voldoende om ze tegen te houden misschien, generaal TX?” “Rustig Fenton, zo bedoel ik het niet. Maar er wonen nog altijd veel meer mensen op de aarde dan op Mars, niet?” Dat klopte natuurlijk ook wel, maar de Marsbewoners hadden vaak het gevoel gehad dat de aarde hen als minderwaardig beschouwde. Terwijl zij net de satelliet waren met de meeste groeimogelijkheden. Maar dat deed er nu niet toe. Als dat schip met kwaadaardige bedoelingen onderweg was, zou het niet meer belangrijk zijn wie het belangrijkst was. Dan was er wellicht gewoon niemand meer. “Hoe gaat u ze tegenhouden, generaal?” Vroeg Colin met zo rustig mogelijke stem. “Daar zijn we nog over aan het beraadslagen, Fenton. Er zijn verschillende mogelijkheden. Er is het schild. Maar daar is onze presidente niet voor te vinden. Ik vind het een goede mogelijkheid, al moeten we uiteraard goed open voor

de risico’s die er aan verbonden zijn.” “Daar ben ik het mee eens, generaal, maar ziet u nog andere mogelijkheden? Ik niet. Als u kijkt naar de omvang van dat schip en als de wapens die eraan hangen van dezelfde grootorde zijn als het schip zelf, als ze even krachtig zijn als we denken dat ze zijn, dan hebben we niets om hun tegen te houden. Niets.” “Ik begrijp dat je dat denkt, Fenton, maar wij hebben wapens waar jij niets van afweet.” “Toch niet dat euh – met alle respect – Star Wars speelgoed dat nog in de tijd van Bush ontwikkeld is? Iedereen weet toch dat dat rommel is. Dat daar niets mee aan te vangen valt. Alleen een gigantische hoop weggegooid geld.” Nu leek de generaal op zijn tenen getrapt te zijn. “Let op je woorden Fenton. Ik ben vanaf nu je meerdere.” “Vanaf dat u hier landt, generaal. Vanaf dat u hier landt. Dat heeft Shiloh mij net bevestigd.” Colin legde opzettelijk de nadruk op Shiloh. Hij mocht de presidente met de voornaam aanspreken, dat maakte hem belangrijk genoeg voor de generaal om wat meer respect aan de dag te leggen. Maar de generaal was niet onder de indruk. “Details Fenton, details. Binnen een paar uur zijn we er. Dan ben ík je bevelhebber. Maar dat doet er niet toe. Ja, het gaat over de wapens die nog onder Bush ontwikkeld werden. Maar ze zijn oneindig veel beter gemaakt, verfijnder, krachtiger, beter. Daarmee kunnen we wél krachtige wapens uit de ruimte schieten.” “Als je dicht genoeg geraakt. Ik denk niet dat zij nog lang moeten wachten om te schieten, als ze dat van plan zijn.”

Alsof het ruimteschip zijn woorden gehoord had, verscheen er plots een lichtflits

op het scherm. “Papa kijk, er gebeurt iets! Ze schieten!” riep Coby angstig uit. De generaal zweeg abrupt en keek gespannen naar Colin en zijn eigen scherm. Ook hij had het gezien. “Wat is dat, Fenton? Wat gebeurt er?” “Ik kan het niet juist zien, generaal. Er was een lichtflits en...” “Ja ja, die flits heb ik ook gezien. Maar is dat een raket? Ik zie hier niet alles op mijn scherm wat jij ziet. Is er een raket afgevuurd?” “Ik weet het niet, ik zie het schip niet meer goed door die flits. Ik..., wacht..., neen, ik denk niet dat er een raket afgevuurd is. Alles hangt er nog aan. Tenzij ze uit het schip zelf gekomen is, maar ik zie niets op ons afkomen.” “Ok. Maar wat is het dan wel? Ik haal de presidente erbij.” Slechts tien seconden later lichtte er een tweede scherm op en verscheen Shiloh Jolie weer op het scherm. “Wat is er gebeurd, Colin? Worden jullie beschoten?” “We denken het niet, Shiloh. Maar ik weet het niet zeker. Ik zie niets, maar ik weet niet of dat iets wil zeggen.” “Papa, kijk! Oh neen, papa, ze schieten! Papa, ze schieten!” Bracht Coby stamelend uit. Zijn blik bevroren op het scherm. Waar hij heel duidelijk zag hoe één van de raketten aan de zijkant van het schip zich losmaakte van de romp en zich een weg zocht in de richting van Mars. Of niet? Kwam ze naar Mars? Of was ze direct voor de aarde bedoeld? Maar deed dat er toe? Als ze naar aarde ging, was hun moederplaneet er aan. Dat was even erg als Mars zelf. “Colin, klopt het wat jouw zoon zegt? Wordt er op jullie geschoten?”

Colin kon even niets zeggen. Ook hij zag op zijn scherm wat er gebeurde en kreeg het ijskoud. “Colin? Wat gebeurt er?” “Ja Shiloh, dat klopt. Er is een raket afgevuurd. En te oordelen naar de snelheid waarmee ze vliegt, hebben we geen tijd om het schild op te starten. Dus doet het er niet toe of het zou werken of niet. We zijn zittend wild. We kunnen niets doen...” Een loodzware stilte vulde de ruimte. Colin trok Sarah en Coby tegen zich aan. Hij wilde nu dicht zijn bij de mensen die hij lief had. De generaal, anders nooit om woorden verlegen, zweeg. Hij besefte wat er gebeurde en had geen antwoord meer.

Net zo min als de presidente. Als deze raket niet voor de aarde bedoeld was, dan leed het weinig twijfel dat de volgende wèl naar de aarde zou gaan. En dat betekende wellicht het einde van de beschaving zoals zij ze kenden. Een gedachte die ze altijd voor onmogelijk gehouden hadden. “Komt ze naar jullie? Of naar ons?” bracht Shiloh even later zacht uit. “Naar ons. Zeker naar ons,” fluisterde Colin. Op het scherm werd de raket die zonet afgevuurd was alsmaar groter en groter. Het leek wel of er twee vlammende ogen op de kop geschilderd waren. Dat deze raket voor hun bedoeld was, leed ook geen twijfel, want ze kwam recht op hen af. De telescoop die dit wrede en droeve tafereel in het oog hield, had nu zowel Mars als het ruimteschip en de raket in beeld. En de lijn tussen de raket en Mars was kaarsrecht. De afstand snel krimpend. Een zeker einde betekenend van het menselijke leven op Mars. Van alle leven op Mars. Een einde dat niemand voorspeld had, dat niemand voorzien had. Een einde dat het merendeel van de bewoners van Mars ook niet zag naderen. De enkelingen die omhoog keken door de hier en daar aangebrachte doorzichtige en van de koepels hadden geen idee van hetgeen er op hen afkwam. Een meteoriet die voorbij kwam, was het enige dat een paar van hen dachten.

Voor de rest zou alles voorbij zijn voor ze beseften dat er iets aan de hand was. Coby verstevigde zijn greep om zijn vaders en moeders middel. Met tranen in zijn ogen keek hij omhoog. “Ik hou van je, papa. Ik hou van je, mama.” “Ik ook van jou, jongen. Ik ook van jou,” antwoordden zijn ouders tegelijk. Met zachte hand streek Coby’s vader de tranen uit zijn zoons ogen, maar Coby zag duidelijk dat hij zelf ook vochtige ogen had. Verbonden in deze innige omhelzing bleven ze naar het scherm staren. Toekijkend hoe de raket steeds dichterbij kwam. Getuigen van het begin van het einde der tijden. Aanschouwend hoe de raket steeds groter werd, groter, duidelijker en groter. En groter en groter, tot ze het volledige scherm vulde. Coby wilde niet kijken, maar kon zijn ogen niet van het scherm houden. Hij zette zich schrap voor de klap die nu zeker niet lang meer op zich zou laten wachten. Nog twee seconden en de raket verdween van het scherm. Buiten bereik van de telescoop, maar dat betekende maar één ding: binnen de minuut zou ze Mars bereiken. Bevangen door een vreemde rust sloot Coby zijn ogen, klaar voor wat komen ging, klaar voor... ***** “Wakker worden, luiwammes.” “Huh, wat?” “Wakker worden, Coby.” Hoe? Wat? Wat gebeurde er? Waar was de raket? Waar was Mars? Bestond Mars nog? Was hij in de hemel? Langzaam opende Coby zijn ogen en zag Jamie staan. Een zucht van opluchting

trok door zijn lijf. Het was maar een droom. Oef, het was maar een droom. Coby had dit alles maar gedroomd. Er was helemaal geen ruimteschip op komst. Natuurlijk was er geen ruimteschip op komst. Vanwaar zou dat wel komen? Een domme nachtmerrie. Eentje die behoorlijk realistisch geleken had, maar die dus niet waar was. Coby was in zijn hele leven nog nooit zó opgelucht geweest. De glimlach op zijn gezicht veegde de grijns van afgrijzen die daarnet nog te zien geweest was met een ruk weg. Het zweet op zijn rug droogde op en Coby voelde zich beter dan ooit tevoren. “Ja ja, Jamie. Ik sta al op. Al heb ik geen zin.” “Zin of geen zin, opstaan! Ok?” “Ja, ik kom al. Maar waarom eigenlijk? Het is toch geen school vandaag?” “School of geen school, opstaan!” “Amai, wat zijn we weer vrolijk vandaag. Verkeerde olie gedronken?” “Maar om effe terug te komen op vandaag. Waarom moet ik nu opstaan? Het is toch geen school? Staat er iets op het programma? Is er soms ruimtevoetbal? Sinds ze die barst in de koepel geslagen hebben met die raketbal is het stadion toch gesloten?” “Dat klopt Coby, maar er is wel iets anders. Er is ...” Jamie zweeg. Een aarzeling? Van Jamie? Plots was Coby klaar wakker. Een vreemd gevoel van déjà-vu bekroop de jongen. “Ja Jamie, wat is er? Zeg het maar.” “Er is een ruimteschip op komst…”