Tot Later 6e3j29

Tot Later

By Anaïd Haen Cover: Anaïd Haen Published by E-publikant at Smashwords Copyright 2008 Anaïd Haen

Smashwords Edition, License Notes This ebook is licensed for your personal enjoyment only. This ebook may not be re-sold or given away to other people. If you would like to share this book with another person, please purchase an additional copy for each recipient. If you’re reading this book and did not purchase it, or it was not purchased for your use only, then please return to Smashwords.com and purchase your own copy. Thank you for respecting the hard work of these authors. Smashwords Editie, Licentie

Dit e-book is uitsluitend voor uw persoonlijke plezier. Dit e-book mag niet worden doorverkocht of doorgegeven aan iemand anders. Als u dit boek wilt delen met iemand anders, dan koop alstublieft een extra exemplaar voor elke ontvanger. Als u dit boek leest en u hebt het niet gekocht, of het was niet gekocht voor uitsluitend uw gebruik, dan ga alstublieft naar Smashwords.com en schaf uw eigen exemplaar aan. Dank u voor het respecteren van het harde werk van deze auteurs.

Tot later

Maandag 5 april 2198

Schat? Ik heb iets gevonden. In de spullen die mama op zolder had liggen. Wist jij dat er een ruimte achter de schoorsteen zat? Ik wilde vanmorgen de laatste doos weghalen toen mijn oog op een stukje papier viel. Ik zette de doos voor het trapgat, liep naar het papiertje en wilde het oprapen en zag toen nog meer van die ouderwetse kartonnen dozen. Achter de schoorsteen dus. Zuchtend, want ik was het opruimen beu, trok ik ze tevoorschijn en sleepte ze naar het trapgat. Ik was niet van plan ze te doorzoeken. Mama bewaarde letterlijk alles en ik had alles nu wel gezien. Bovendien had ik niet veel tijd meer: ik wilde het huis per se leeg hebben voor het bezoek van de nieuwe eigenaar. Met mijn armen vol liep ik die akelig steile trap af toen de bodem van de doos eruit viel. Ik kneep de randen nog bij elkaar waardoor ik het alleen maar erger maakte en ik zag met lede ogen aan hoe de overloop, de trap en de hal beneden bezaaid raakten met papier, schriften, foto’s en digibestanden. Wat een bende! Ik stommelde de laatste paar treden af, al foeterend op mijn eigen onhandigheid en greep in het voorbijgaan een schrift dat klemzat tussen het scharnier van het zolderluik. Het was een schrift van papa. Stom toeval dat mijn oog op de voorkant viel, anders had ik het zonder meer bij de rest gesmeten en het nooit ingezien. Je weet hoe weinig ik van mijn vader afweet. Ik ken hem alleen van de holo die mama op de schoorsteenmantel had staan, die van mijn verjaardag. Ik was één geworden en zat slaperig bij hem op schoot in een jurkje dat de dag niet schoon had doorstaan. Mijn hoofd leunde tegen zijn schouder en hij drukte er keer op keer een kus op. Dat deed hij niet echt, maar de holo herhaalde het steeds en vroeger verbeeldde ik me altijd dat hij me heel vaak kuste. Achter ons stond mama, met het knopje van het holotoestel in haar ene hand, haar andere op zijn schouder. De klok aan de wand blikkerde vier dezelfde cijfers. Mama heeft me heel vaak verteld dat hij me wilde wakker houden tot 22:22. Omdat ik mijn

tweede levensjaar inging en hij vond dat we daarbij moesten stilstaan. Dus je snapt dat mijn hart drie slagen in de rondte sloeg toen ik zijn naam op de kaft zag staan. Ik leunde tegen de trap, bladerde het schrift door en zag dat het vol berekeningen en tekeningen stond. Zo te zien wiskunde. Een oud schoolschrift? Ik besloot het schrift thuis goed te bekijken, klapte een verhuisdoos open en ruimde alles netjes op. Af en toe bekeek ik hetgeen ik opraapte en terwijl ik dat deed, steeg mijn verbazing. Het waren allemaal spullen van mijn vader! Zo raar om opeens dingen van hem te hebben terwijl ik nooit iets over hem heb geweten. Als laatste pakte ik de lijst met de holo van de schoorsteenmantel. Gek genoeg had ik hem nooit eerder in mijn handen gehad, ik had hem alleen bekeken. Ik sloot mijn ogen en probeerde me iets van mijn vader te herinneren, hoe hij rook, hoe hij voelde, maar er kwam niets. Alleen het gezicht van mama doemde voor me op. Ik zag hoe ze keek als ik vroeg: ‘Heb ik geen papa?’ en zij antwoordde: ‘Ja hoor, jij hebt wel een papa, hij reist,’ een lieve glimlach rond haar lippen. Ze hield van mijn vader. En ik van haar, dus houd ik van hem. Ik stond met het lijstje in mijn hand en voelde het verdriet vanuit mijn buik opborrelen. Ik slikte het weg, maar het kwam weer omhoog. Mijn blikveld werd troebel en toen ik knipperde, viel er een traan op de holo. Hij flikkerde en viel uit. Ik schudde de lijst, wat een gerammel veroorzaakte en de afbeelding nog één keer felverlicht terugbracht. Daarna was het ding dood, net als mama. Ik haalde mijn hand langs mijn neus en staarde naar de lege lijst. Op dat moment drong tot mij door dat ik nu allebei mijn ouders kwijt was. Pas toen ik de lijst omdraaide om te zien waar ik hem kon openmaken, misschien lag het wel aan de batterij, viel me op dat er een strookje plastic tegen de achterkant van het nu zwarte beeld geklemd zat. Ik trok aan het strookje, waardoor de vier kanten van de lijst openklapten. Ze bleken hol en gevuld met digibestanden. Op het strookje stond iets geschreven: ‘Tot later.’ Opeens wilde ik naar huis. De andere twee dozen die vanachter de schoorsteen kwamen, bleken ook vol te zitten met spullen van hem, dus die nam ik ook mee. Ik droeg ze voorzichtig de trap af, arm onder de bodem geslagen alsof ze het

meest kostbare waren wat ik ooit had gehad.

Ik kwam dus daarnet thuis met die dozen en sleepte ze meteen het laboratorium in. Prees me gelukkig dat de experimenten voor het LJD-project net waren afgelopen; er was weer ruimte. Ik kiepte de drie dozen om op de grote tafel en begon eerst foto’s bij foto’s te leggen, papieren bij papieren, bestanden bij bestanden. De digi’s uit de lijst propte ik in de lezer, maar helaas bleek een aantal onleesbaar. Hun gegevens waren te oud en konden niet worden geconverteerd. Ik printte uit wat ik kon en legde de uitdraaien op een aparte stapel. Tot ik me realiseerde dat alles gedateerd was. Blijkbaar was mijn vader een georganiseerd heerschap, echt overal schreef hij een datum op. Dus ik begon opnieuw met uitzoeken en maakte stapeltjes per jaar, verwachtend er een stuk of veertig te krijgen. Tijdens het uitzoeken merkte ik echter dat er jaren waren waar mijn vader niets van had achtergelaten en dat het logischer was per tien jaar te rangschikken. Er ontstonden uiteindelijk tweeëntwintig stapels. Sommige heel klein, bestaande uit een paar documenten, anderen fors. Tweeëntwintig stapels die ieder tien jaar tijd besloegen. Dat kon niet waar zijn. Ik deed een stapje terug, overzag de georganiseerde chaos, deed een stap vooruit en besloot de stapels op volgorde te leggen. Dat was zo gebeurd. Daarna stond ik maar te kijken.

De oudste stapel begon in 1964, de meest recente eindigde in 2166, mijn geboortejaar. Een tijdspanne van tweehonderdtwee jaar. En dat terwijl mijn vader in 2166 pas veertig jaar oud was! Dat wist ik zeker. Toen ik werd geboren was mijn moeder vierendertig, mijn vader veertig. Ik ging aan mijn bureau zitten om na te denken en op te schrijven wat ik had ontdekt.

Ik schrijf aan je want ik kan het je niet vertellen. Jij kunt zo doordraven. En ik vind jouw enthousiasme heerlijk, maar nu moet ik echt voorzichtig zijn. Ik wil het je pas laten weten als ik er zeker van ben. Ik heb tijd nodig. Tijd en ruimte. En nu jij je op de commerciële kant van een ‘Levenslang jong dier’ hebt gestort, weet ik dat je druk bent en dat het lab voorlopig veilig zal zijn. Alle documenten in de stapels hebben echt betrekking op mijn vader. Ik zit nu dit verslag te maken en probeer te bevatten wat die stapels op de tafel me zeggen. Ik weet het al. Het wil nog niet tot me doordringen.

Mijn vader reisde, ja. Mijn moeder had gelijk. Hij reisde. Door de tijd.

Dinsdag 6 april 2198

Je kwam laat thuis gisteravond, dus ik had ruimschoots de tijd om door de papieren van papa te snuffelen. En toen je thuiskwam, leek je wel een wervelwind, zo druk was je. ‘Ze zijn laaiend enthousiast, Dees,’ kortte je mijn naam oneerbiedig in. Ik heb daar een hekel aan, maar liet het deze keer voorbijgaan, had mijn hoofd bij het raadsel van het tijdreizen. Ik knikte je glimlachend toe en liet je opgewekte gebabbel over me heen gaan terwijl ik in gedachten de informatie die ik even daarvoor verzameld had, liet bezinken. Want mijn eerste ingeving bleek juist; mijn vader reisde door de tijd. De papieren uit 1964 waren een geboorteakte en een trouwboekje. Mijn vader werd geboren op 9 oktober, in Gouda. Uit het trouwboekje van zijn ouders bleek dat hij twee zusjes had. Ik had dus tantes! Dat was een gekke gewaarwording, kan ik je vertellen. De spullen tot en met het jaar 2000 waren niet echt boeiend. Papa ging naar school, verhuisde een paar keer, had vrienden, kreeg een baan in de telecommunicatie. Ik werd er niets wijzer van, maar toch dwong ik me alles door te lezen want ik wilde niets over het hoofd zien. Ik herhaalde in gedachten wat ik

over zijn leven wist terwijl jouw gepraat gewoon doorging. ‘We zijn al begonnen met het bedenken van de slogan. Wat vind je van: “Een Levenslang Jong Dier, pas inenten ná voltooide zindelijkheidstraining”?’ Ik knikte, vond het werkelijk goed gevonden. ‘Dat vind ik knap van je,’ deelde ik jouw blijdschap. ‘In één zin alles vertellen. Dat is knap!’ Ik jokte niet, ook al was mijn hoofd helemaal niet meer bij LJD. Ik heb zelf altijd meer woorden nodig om iets te vertellen, zoals je weet en kijk altijd erg tegen je op omdat jij voldoende hebt aan weinig. Mijn reactie stemde je blijkbaar tevreden want je ging opgewekt verder over de naderende reclamecampagne. Zo enthousiast dat mijn afwezigheid niet tot je door leek te dringen. Af en toe schreef mijn vader iets over tijdreizen. Meer als een verlangen dan een daadwerkelijke actie. Pas in 2002 schreef hij in zijn agenda: ‘Ik denk dat het werkelijk kan. Ik heb mijn mobiel eens goed bekeken en met wat aaningen aan de simkaart moet het mogelijk zijn mijn eigen signaal aan te en.’ Ik begreep er geen snars van, dat snap je. Na enig gezoek kwam ik erachter dat een mobiel een toestel was waarmee men persoonlijk onderhield door middel van geluid en tekst. De toestellen waren begin 21e eeuw enorm in zwang, maar werden al na enkele tientallen jaren vervangen voor implantaten. Men draaide een nummer (dat leek me heel vreemd, er zaten druktoetsen op het toestel) en moest het apparaat dan tegen zijn oor houden om de ander te horen. Het kostte me enorm veel moeite om te begrijpen dat het vroeger zo ging. Blijkbaar was het zo. En blijkbaar had mijn vader een manier gevonden om met zijn mobiel door de tijd te reizen. Op dit punt aangekomen, stokten mijn gedachten. Dat kwam omdat jij zei: ‘Er zijn er zelfs die willen dat dit op mensen toepasbaar wordt!’ waarmee mijn grootste angst wat LJD betrof, bewaarheid werd. Ik schudde mijn hoofd en keek je aan en zag aan je ogen dat je serieus overwoog me te vragen het serum voor mensen te maken. Gelukkig deed je dat niet. Niet rechtstreeks. Je maakte er iets moois van door te zeggen dat ik me maar lekker moest opsluiten in mijn lab en dan eens moest bezien of ik het serum zó kon maken dat de geestelijke ontwikkeling doorging, ook al stopte de lichamelijke veroudering. En toen ik mijn hoofd bleef schudden, wuifde je het hele gedoe weg door te zeggen dat je geantwoord had met mijn eigen woorden: ‘Het is geen

levenselixer. Een dier leeft er niet langer door. Het remt alleen zijn ontwikkeling tot een volwassen dier zodat hij gedurende zijn leven jong blijft. Houdt u er rekening mee dat ook zijn geestelijke ontwikkeling stagneert. Dat willen we in mensen toch niet hebben?’ Je keek er heel grappig bij, zoals jij altijd zegt dat ik kijk als ik streng ben. Ik lachte om je en dat gaf je blijkbaar een sprankje hoop want je keek me smekend aan tot ik toegaf. ‘Ik ga mijn lab wel in en probeer een oplossing te bedenken. Maar reken er niet op dat het me snel zal lukken,’ waarschuwde ik. ‘Als iemand het kan, ben jij het!’ zei jij vol vertrouwen en dat gaf me een plezierig gevoel, al was dat dan om een andere reden dan jouw compliment. Het lab was voorlopig veilig, je zou me er niet storen. Nu kon ik me rustig met het tijdreizen bezighouden. Misschien kon ik zelfs mijn vader wel vinden! ‘Er waren ook tegenstanders, natuurlijk,’ bracht jij naar voren terwijl je een vlok soja ophapte. ‘Puristen. Vreselijk volk. Willen maar dat alles bij het oude blijft. Ze hebben niet eens netvliesprojectie, begrijp je dat nou?’ Ik keek je sprakeloos aan. Puristen! Natuurlijk, daar lag de oplossing. Geen netvliesprojectie, geen trommelvliescommunicatie … ‘Hoe houden puristen eigenlijk met elkaar, ze zijn niet op universum aangesloten, toch?’ vroeg ik, maar ik wist het antwoord al, voelde het gewoon aan. ‘Ze bellen,’ grinnikte jij. ‘Met een apparaat dat ze “mobiele telefoon” noemen.’ En terwijl jij je hardop afvroeg hoe dat bellen dan in zijn werk ging, bedacht ik al manieren om zo’n mobiel in handen te krijgen.

Tot mijn opluchting vertrok je vanmorgen al vroeg naar het bureau. Je weet het: ik zie je graag komen, maar als ik moet werken, zie ik je liever gaan. En ik moest werken. Het lab riep. Jij lachte toen je me een afscheidskus gaf en stuurde me aan het werk. Je dacht vast dat ik popelde om het probleem van het LJDserum op te lossen en lieverd, eerlijk; het lag op mijn lippen om het je te vertellen. In plaats daarvan kuste ik je vrolijk terug en zwaaide je rustig uit, alsof ik niet het getrek van het lab achter me voelde. Ik keek toe hoe je behendig van de langzame naar de snelle baan stapte. Zodra je uit het zicht verdween, sloot ik

haastig de deur en holde naar het lab. Eindelijk alleen! Tweeëntwintig keurige stapels documenten, waarvan de meest recente ook digibestanden bevatten. Ik hoopte daarin te vinden welke programmering ik op de simkaart van de mobiele telefoon moest veranderen en hoe ik dat dan moest doen, maar kwam bedrogen uit. De lezer accepteerde de bestanden ook niet. Ik de een converteerprogramma van universum, maar de lezer weigerde de digi’s te converteren. Sterker nog: het ding spuwde ze zo snel weer uit dat ik bij de eerste verrast werd en er een blauwe plek op mijn heup aan overhield. Ik heb een lezer nog nooit zoiets zien doen, jij? Ik besloot het over een andere boeg te gooien en riep de data van de puristen op. Gek genoeg had ik die zo gelokaliseerd. Voor puristen zijn ze heel eenvoudig via de modernste middelen te vinden, iets waar ik nog steeds niet helemaal over uitgedacht ben. In ieder geval zocht ik ‘binding en tot mijn stomme verbazing werd er geantwoord. Weliswaar alleen audio, maar ik had toch ergens verwacht dat ze onbereikbaar zouden zijn, dus ik verbaasde me werkelijk dat ik ze via universum kon oproepen. ‘Met van Rein, spreekt u,’ klonk het formeel aan de andere kant. Ik schraapte mijn keel want was even vergeten dat ik vocaal moest en stelde me netjes voor. De heer van Rein bleek heel welwillend te zijn. Vooral toen ik hem voorloog dat ik me bij de puristen wilde aansluiten. Hij twijfelde wel even want hij bracht mijn naam onmiddellijk in verband met het serum (je marketing werkt als een lopend vuurtje!), maar toen ik hem bezwoer dat de uitvinding een heel eigen leven was gaan leiden en dat ik juist om die reden purist wilde worden, was hij om. Ik vertelde hem dat ik wat dingen nodig had om terug in de tijd te kunnen gaan (wat ik zelf nogal een goede woordspeling vond) en ouderwetse databestanden te kunnen lezen en gebruiken. Hij vond me echt meteen een stuk sympathieker toen ik hem ook vertelde dat ik mijn trommelvliescommunicatie wilde laten verwijderen en met een mobiel wilde leren bellen. Waarmee maar is aangetoond dat ik glashard kan liegen in naam van de wetenschap.

Hij had wel een mobiel ter beschikking, zei hij. En de datalezers had hij ook voor me, geen probleem. Hij zou ze me per post doen toekomen. Nadat ik de ‘binding verbrak, zocht ik eerst even op wat ‘post’ precies was. Ik had er geen idee van, jij vast ook niet, maar er bestaan nog postbestellers. Dat zijn mensen die, veelal te voet, pakjes en brieven rondbrengen. En ik maar denken dat de DHL-bots door iedereen worden gebruikt!

Donderdag 8 april 2198

Nou … als ik je iets mag aanraden: bestel nooit iets per post. Het duurde tot vanmorgen voor de postbesteller zijn pakje afleverde. Ik heb de hele dinsdag en woensdag alles doorgenomen wat mijn vader achterliet en kwam geen steek verder zonder de databestanden of een mobiele telefoon en ben toen maar voor de lol wat gaan rommelen met het serum. Ik kon je dus gisteravond naar waarheid vertellen dat proefmuis A na het toedienen van de nieuwe versie dermate verjongde dat hij tot op microscopisch niveau verkleinde. Ik heb het laatste stadium geboeid onder de microscoop bekeken, tot het moment dat de eicel de zaadcel afstootte. Zijn chip werd keurig afgestoten, die was nog bruikbaar. ‘Het is best een uitvinding,’ vond jij. ‘Alleen praktisch niet echt bruikbaar of het moet als warmtebron zijn; er kwam een verschrikkelijke hitte van het diertje af,’ bromde ik en de rest van de avond brachten we in mineur door, vanwege de dode muis en omdat de puristen een artikel hadden uitgegeven via universum (dus hoe puristisch zijn ze??) waarin geschreven stond dat mijn product verderfelijk was en tot grote schade blabla kon leiden. ‘We moesten ze maar doodschieten,’ vond jij na een paar wijntjes quasi ernstig en ik knikte en zei: ‘Met het pistool van je betovergrootvader, lekker puristisch!’ waarop we alle twee de slappe lach kregen.

Vanmorgen kwam dan dus de postbesteller. Te voet, inderdaad. Hij maakte geen gebruik van de banen, liep gewoon langs de appartementen tot hij bij de onze was. Ik zag hem al van ver aankomen en wilde hem tegemoet lopen, maar deed het niet uit angst dat de buurt me voor een purist zou aanzien. Ik pakte dus het pakje aan, wilde afrekenen, maar dat kon niet via universum. Ik haalde grommend en brommend het hele huis overhoop om een pas te vinden die ik in zijn lezer kon stoppen. Gelukkig vond ik er één van jou. Wat me wel een vervelend gevoel gaf want nu kon jij zien dat ik geld opnam, maar ik had geen keus, zoals je zult begrijpen. Dus ik drukte de pincode in en ja, het werkte. Met het pakje in mijn handen holde ik naar het lab.

De lezer bleek uitstekend te functioneren en mijn vader … Mijn vader was een wetenschappelijk wonder. Uit zijn aantekeningen, onderbroken door anekdotes over mislukte proeven en dagboekfragmenten waarin hij regelmatig schreef dat hij het wilde opgeven, bleek dat hij de mobiel op een heel eenvoudige manier heeft veranderd van afstandcommunicatiemiddel in een middel om te reizen, waarna in de tijd reizen een fluitje van een cent bleek. Ik tuurde urenlang naar de bestanden, probeerde fouten te ontdekken in zijn conclusies en volgde zijn instructies stap voor stap op en werd naarmate ik vorderde steeds enthousiaster. Alleen al op het afleggen van afstanden kunnen we goud verdienen. Hierbij zakt het serum in het niet! Ik nam een klein proefje met muis B en ik zweer je: het werkte! Ik drukte het nummer van zijn chip in en gaf als boodschap de coördinaten op. Ik vermoed dat men dit vroeger ook bij het versturen van teksten deed. Men draaide een nummer, typte een bericht en drukte op ‘verzend’. Het reizen bleek net zo te gaan. Goed, muis B werd van de labtafel naar mijn bureau gezonden. Daarbij nam hij niet alleen zichzelf, maar ook zijn kooitje en een hap uit de tafel mee. Het gaf een behoorlijke rotzooi en ik schrok enorm, dat begrijp je. Zat met de mobiel in mijn handen, drukte op ‘verzend’ en had opeens de halve labtafel voor me staan. ‘Beetje afstemmen nog,’ mompelde ik en toen drong opeens tot me door wat ik had gedaan. Ik zakte in mijn stoel, keek naar muis B - die zo te zien volkomen

ongeschonden verplaatst.- was en weer naar de mobiel. Zou terug …? Terug ging ook! Alleen dom van me: de labtafel was kapot en het stuk wat ertussenuit was, had geen steun en zo viel muis B, met kooi en stuk tafel, op de grond. Hij overleefde de klap niet. Dat maakte het wel even lastig om vast te stellen of het experiment was geslaagd. Overleefde muis B de verzending? Ik nam aan van wel. Gezien zijn toestand stelde ik vast dat zijn overlijden door het vallen kwam en niet door het verzenden. Maar waarom kwam zijn kooi mee? En het stuk tafel? Ik scande zijn chip en zag dat deze oorspronkelijk voor een hondje bedoeld was. Dat heb je met hergebruik. Ik sloeg papa’s aantekeningen er nog eens op na en ja hoor: de chip had een gewichtsmarge. Bij het verzenden van de chip, nam hij het geprogrammeerde gewicht mee. Daar moest ik iets op verzinnen. En ook iets op het energiegebruik van de telefoon, want de batterij was helemaal leeg. Het kostte me heel wat denkwerk, maar in het geheugen van de telefoon trof ik een bestand ‘gegevens’ aan. Het aanmaken van een regel ‘gewicht’ was zo gebeurd, maar het oplossen van het energiegebruik was lastiger. Gelukkig had jij je zwever onlangs laten voorzien van een snellader. Het was een compact apparaatje dat prima als omvormer kon dienen om de telefoon op maximale lading te houden. Het uur erna vermaakte ik me door muis C en D door het hele huis te verzenden. Het was grandioos! Ik vergiste me slechts één keer en kon muis D net van de verdrinkingsdood redden toen hij in de wasser terechtkwam en ik haastig op ‘terug’ moest drukken. De schrik sloeg me om het hart, het arme dier! Was hij bijna de derde dode muis geweest. Ook maakte ik de domme fout muis C een bandje om te doen, waarna zijn staart achterbleef, ik had zijn gewicht natuurlijk moeten ophogen. De ervaring met de muizen maakte me heel voorzichtig. Ik wilde mezelf een paar meter door het lab verplaatsen maar deed dat pas toen ik overal heel zeker van was. De telefoon was goed opgeladen, de snellader deed zijn werk. De coördinaten rekende ik zorgvuldig door voor ik ze intoetste en voor de zekerheid scande ik mijn chip drie keer, alsof ik het nummer ervan niet uit mijn hoofd kende. Ik haalde de weegschaal naar het lab en twijfelde even of ik mij met kleren aan moest wegen of niet, maar toen viel me de gedachte in dat ik dan

misschien ergens naakt zou aankomen, of misschien wel zonder iets anders van vergelijkbaar gewicht, dus ik besloot mij te wegen met kleding, mobiel en oplader. Zo kon er niets misgaan. Ik stond daar met de mobiel in mijn hand en deed mijn best hem vast te houden, zo glibberig was hij. Of nee, het was mijn hand. Ik veegde het zweet eraf en pakte de telefoon stevig beet. Met mijn rug leunde ik tegen de labdeur, de snellader stak ongemakkelijk uit mijn broekzak. Ik was vastbesloten. Ik had alles goed uitgerekend, daar was ik zeker van. Ik zuchtte drie keer, toetste mijn nummer in, gaf de coördinaten op, hield mijn adem in en drukte op ‘verzend’. En stond achter mijn bureau. Tussen mijn lippen door ademde ik uit. Het was goed gegaan! Het werkte! Ik had mijzelf verplaatst! Mijn hart bonkte van opluchting en mijn mond voelde aan als schuurpapier. Ik pakte mijn glas van de tafel en hield hem onder de ‘klikker van de labkraan. Na een paar flinke slokken voelde ik de opwinding wat zakken en opeens besloot ik jou te vertellen wat ik in handen had. Dit kon ik niet langer voor me houden.

Vrijdag 9 april 2198

Dat viel even tegen, gisteravond. Ik kon je niets vertellen. Je was boos. Boos op mij omdat ik nog geen resultaten had en wel al twee dode muizen. Boos op de puristen die bezig waren het project te laten stoppen. Boos op jezelf, je had het anders moeten aanpakken. Ik deed niets. Zat maar aan tafel te knikken en naar je te luisteren en was enorm van je onder de indruk. Ik wist niet dat het LJD-project zoveel voor je betekende, lieverd. Je schonk er toen ik eraan werkte nauwelijks aandacht aan, tenzij het was om me te zeggen dat het toch niets zou worden. Toen ik je het octrooi op je verjaardag liet zien, reageerde je met een slappe kus op mijn wang. Pas nu zag ik dat het enorm belangrijk voor je was, maar helemaal begrijpen deed ik dat niet. Ik vond het een leuke uitvinding, hij had me heel wat hoofdbrekens en tijd

gekost en ik was er trots op, maar wat ik nu in mijn handen had, was veel en veel belangrijker. Vooropgesteld dat het werkte, maar daar ging ik toch wel van uit.

Het werkte! Ik heb muis C, hij was toch al staartloos, een uur in de toekomst verplaatst! Niet naar het verleden, omdat ik bedacht dat ik de muis een uur geleden niet was tegengekomen. Dus verplaatste ik een zich wassende muis C naar de toekomst. Met zijn bandje om. Hij verdween uit zijn kooitje alsof ik hem gewoon een stukje wegstuurde, net als gisteren. Ik struinde een uur lang door het lab, rusteloos, bang ook. De bestanden van papa doorgenomen, of ik niets fout had gedaan. Maar nee: het klopte. Nummer draaien, coördinaten intypen, alarm instellen en verzenden. Achteraf had ik wel spijt dat ik niet met een minuut was begonnen. Een uur was opeens wel heel lang. Het alarm piepte en de muis zat weer in zijn kooi. Zo eenvoudig ging het. Het grappige was: Hij zat zich nog steeds te wassen.

Nu zit ik al een poosje moed te verzamelen om het zelf ook te gaan doen. Geen uur, dat vind ik te lang. Maar een minuut of vijf moet kunnen. Ik heb een methode verzonnen om aan mezelf te bewijzen dat ik echt vijf minuten vooruit ga reizen: De ouderwetse wekker van mijn moeder staat op mijn bureau. Ik heb hem stevig opgewonden en staar nu naar de wijzers om te kijken of ze wel bewegen. Als dat zo is, zend ik mezelf de toekomst in.

Vrijdag 9 april 2198, 5 minuten in de toekomst.

Oh, lieverd! Hilarisch! Ik ben nu vijf minuten vooruit op de rest van de wereld. Ik zou dit in de toekomstige tijd moeten schrijven, zowat. Het lukt! Het lukt! Ik drukte op verzend en zag de wijzer van de wekker vijf minuten verspringen.

Muis C zit opeens ergens anders dan hij een seconde geleden zat en ik voel me uit de kunst! Het giert door mijn lijf, ik weet niet wat er giert, maar het giert. Wat een geweldige ervaring is dit. Beter nog dan jezelf een stuk verplaatsen. Veel beter. Nu ga ik weer terug naar het heden hoor, moment.

Nou, dat werd dus niets. Ik drukte de coördinaten in en toen ging de telefoon af. Ik schrok me lam. Drukte op de groene knop, hield het toestel tegen mijn oor en hoorde de bekende stem van de heer van Rein, die even wilde informeren of alles goed bij me was aangekomen. ‘Ja,’ stuntelde ik. ‘Ja, alles is goed bij me aangekomen.’ ‘En zijn uw bestanden te lezen met het apparaat dat ik u toezond?’ ‘Werkt prima! Dank u. ik ben er heel blij mee,’ antwoordde ik naar waarheid. Ik hoorde hem kort lachen, toen zei hij: ‘Ik hoef niet te vragen of de telefoon het doet, we bellen er nu mee!’ ‘Inderdaad!’ lachte ik terug. Hoe dom, dacht ik voor me uit. ‘Bent u nog steeds van plan zich aan te sluiten bij de puristen?’ klonk het, opeens ernstig. ‘Oh, ja!’ loog ik er lustig op los. ‘Ik heb al een afspraak voor het verwijderen van de trommelvliescommunicatie en ook al mijn eigen en aangevraagd. Ik moest de postbode met de pas van mijn man betalen, dat vond ik toch zo vervelend!’ Dichter bij de waarheid kon ik niet blijven, dat begrijp je. ‘Kunt u me misschien nog een keer vertellen wat voor u de aanleiding is om zich aan te sluiten bij ons?’ vroeg de heer van Rein. En ik vertelde vrijwel hetzelfde als afgelopen dinsdag. Dat ik het serum had uitgevonden en daar aanvankelijk heel erg trots op was. Dat ik me inmiddels steeds meer realiseerde dat het wel een enorme ingreep in het leven was en dat ik het nu niet meer zo geweldig vond. Ik deed er een schepje bovenop door te zeggen dat jij me had gevraagd het serum verder te ontwikkelen en dat ik daar enorme bezwaren tegen had. Dat was op zich ook allemaal de waarheid dus ik was nogal met mezelf ingenomen.

‘Dus daarom zocht ik aansluiting. Ik ben de moderne wetenschap eigenlijk moe,’ sloot ik mijn betoog af. ‘Ik begrijp het, mevrouw.’ ‘Zegt u maar Desi hoor,’ antwoordde ik werktuigelijk. Al dat formele gedoe, ik vond er niets aan. ‘Wij tutoyeren elkaar niet,’ zei de heer van Rein terug en toen wist ik niet meer wat ik moest zeggen. Hij wel. Hij bedankte me hartelijk voor het gesprek en legde neer. Zo noemen ze dat: Neerleggen. In werkelijkheid druk je dan op het rode knopje en houd je de mobiel gewoon vast. Ik drukte dus op de rode knop en staarde naar het scherm van de mobiel. Er klopte iets niet. De tijd die erop stond was opeens dezelfde als de tijd op de wekker. Maar ik wist zeker dat er vijf minuten tussen zat toen ik sprong. En toen ik daarnet probeerde terug te springen naar die 5 minuten (ik was heel benieuwd of ik mijzelf dan aan de telefoon zou aantreffen, dat begrijp je) lukte dat niet.

Ik heb erover nagedacht en ik denk dat ik begrijp wat er is gebeurd. Doordat de heer van Rein mij belde, verschoof er iets in de telefoon. De tijd dus. Die schoof 5 minuten vooruit, het nieuwe heden in. En ik denk dat de tijd van de mobiel bepalend is. Als ik verder wil experimenteren, zal ik er dus voor moeten zorgen dat de tijd niet kan verspringen. Anders kan ik niet van de toekomst naar het heden terug. En dat lijkt me toch wel handig, anders kan ik alleen maar vooruit reizen.

Weet je wat me nu net even te binnen schiet? Dat ik nu vijf minuten langer te leven heb! Hahaha, lees je het goed, schat? Ik leef nu vijf minuten in de toekomst zonder dat ik ouder ben geworden. Dat neem ik tenminste wel aan hoor. Muis C zat zich ook nog steeds te wassen toen ik hem een uur vooruit stuurde. Oh, weet je wat? Ik ga uitproberen of het klopt dat ik niet ouder ben geworden.

Ik ga mijn vingers insmeren met 24-uurs huidverf en dan maak ik een vlot sprongetje van een dag vooruit, kijk naar mijn vingers en kom dan meteen weer terug naar het heden. En als dan de telefoon gaat, laat ik hem lekker rinkelen.

Zaterdag 10 april 2198, 24 uur in de toekomst.

Ik smeerde de verf op mijn handen en programmeerde de telefoon naar 24 uur in de toekomst, locatie hetzelfde. Toen moest ik toch even iets wegslikken. Dit was zonder meer het meest belangrijke dat ik ooit had gedaan en als één dag me zou lukken, kon alles. Ik leunde met mijn rug tegen de labdeur voor houvast, sloot mijn ogen en stelde me jouw blije gezicht voor als ik je ging vertellen wat ik had ontdekt. Toen drukte ik op de verzendknop. Ik opende mijn ogen, keek meteen naar de mobiel en zag tot mijn opluchting dat de datum ongewijzigd was. En wat belangrijker was: mijn handen zaten nog onder de verf! Geen spat ouder geworden! Ik had gelijk! Tijdreizen maakt niet ouder. Ik grijnsde van oor tot oor, wat was ik trots en blij! ‘Waar was je?’ sneed jouw stem door het lab. Ik schrok enorm, had je niet verwacht. Je zat achter mijn bureau en je zag eruit alsof je niet had geslapen. En je keek boos, helemaal niet zoals ik me je gezicht had voorgesteld. Ik deed een stap naar je toe en antwoordde met een klein stemmetje: ‘Ik was een dagje op reis,’ wat zo goed als de waarheid was, ik kon er niets anders van maken. ‘Je was een dagje op reis?’ klonk het ijzig. ‘Met de puristen, zeker?’ Ik fronste en schudde mijn hoofd. Nee, niet met de puristen. ‘Waarom ben je zo boos?’ waagde ik te vragen. Ik deinsde een stukje achteruit omdat je met een klap jouw handen op het bureau knalde en half overeind kwam. Als een tijger, klaar voor de sprong, stond je tegen me te brullen. ‘Vertel op,

Desirée!’ Erger dan het afkorten van mijn naam vind ik het als je me zó noemt. ‘Waar heb je gezeten en met wie?’ ‘Ik was alleen,’ zei ik en dat, mijn schat, was volkomen de waarheid. ‘Wat heb je met de puristen te maken?’ vroeg jij door. ‘Je hebt zelfs dingen van ze gekocht! Met mijn pas!’ Jouw stem sloeg over. ‘Je bent een hele dag weggeweest, heb je niet gemerkt wat er op universum aan de hand is?’ Ik schudde mijn hoofd, wist absoluut niet hoe ik je moest antwoorden. ‘Maak ‘binding! Kijk en luister naar wat je hebt aangericht!’ beval je mij. En ik verbond me met universum en schrok van alle berichten. LJD verboden. Beelden van jonge dieren, het lab, het serum, protesterende puristen. Jouw stem, sterk, zelfverzekerd. ‘Het serum wordt onder strenge voorwaarden gebruikt en is niet voor mensen bedoeld.’ Die van de heer van Rein: ‘We hebben een verklaring van de uitvindster van het serum.’ Mijn eigen stem overal bovenuit, terwijl er een 3D van mij in beeld kwam. Ik wilde purist worden, oh ja. Want ik was de wetenschap helemaal beu. En mijn bloedeigen man wilde dat ik het serum verder ontwikkelde, maar daar had ik geen zin in. Ik had er spijt van dat ik het had uitgevonden, het was een ingrijpen in de natuur. ‘Ik heb je stem laten analyseren, dus ontken het maar niet,’ zei je, opeens kalm. ‘Jij bent het!’ Ik kon niet ontkennen, dus ik knikte. ‘En je hebt spullen bij de puristen gekocht. Je bent serieus van plan je bij hen aan te sluiten.’ Ik knikte op het eerste. Daarna schudde ik mijn hoofd. Ik wilde je uitleggen wat er aan de hand was maar je gaf me geen kans en zei: ‘Het project is nu verboden. De puristen hebben aangetoond dat de uitvindster ertegen is en aangezien het serum jouw rechten draagt, is alles afgeblazen. Je kon nog wederhoor geven maar je was verdwenen, niemand kreeg met je. We hebben miljoenen verloren. Miljoenen!’

Ik keek je ademloos aan, mijn ogen konden niet meer knipperen. ‘Lieverd!’ wilde ik je zeggen. ‘Ik heb niets fout gedaan, ik heb …’ maar ik had zand in mijn keel, kwam niet uit mijn woorden, staarde naar de grond. Mijn blik viel op de mobiel in mijn hand en ik bedacht opeens dat ik terug kon. Ik kon 24 uur terug en het oplossen! Dit zou nooit plaats gaan vinden! Ik zou teruggaan en de heer van Rein opbellen en hem vertellen dat ik tegen hem had gelogen en dan zou alles goed komen. ‘Wat heb je daar?’ vroeg jij en ik werd bang van je. Ik stopte de mobiel snel achter mijn rug. ‘Niets,’ loog ik. En daarna verbeterde ik mijzelf: ‘Niets belangrijks.’ Toen dook ik weg want je kwam op me af als een schip met volle zeilen. Ik kon geen kant op. Jouw lijf dicht tegen me aan. Hard, boos. Je reikte achter me langs. ‘Geef hier!’ Ik voelde je hand vast om de mijne en het deed pijn, dus ik liet de mobiel los. ‘Dit heb je van die puristen gekocht! Van mijn pas! Wat is het?’ ‘Een mobiele telefoon,’ mompelde ik. Mijn keel zat nu volledig dichtgeknepen. In mijn maag kolkte iets rond. Ik slikte het weg en keek naar je terwijl jij de mobiel bekeek. Je lippen strakgespannen, je ogen klein van woede. ‘Is dít nu een mobiele telefoon?’ vroeg jij en de walging droop van je stem. Ik knikte. ‘Hij loopt niet eens goed!’ schreeuwde je uit. ‘Hij loopt een dag achter!’ Ik knikte weer. Of nog steeds, ik wist het niet. Wilde je uitleggen wat ik allemaal met de telefoon kon, maar jij gunde me geen seconde. Je beende woest langs me heen naar de deur, trok hem open, smeet de mobiel door het lab en beet me toe: ‘Verdwijn! Ik wil je nooit meer zien!’ En toen klapte de deur achter je dicht.

Knipperend tegen mijn tranen, die daardoor juist begonnen te rollen, zag ik de

mobiel door de lucht tollen en met een klap op de labtafel belanden. In stukken. Ik leunde met mijn rug tegen de deur en liet de brok in mijn keel omhoogkomen, wist me geen raad meer. Dat jij, voor wie ik alles overhad, me zei te verdwijnen. Dat je me geen kans gaf uitleg te geven. Dat je zo kwaad was om zoiets banaals als geld. Het maakte me in en in verdrietig. Ik weet niet hoelang ik zo stond. Het was zeker een hele poos. Ik huilde tot ik geen tranen meer had. Het hielp me niet. In mijn maag kolkte en draaide het rond en rond en het deed zo’n pijn, ik sloeg mijn handen er tegen om het weg te drukken, dat hielp ook niet. Niets hielp. Ik zag de mobiel in drie stukken liggen en durfde er niet heen te lopen want wist, verpletterend zeker, dat hij helemaal kapot was en dat mijn kans om nog iets van de geschiedenis van de afgelopen 24 uur goed te maken, was verkeken. Door jou. Doordat jij hem kapot had gegooid. Omdat je boos was om niets. Ik wilde geen purist worden, helemaal niet! Ik was bezig met een onderzoek naar tijdreizen. En als jij me gewoon even, heel even maar, had laten vertellen, had ik het je kunnen bewijzen. Maar dat deed je niet. Opeens werd ik kwaad. Of misschien was ik het al eerder, ik weet het niet. Het gevoel in mijn maag barstte los en brandde zich een weg naar mijn hoofd. Wit licht achter mijn ogen. Woede. Ik was woest, op jou!

Ik zat aan het bureau, met de mobiel in stukken voor me. Door de val was de klep losgeschoten, de batterij eruit gevlogen en het plastic omhulsel gebarsten. Ik stopte de batterij terug, plakte de rest zo goed als mogelijk aan elkaar en zette de telefoon aan. Tot mijn opluchting werkte hij gewoon. In het scherm zat een streep niets, dwars door de tekst heen. Maar hij deed het nog! De datum op het scherm was nog steeds die van gisteren. Ik kon dus terug en de dingen recht zetten. Maar ik twijfelde, zat van alles te verzinnen. Ik vroeg me opeens af of ik dingen wel wílde rechtzetten. Jij bent mijn alles, Mark. Mijn alles. En dat je me niet liet uitpraten, dat je me zei te verdwijnen, dat maakte me woest. Dat schreeuwde om actie. Stel nu eens dat ik gewoon echt zou verdwijnen? Hoe zou dat voelen bij je? Zou je verdriet hebben of zou je opgelucht zijn? Hield je eigenlijk wel van mij? De vragen tolden rond in mijn hoofd en ik probeerde ze te beantwoorden, maar kwam er niet uit. Ik was niet zeker meer van jouw gevoelens voor mij. Ik besefte

dat ik er een potje van had gemaakt en dat je terecht boos was. Maar me wégsturen, dat begreep ik niet. Ik veegde de tranen nog eens van mijn wangen en zat een poosje besluiteloos met de mobiel in mijn handen. Ik wist opeens niet meer zo zeker of teruggaan een oplossing was. Want als ik terugging en alles ongedaan maakte, zou ik de rest van ons leven niet zeker weten of je om me gaf. Begrijp je wat ik bedoel? Ik kon dan wel mijn woorden terugnemen en daarmee voorkomen dat je kwaad werd, maar de kennis die ik nu had, de herinnering aan jouw kwade gezicht, zou niet meer uit mijn geheugen verdwijnen. En zo maalde het door.

Ik heb dit nu allemaal opgeschreven en dat heeft me geholpen een paar dingen op een rij te zetten. Ik ben weer rustig, nu. Ik weet wat me te doen staat: ik ga een aansluitende sprong maken. Gewoon om te kijken hoe jij er over zes weken bij zit. Om te zien of je me zult missen, of je verdriet zult hebben als ik echt zou verdwijnen. Ik moet het weten. Ik moet weten of je alleen maar kwaad bent of echt niet meer van me houdt. Ik ga zo meteen eerst het lab opruimen. Alles wat met het tijdreizen te maken heeft, neem ik mee. Want ik kan altijd nog op zoek gaan naar mijn vader, bedacht ik me net. Ik heb het gevoel dat ik hem kan vinden als ik zijn aantekeningen heel goed doorlees. Het is vast een kwestie van zijn telefoonnummer opzoeken, of zo. Ik sla dit verslag op. Als je de goede instructies aan de ‘puter geeft, komt het vrij. Ik hoop van harte dat je het nooit in woede zult lezen, Mark. Echt.

Vrijdag 16 mei 2198, 6 weken + 24 uur in de toekomst

Oh Mark. Oh lieve, lieve, lieve Mark. Ik schrijf maar verder waar ik ben gebleven omdat ik me geen raad meer weet. Ik schrijf maar door aan jou omdat ik me niet kan voorstellen dat ik dat niet zou doen. Ik schrijf maar op wat er is

gebeurd omdat ik hoop daarmee tot een oplossing te komen want ik weet niet wat ik moet doen. Ik ben radeloos, ben zó dom geweest, schat. Zo dom.

Ik besloot op het laatste moment ook de kapotte holo mee te nemen van papa, mama en mijzelf. Ik pakte hem van tafel, bestudeerde hem eens goed, bekeek de tekst op het strookje en glimlachte verdrietig bij het lezen ervan. Tot laterrrrrrr … Ja, zo was het. Tot later. Toen programmeerde ik de telefoon, lette er goed op dat het heden gisteren bleef en zond mijzelf zes weken vooruit. Ik kwam aan en het was stil. Het lab was helemaal leeg, de muizen waren zelfs weg. De kapotte tafel stond er niet meer, het bureau niet. Ik herkende het bijna niet. Wat was er gebeurd? Waarom was het zo stil? Ik maakte ‘binding maar ontving niets. Probeerde het nog een keer maar er kwam niets. Ik was van universum afgesneden! Mijn keel kneep dicht en ik probeerde hem open te slikken maar er was niets om dat mee te doen, mijn mond was kurkdroog. Slokje water? De hololijst en mijn mobiel in mijn zakken proppend, liep ik naar de labkraan. Er stond geen glas, ik moest mijn handen gebruiken. Ik hield ze onder de ‘klikker, maar er kwam geen water. Ik zwaaide mijn handen er nog eens onderdoor, niets. Dit was echt nog nooit gebeurd, het ding moest stuk zijn. In de keuken maar even proberen. Voorzichtig opende ik de deur en gluurde door de smalle opening het huis in. Niets. Leeg … Ik voelde mijn voorhoofd in die diepe rimpels trekken waar jij zo’n hekel aan hebt. ‘Niet doen, daar word je lelijk van,’ zei je dan. En ik trok mijn gezicht dan meteen weer glad want bovenal wilde ik mooi zijn voor jou. Nu niet, nu was je er niet. Nu bleef ik dus fronzen, terwijl ik door ons lege huis zwierf en me afvroeg wat er aan de hand was. Deze stilte, deze leegte, ik vond het griezelig. In iedere kamer trof ik hetzelfde aan: niets. Op mijn gesproken commando’s gaf de ‘puter geen reactie. Het was stil, leeg, verlaten. Universum was op geen enkele manier te benaderen, ik kreeg geen ‘binding, zelfs niet toen ik op audio overging. Mijn stem klonk hol en ik werd bang. Heel bang. Ik rende naar de buitendeur, legde mijn hand ertegenaan, maar hij bleef dicht. Ik zat opgesloten! Opgesloten in mijn eigen huis. Mijn adem gierde naar binnen en buiten, ik voelde mijn knieën knikken en toen werd alles zwart.

Klassiek geval van flauwvallen, zou mijn moeder gezegd hebben. Ik kwam bij en de grond onder me was heel erg koud, terwijl ik zelf baadde in het zweet. Ik strekte me plat op mijn rug uit en dwong me heel langzaam in en uit te ademen. Denk na, denk na. Mijn achterhoofd bonkte, daar was ik zeker op gevallen en terwijl ik mij voelde opdrogen, kwam het in me op dat er ergens een manuele bediening moest zijn. Overblijfsel uit de jaren ’50, toen dit huis werd gebouwd. Ik hees mezelf overeind en ging op zoek naar het paneel, dat zich, hoe verrassend, in de meterkast bleek te bevinden. Er hing ook een plasmascherm, met een dermate korrelig beeld dat ik me afvroeg hoe men daar vroeger ooit scherpte in wist te ontdekken. Enig gemorrel en een flinke klap later, zoemde er opeens van alles om me heen. De lichten gingen branden, het scherm flikkerde aan en de stem van de huis’puter reageerde op me met een droog: ‘U bent dood.’ ‘Nee,’ zei ik schor. ‘Dat ben ik niet. Wanneer ben ik dan doodgegaan?’ ‘U stierf op zaterdag 10 april 2198, om veertien uur tien,’ was het antwoord. Ik keek naar de telefoon en inderdaad, dat kon wel kloppen. ‘Waar ben ik aan gestorven?’ ‘Onbekend. U verdween uit universum.’ Ik drukte mijn linkerhand tegen mijn voorhoofd. Was opeens heel moe. ‘Waarom kan ik geen ‘binding krijgen?’ ‘Omdat u dood bent.’ De logica droop van de stem af en ik besefte dat het geen zin had om vragen over mij te stellen. Ik was immers dood. ‘Waarom is het huis leeg?’ vroeg ik. ‘Omdat het onbewoond is.’

Ik zonk met mijn billen op de grond en sloeg mijn armen om mijn knieën. Denk

na, denk na. ‘Wat is er met Mark gebeurd?’ ‘Onbekend.’ ‘Kun je nu ‘binding met hem maken?’ ‘Nee.’ ‘Waarom niet?’ mijn stem schoot drie octaven de hoogte in. ‘Omdat ik op mezelf sta. Ik heb geen verbinding meer met universum.’ ‘Heb je nog wel archief?’ ‘Ja.’ ‘Tot welke datum?’

Naar bleek had de ‘puter tot ruim een week na mijn ‘verdwijning’ archief. Alle data van universum tot die dag stonden tot mijn beschikking, alsmede alles wat de ‘puter zelf had geregistreerd. Ik scrolde meteen naar de dag van onze ruzie en zag ons vanaf het plafond vechten om de mobiel. Ik huilde met mij mee toen ik zag hoe jij hem aan stukken smeet. Snel duwde ik de beelden door, ik had geen zin het te herbeleven. Het beeld flikkerde even toen ik mezelf zag verdwijnen en daarna gebeurde er een poosje niets in huis. Tot jij thuiskwam. De deur ging open en er kwam eerst een enorme bos zonnebloemen naar binnen. Mijn lievelingsbloemen! Jij riep om mij en toen er geen reactie kwam, stapte je het lab in. En weer uit. Je tikte tegen je oor om ‘binding met me te maken, maar dat lukte niet. Daarna vroeg je de ‘puter om mij op te roepen, maar die reageerde met een droog: ‘Dat gaat niet, mevrouw staat niet in verbinding met universum.’ Je zette de bloemen in het water en ik zag het kaartje eraan hangen en zoomde in

tot ik de tekst kon lezen. Lieve Desi, het spijt me zo stond erop en de tranen sprongen me in de ogen. Je hield van me, natuurlijk deed je dat! Ik bekeek de beelden verder en zag hoe je probeerde me te vinden. Je maakte ‘binding met zo’n beetje iedereen, inclusief de puristen. Niemand wist waar ik was. Je bekeek de beelden van de ‘puter en liet de flikkering wegfilteren maar leek niet te accepteren wat er voor je ogen gebeurde, weet het aan een storing in de beelden. Je liep het huis uit en weer in, deed oproepen op universum, zocht me. Je zocht me dagenlang en je vond me niet. En ik scrolde en scrolde versneld door de beelden en zag je wanhoop toenemen en langzaam plaatsmaken voor oprecht verdriet. Ondertussen viel de halve wereld over je heen. Men beschuldigde je ervan de hand te hebben in mijn verdwijning, de beelden van onze ruzie lieten niets te raden over. Men probeerde je te dwingen LJD toch op de markt te brengen en stelde je aansprakelijk voor het verlies van zo enorm veel geld dat het lachwekkend werd. De puristen daagden je ondertussen voor de rechter omdat zij de receptuur van LJD wilden vernietigen en jij zocht tussen de papieren van mijn vader naar aanwijzingen tot je in de rotzooi zat en in snikken uitbarstte. En ik keek naar je en vroeg me af waarom je de ‘puter niet vroeg naar mijn bestanden. Naar mijn brieven. Had ze toch geopend, schat! Dan was alles je wel duidelijk geworden. Al die tijd vergat je de muizen eten te geven. Op de avond van 22 april zag ik hoe je het lab binnen ging en merkte dat ze waren gestorven van de honger. Je ruimde ze op, huilend, ging liggen op de kapotte labtafel en schoot jezelf met dat verschrikkelijk ouderwetse pistool van je betovergrootvader door het hoofd. De knal galmde me rechtop. Ik scrolde een stukje terug en keek nog eens naar je. En nog eens. Keer op keer zag ik je het pistool tegen je slaap drukken, hoorde ik de knal, zag ik rode spetters op het beeld verschijnen en voelde ik natte spetters van mijn tranen op mijn knieën vallen. ‘Stop!’ bracht ik snikkend uit. ‘Stop! Ik weet genoeg.’

Ik hees mezelf overeind, pakte de mobiel stevig vast, zette het alarm op vrijdag 9 april 2198 en zond mezelf terug naar het moment dat ik mezelf 24 uur de toekomst in stuurde, met die lachwekkende verf aan mijn handen die er trouwens

nog steeds op zat. Er gebeurde niets. Ik drukte nog eens en nog eens. Rammelde de mobiel door elkaar, trok het plakband eraf, haalde de batterij eruit, stopte hem weer terug, stelde de tijd opnieuw in en drukte op verzend. Verzénd! Maar er gebeurde niets. Ademloos staarde ik naar het schermpje van de mobiel, maar alles stond goed. De datum klopte, de instellingen waren in orde, hij had netwerkverbinding. ‘Diep zuchten nu, denk na!’ sprak ik mijzelf moed in. Ik zag iets over het hoofd, maar wat? De lijst! In mijn zak zat de hololijst nog, met de digibestanden. Ik kon de ‘puter gebruiken, ik moest alle aantekeningen nog eens doornemen. Ik trok de lijst tevoorschijn en peuterde de strip los om hem te openen en weer viel mijn oog op de tekst. Tot later…

Mijn vader wist het. Hij wist het en hij heeft me in feite gewaarschuwd. Tot later. Ik kon niet terug! Ik kon alleen vooruit in de tijd, niet terug. Ik staarde naar de strip, naar de mobiel en naar de lijst en liet ze los. Ik keek toe hoe ze vielen en stuiterden. Ik was leeg.

De digi’s vlogen alle kanten op, de mobiel tolde en de lijst ging werken. Mama, papa en ik verschenen levensgroot en langgerekt tegen de wand. De lijst was op zijn rug gevallen waardoor de afbeelding eruit leek te springen. Mijn

verjaardag, 22:22, de woonkamer, zijn kusjes. Opeens begreep ik het belang van de holo.

Mama zei altijd: ‘Wie niet waagt, die niet wint.’ Ze was een wijs en lief mens en ik hoop dat mijn vader me wil vertellen waarom hij haar en mij verliet om verder te reizen. Deed hij het om een oplossing voor het terugreizen te vinden? Heeft hij die gevonden? Ik hoop het, Mark, want dan kan ik naar je toe komen. En als hij het nog niet weet, komen we er samen misschien wel achter. De mobiel werkt nog. Ik heb de coördinaten ingesteld op het huis van mama, de datum op mijn verjaardag, het jaar op 2222 en de tijd op 22:22. Ik weet dat hij daar is. Hij heeft het me al die jaren verteld.

Tot later …