Pirani - Jamal Abro 5q4h3s

‫ِﭘ اﮢـﻲ‬ ‫َ ﺮ ﺗﺎن ﺑِﺮوﮬ ﺟﻲ ﻟَ ﭤﻲ ﻟﭥﻲ‪ .‬ﺳﻴﺎري ﺟﻲ ﴍوﻋﺎت ﮬﺌﻲ‪ ،‬ﺟﺎﺑﻠﻮ ﭘَ ﻦ ﺗﺎن ﺧﺸ ﮬﻮا ﺳﻨﮭ ﻳﻮن ﭘﭥﺮﻳﻮن ﮔﮭﻠﻴﻮن ﭤﻲ وﻳﺌﻲ‪ .‬ﭔﻪ ﻲ‬ ‫ڏاﻧﺪ ﮬﺌﺎ‪ ،‬ﺟﻦ ﺳﺎﻣﺎن ﻟ ﻳﻞ ﮬﻮ‪ .‬ﮬ ا ُٺ ﺟﻨﮭﻦ ﺑﺎﻧﺲ ﺟﻮن ﻟﭡﻴﻮن ۽ ڏﻧ ا ﺳﻨﮅ ۾ و ﺮي ﻻ ِء ﮐﻨﻴﻞ ﮬﺌﺎ‪ .‬ﭘﭡﻴﺎن ﭔﻪ ﺘﺎ‬ ‫ﭘﭿ ﻟﻮڏﻳﻨﺪا ﭜﮙﺎ ﭤﻲ آﻳﺎ‪َ .‬ﻣـ دن ﺟﺎ ﭘ اﮔﮭﺎڙا‪ ،‬ﺳﭥﮣﻮن ﭰﺎ ﻞ ۽ ﻟُﻨ ﻳﻮن‪ .‬ﻣﭥﻦ ۾ ﻋﺎﻟﻴﺸﺎن ن وارا ﭜﺮت ﭜﺮﻳﻞ ﻣ ا ۽ ﮔﻨﺪا ﻮپ‪ .‬وڏا‬ ‫وار‪ ،‬ﺧﺸ ‪ ،‬اﮢﭝﺎ ۽ ﭼِ ﻴ ﮬﻪ ﭘﻴﻞ‪ .‬زاﺋﻔﻦ ﮐﻲ ﺳﮭﮣﻲ ﮐﭥﻞ ﭜﺮت ﺳﺎن ڊﮔﮭﺎ ﮔَﮕﻬﺎ‪ .‬ڏاﻧﺪن وڏا ﭔﻮرا رﮐﻴﻞ‪ ،‬ﺟﻦ ۾ ڏاس ﺟﺎ و ﻴﻞ‬ ‫رﺳﺎ ﭘﻴﻞ‪ .‬ﻧﻨﮃڙا ﭔﺎر ڏاﻧﺪن ﭼ ﮬﻴﻞ‪ ،‬ﻣﺎﺋ ﻦ ﮐﻲ ﺳﻨﮭﺎ ﻟ ﮡ ﮬﭣ ۾ ﺟﻦ ﺳﺎن ڏاﻧﺪن ﮐﻲ ﮬ ﻠﻴﻨﺪا ﭤﻲ آﻳﺎ ۽ ﴎﻳﻠﻮ ”ﮬﻲ‪ -‬ﮬﻮن”‬ ‫ﺟﻮ آواز ﭘﺌﻲ ﻴﺎﺋﻮن‪ .‬ﺷ ﻠ ﺟﺎ ﺳﮭﮣﺎ ۽ ﺷﺎﻧﺪار‪ ،‬ﺑﺪن ﺟﻲ ﺑﻴﮭ ﭠﺎﮬﻮ ﻲ‪.‬‬ ‫ﮬ ي ﮬﻨﮅ ﻣﺎﻧﺠﻬﺎﻧﺪو ﻴﺎﺋﻮن‪ .‬ﮔﻮدڙي َء ﻣﺎن ُﺳ ﻞ ﻣﺎﻧ ﺟﺎ ﺮ ﺳﭝﻨﻲ ﮐﻲ ﻣﲇ وﻳﺎ‪ .‬ﭔﺌﻲ ﺑُﺠ ﻲ ﻣﺎن ﺳ ﻞ ڏڌ ﺟﺎ اﮀﺎ ﺮ‬ ‫ﮃي‪ ،‬ﭘﺎﮢﻲ َء ﺟﻲ َﺟﻤﻦ ۾ وڌاﺋﻮن ۽ ﺳﭝﻨﻲ ﭔﻪ ﻲ ڍڪ ﭜﺮﻳﺎ‪ .‬ﻧﻨﮃڙي ﻧﻮن ﺳﺎﻟﻦ ﺟﻲ ﭘ اﮢﻲ َء ﭼﻴﻮ‪” ،‬ﺳﻨﮅ ۾ ﺷﻴﻮن ﮐﻮڙ ۽ ﺳﭡﻴﻮن‬ ‫ﺳﭡﻴﻮن!” ﭘﮣﺲ ﻮپ ﻻﮬﻲ ُﺟﻮﻧﱧ ﮬﺎﮢﻮ ﻣﭥﻮ ﮐﻨﮭﻴﻮ‪ .‬ﻣﺎﮢﺲ ﺧﻔﻲ ﭤﻲ ڏاﻧﮭﺲ ﻧﮭﺎرﻳﻮ‪ .‬ﭔ ﭔﺎرن ﺟﻲ آڏو ﻣﭡ ﻣﭡ ﺷ ﺟﻮن‬ ‫ﺧﻴﺎﱄ ﻗﻄﺎرون ﮔﮭﻤﻲ وﻳﻮن‪.‬‬ ‫ﺳﻨﮅ ۾ ﭘَﻼل ﺟﻲ ﺟﮭﻮﭘ ﻳﻦ ۾ وﻳﭡﺎ‪ ،‬ﭘَﻼل ﺳﻤﮭﻴﺎ ۽ ﭘَﻼل ﺟﺎ ﺟﻮ ﺗﺎ ﭠﺎﮬﻲ ﭘﺎﺗﺎﺋﻮن‪ .‬ﺑﺎﻧﺲ ﺟﻮن ﻟﭡﻴﻮن ۽ ڏاﺳﻦ ﺟﺎ‬ ‫رﺳﺎ ِو ﻴﺎﺋﻮن‪ .‬ﮃﻳﻮن ﻴﺎﺋﻮن ۽ ﻴﮣﻮن ﮃﻳﺎﺋﻮن‪.‬‬ ‫ﺳﻴﺎرو ﮔﺬرﻳﻮ ۽ ﻣﻮ ﮡ ﺟﺎ ﺳﺎﻧﺒﺎﮬﺎ ﭤﻴﺎ‪ .‬ﭔﺎرڙن ﮐﻲ ﺷﻴﻮن ﻮﻧﻪ ﻣﻠﻴﻮن‪.‬‬ ‫وﭸﮡ ﮐﺎن اڳ ۾ ﭘ اﮢﻲ َء ﺟﻲ ﭘﻲ ُء زال ﺟﻲ ﻣﻨﮭﻦ ۾ ڏﭠﻮ‪ .‬ﺳﻨﺪن اﮘﻴﺎن ﺳﭷ ۽ ﺑﮏ ِﭰﺮي وﻳﺌﻲ‪ .‬ﺟﻮﮢﺲ ﮬﻴﺴﺠﻲ ﭘ اﮢﻲ َء ﺟﻲ ﭼﻮﻟ ي‬ ‫ﮬﻮ!‬ ‫ﮐﻲ ڏﭠﻮ‪ ،‬ﺟﻮ اﭸﺎن ﮬﺎﮢﻲ ڌو وڌو ﮬﺌﺎﺋ ‪ .‬ﺳﻨﺪس ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻴﻮس اﮐ ۾ اﻧ ﺎر‬ ‫ﻴﺎﺋ ‪” ،‬ادو ﻮ ‘ﺳﻨﮓ’ ﮐﭙﻲ؟ “ ﭘﻲ ُء ﺟﻮ ﻣﻄﻠﺐ ڌي َء ﮐﻲ و ﮣﮡ‬ ‫ﭘ اﮢﻲ َء ﺟﻮ ﭘﻲ ُء ﭜﺮ واري ﮘﻮٺ ۾ آﻳﻮ‪” .‬ﺳﻼﻣﺎﻟﻴ !”‬ ‫ﺟﻮ ﮬﻮ‪ .‬ﺳﻨﮅ ۾ َﺳﮝﻦ ﺟﻲ اﮢﺎٺ‪ .‬ﻴﱰن ﺟﺎ ﭘ ﺑﺎﺳﻴﻞ ﮬﺌﺎ‪‘ .‬ﺷﻞ ﺑﺎدﺷﺎﮬﻪ ِﭘ ﺳﭛ ﺟﻲ ﭘُﭵﺎ !’ ﻻﻟﻮ َء ﺟﻲ ﭘﻲ ُء ﭘ ڏي‬ ‫ڏﭠﻮ‪ ،‬ﻣﮁﻦ ﺟﻲ ﺳﺎول‪ .‬آواز ﮔﮕﻬﻮ‪ ،‬ڏاڙﮬﻲ َء ﺟﺎ ﮀ ا ﮀ ا ﮐﻨﭛ ﺑﻪ ﻧ ﺘﺎ ﮬﺌﺲ‪ .‬ﭔﻪ ﻲ ﭴﮣﺎ ﺑﺮوﮬﻲ َء ﺳﺎن ﮔ ﺟﻲ وﻳﺎ‪.‬‬ ‫ﺑﺮوﮬ ﺟﺎ ﺘﺎ ﺳﻨﮅﻳﻦ ﮐﻲ ڏﳼ ﮀﺘﺎ ﭤﻲ ﭘﻴﺎ‪ .‬ﮬﻮ َء ﮬﺎ ﻣﭽﺎ ڏﻧﺎﺋﻮن‪ .‬ﭘ اﮢﻲ ﭘﭡﻲ َء اﮔﮭﺎڙي ُﭴﻨ ا ﮐﻠﻴﻞ‪ ،‬ﭜﭵﻲ وﭸﻲ ﻣﺎ ُء ﺟﻲ ﭼﻮﱄ ﮐﻲ‬ ‫ﺟﮭﻠﻴﺎﺋ ‪ .‬ﻻﻟﻮ َء ﺟﻲ ﭘﻲ ُء ﮐﻴﺲ ﮬﭣ ﻻ ِء ڏﭠﻮ‪.‬‬ ‫ﭜﻮﻧ ﻧﻪ ﮀ ي‪ .‬ﮘﻮٺ ﺟﻲ ﭔﺎﮬﺮﺋ رﺳﺘﻲ ﺗﺎﺋ‬ ‫ﭘ اﮢﻲ َء ﺟﻲ ﭘﻲ ُء ﭘ ﺎ ﻨﺪي ﭼﻴﻮ‪ُ ” ،‬ڊﺑﺮو )ڏﭔﺮي( ﻧﺎﮬﻲ! “‬ ‫ِ‬ ‫ﭜﻮﻧ ﻨﺪا ڊوڙﻧﺪا آﻳﺎ‪ ،‬ﮐ ﭔﺎﻫﺮ ﮃي ﭘُﭿ ﻟﻮڏڻ ﻟﮙﺎ ۽ ﺑﺪن ﮐﻲ ڌُوﮢﻲ ي ﭘﮑ ِي وﻳﺎ‪ .‬ﮬﻨﻦ ﭘﻨﮭﻨﺠﻮ ﻓﺮض ﭘﻮرو ﻴﻮ‪.‬‬ ‫ﮘﻮٺ ﺟﻲ ﭔﺎﮬﺮان ‘ﺳﭟ’ روﭘ ﻓﻴﺼﻠﻮ ﭤﻴﻮ‪ .‬اڄ ﺑﺮوﮬ ﭘﻨﮭﻨﺠﺎ ﺗ ا ﭘ ﻴﺎ‪ .‬ﻣ ي وﻳ ﮬﺠﻲ ﺳﻴ ﻫﺠﻲ‪ ،‬ڏاﻧﺪن ﭘﺌﺠﻲ وﻳﺌﻲ‪ .‬ﭔﺎرڙن‬ ‫ﮘﻮٺ ﺟﻮن ﮘﺎﻟﮭﻴﻮن ﭤﻲ ﻴﻮن‪ َ .‬ﺮ ﺟﻮن ۽ َ ﺮ ﺟﻲ ﭔ ن ﺟﻮن‪ .‬ﻻﻟﻮ َء ﺟﻮ ﮘﻮٺ واٽ ﮬﻮ‪ .‬ﭘ اﮢﻲ َء ﺟﻲ ﻣﺎ ُء ﭘ اﮢﻲ َء ﺳﺎن‬ ‫ﺑﻠ ﻞ ﻟﮙﻲ ﭤﻲ ﮬﲇ‪ .‬ﭘﮣﺲ ﺑﻪ ﮐﻴﺲ اﮜﺮ ڏ ﮬﺌﻲ‪.‬‬ ‫”اﺑﺎ ﮬﺎﮢﻲ ﮘﻮٺ ﭤﺎ ﮬﻠﻮن! “ ﭘﮣﺲ ﻨﮅ ﺳﺎن ﮬﺎﺋﻮ ﺌﻲ‪ .‬ﺳﻨﺪس اﻧﺪر ﮐﺎڌو ﭘﻴﻮ ﮬﻮ‪ .‬ﻣﺎﮢﺲ ﻣﺤﺴﻮس ﻴﻮ ﺗﻪ ﺎ وڏي‬ ‫ﳾء ﺳﻨﺪس ﮀﺎ َء ۾ ا ﻲ ﺑﻴﭡﻲ آﮬﻲ‪ ،‬ﺟﺎ ﭔﺎﮬﺮ ﻧ ﺮڻ ﻻ ِء ا ُڌ ﻣﺎ ﭘﺌﻲ ﮐﺎ ‪ .‬ﻻﻟﻮ َء وارا اﮘﻴﺌﻲ ﺑﻴﭡﺎ ﮬﺌﺎ‪ .‬ﻣﺎﮢﺲ ﻣﺸ واﻧﮕﺮ ﺳ‬ ‫ڏﻳﺌﻲ ﭘ اﮢﻲ َء ﮐﻲ ﮐﮣﻲ ورﺗﻮ ۽ ﮀﺎ َء ﺳﺎن ﭼﻨﺒ اﻳﻮ‪ .‬ﻣﺎ ُء ۽ ڌي ُء ﺟﻮن دﻟﻴﻮن ڌڪ ڌڪ ﺮڻ ﻟﮙﻴﻮن‪ .‬ﻣﺎﮢﮭﻮ ﻣ ي وﻳﺎ‪ .‬ﭘﮣﺲ‬ ‫ڏ ﻨﺪڙ ﮬﭥﻦ ﺳﺎن ﭘ اﮢﻲ َء ﺟﻲ ﭔﺎﻧﮭﻦ ﮐﻲ ﮀ اﻳﻮ‪ .‬ﻣﺎ ُء ﺟﻮ ﮬﻨﻴﺎن ُء ِﭰﴘ ﭘﻴﻮ‪ ،‬آﻧ ا وڍﺟﻲ ﭘﻴﺎ‪ ،‬دل داﻧﮭﻦ ﺌﻲ‪،‬‬ ‫“اڙي‪ ،‬ﻣﻨﻬﻨﺠﻮ ﭘ اﮢﻲ ﻧﻨﮃڙو!” ﮀﻮ ﺮي َء ﻫﻴﺎن ُء ﭰﺎڙي داﻧﻬﻦ ﺌﻲ‪ .‬ﭘﮑﻲ ﭜ ﻮ ڏﻳﺌﻲ اڏاﻣﻴﺎ‪.‬‬

‫ﭘَ ۾ ﭘﻴﻞ ﭘ اﮢﻲ َء ﮐﻲ ﻻﻟﻮ َء ﺟﻲ ﭘﻲ ُء ﺟﮭﻠﻴﻮ‪ .‬ﭘ اﮢﻲ َء ﺟﻲ ﭘﻲ ُء ﺟﻲ ﻧ ۽ اﮐ ﺟﻮ ﭘﺎﮢﻲ ﺳﻨﺪس ڏاڙﮬﻲ َء ﻣﺎن ﭤﻲ‬ ‫ﻤﻴﻮ ۽ ﭰﭥ ﻨﺪڙ زال ﮐﻲ ﺟﻬﻠﻴﺎﺋ ‪ .‬ﻟَ روا ﭤﻲ‪ ،‬ﭘ ﮢﻲ َء اوﭔﺎﺳ ۾ ”اﺑﺎ ۽ اﻣﺎ “ ﭘﻮ ﺎرﻳﻮ‪ .‬ﻣﺎﮢﺲ ﮐﻲ ﮔﮭﻠﻴﻨﺪا‬ ‫وﻳﺎ ۽ ﭘﺮي ﮐﺎن آواز اﻳﻨﺪو رﮬﻴﻮ‪” ،‬او ﺟﻲ ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﻨﮭﻨﺠﻮ ﭘ اﮢﻲ ﻧﻨﮃڙو! ‪ ...‬او ﺮ ﮐﻲ ﺑﺎﮬﻪ ﻟﮙﻲ ‪ ، ...‬ﺳﻨﮅ وﳼ ‪ ، ...‬ﻣﻨﮭﻨﺠﻮ‬ ‫ﭘ اﮢﻲ ﻧﻨﮃڙو! “ ﮬﻦ وار ﭘﺌﻲ ﭘ ﻴﺎ‪.‬‬ ‫ﭰﭥ ﻨﺪڙ ﭘ اﮢﻲ َء ﮐﻲ ﮔﮭﺮ ﮐﮣﻲ وﻳﺎ‪ .‬ﮬﻦ ﺑُﻞ ﭘﺌﻲ ﮐﺎڌا‪ ،‬ﮀ ﮬﻴﻮن ﭤﻲ ﮬﻨﻴﻮن‪ ،‬ﭜﮙﻲ ﭜﮙﻲ ﭤﻲ وﻳﺌﻲ‪ .‬ﻻﻟﻮ ڊوڙﻳﻨﺪو ﺷﻴﻮن وﭠﻲ آﻳﻮ‪ .‬زور‬ ‫ﺳﺎن ﺳﻨﺪس وات ۾ ﻣﴫي وڌاﺋﻮن ﺟﺎ اﺟﮭ ﻲ ﺳﺎن ﻧ ﺮي آ ‪ .‬ﭔﺎراﮢﻲ َء ﭽﻲ َء ﻧ ي َء ﻣﺎن ﮔﮕﻬﻮ آواز اﭼﮡ ﻟﮙﻮ‪ ،‬اوﭔﺎﺳ ۽‬ ‫ُﺳ ﻦ ۾ ﭜﮙﻞ‪ ،‬ﻞ‪ ” ،‬اﺑﺎ‪ ،...‬اﻣﺎن‪ “ ...‬ﭤﻲ ﻧ ﺘﺲ‪ .‬ﻨﮭﻦ ﮐﻴﺲ ﺳ ﻧﻪ ڏﻧﻮ‪ .‬ﻻﻟﻮ َء ﮐﻲ ﺑﺎﮬﻪ وﭠﻲ وﻳﺌﻲ‪ ،‬ﺎ ﮐﮣﻲ آﻳﻮ‪ .‬اﮐﻴﻮن‬ ‫ﭰﻮ ﺎري ﭼﻴﺎﺋ ‪ ” ،‬ﺑﺲ ﺮ ﻧﻪ ﺗﻪ ُـﮭﻨﺪوﺳﺎن ِء “ ‪.‬‬ ‫ﻣ ﻲ ۾ ﭘﻴﻞ ﭘ اﮢﻲ َء ﺳﭵﻲ رﮬﻴﻞ ﻃﺎﻗﺖ ﺳﺎن ﭼﻴﺦ ﺌﻲ ‪ ... ...‬ﻣﺎ ﭜﺎﮘﻞ ﭘﻨﮭﻨﺠﻲ ﻧﻨﮃڙي َء ڌي َء ﮐﻲ ﮀ ﻲ ﮀﺎ َء ﺳﺎن‬ ‫ﻻﺗﻮ‪ .‬ﭔ ﺮي َء ﻦ ا ُﭜﺎ ﺮي ﭔﻴ ﺎٽ ﻴﻮ ۽ ﭰَـﺮ ﮐﻲ ﭼ ﮡ ﻟﮙﻲ‪.‬‬ ‫ﭘ اﮢﻲ اڄ ﺑﻪ ﺟﻴﱤي آﮬﻲ‪ ،‬ﺳﻨﺪس ﮬ ﭘُ ﭘﻮﻟﻴﺲ وارو آﮬﻲ ۽ ﭔﻴﻮ ﺟﻴﻞ ۾ آﮬﻲ‪.‬‬