Gisteren Is Nooit Te Laat 27cx

GISTEREN IS NOOIT TE LAAT

Tais Teng

Smashwords edition

Herziene uitgave Gisteren is nooit te laat © 2015 Tais Teng

Omslagillustratie: Tais Teng

Verantwoordelijke uitgever: Uitgeverij Granterre

Uitgebreide informatie over alle Tais Teng-titels is te vinden op http://.casema.nl/taisteng/

ISBN: 9781301749959

No part of this book may be reproduced in any form, by print, photo-print, microfilm or any other means without written permission from the publisher / Niets uit deze uitgave mag worden vermenigvuldigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

Eerste druk in print, Zwijsen B.V. Tilburg, 1997

Smashwords Edition, License Notes

This ebook is licensed for your personal enjoyment only. This ebook may not be re-sold or given away to other people. If you would like to share this book with another person, please purchase an additional copy for each recipient. If you’re reading this book and did not purchase it, or it was not purchased for your use only, then please return to your favorite ebook retailer and purchase your own copy. Thank you for respecting the hard work of this author.

INHOUD

1. Het wordt een latertje vandaag 2. De sleutel van de Hemelpoort 3. Een wc voor een paleis 4. De ware eigenaar 5. Eileen 6. Jij bent de man uit mijn droom! 7. Gevecht in de nacht 8. Het huis dat niet bestond 9. Ik wil het! 10. Van wanneer kom je? 11. Het strand moet híér zijn! Over dit boek Over Tais Teng Over uitgeverij Granterre Andere boeken van Tais Teng

1. Het wordt een latertje vandaag

Zodra Maarten de Zwart de kantoordeur opent, ziet hij het al. Noodweer. De regen sliert in grijze gordijnen uit de hemel. De goten gorgelen. Hij kan de flats aan de overkant amper zien. Nou, denkt hij, voor het eten thuis kan ik wel vergeten. Hij stapt in het portiek terug en vist zijn telefoon uit zijn jaszak. Bij de zevende rinkel neemt zijn zoon op. ‘Hoi, Geert. Ja, met je vader. Het wordt een latertje vandaag. De weg staat zo ongeveer blank. Harder dan vijftig zit er niet in.’ ‘Waarom neem je de trein niet?’ vraagt Geert. ‘Bewaar me. Dat is twee keer overstappen. Wedden dat ik een aansluiting mis? Of allebei? Je kent de NS. Bovendien zit ik dan morgenochtend zonder wagen.’ ‘Gewoon lui dus. Oké, ik geef het door aan mamma. We warmen wel wat voor je op.’ ‘Het klaart trouwens al op. Tot straks.’

Als Maarten de snelweg opdraait, klettert de regen weer tegen de ruiten. Hij zet de ruitenwissers op de hoogste stand. Veel maakt het niet uit. Getver, denkt hij, de ruit lijkt wel matglas. Voorzichtig doorrijden maar. Ik zit in ieder geval droog. Een auto schiet langs hem heen. Een grijze schicht in een wolk van sproeiwater. De stommeling! Die kerel reed minstens honderd twintig. Dringende afspraak op het kerkhof zeker. Hij kijkt naar zijn eigen meter. Zeventig. Komt door die gek. Dan ga je vanzelf harder rijden. In de verte gloeien felrode remlichten op. Een hele rits naast elkaar.

Waarschijnlijk een vrachtwagen. Maarten neemt zijn voet van gas. Zo min mogelijk remmen. Voor je het weet raak je in een slip. De achterlichten zwiepen abrupt naar links. Ondanks al zijn voornemens trapt Maarten keihard op de rem. Hij rukt aan het stuur. Uit de regen doemt een duistere muur op die de hele rijbaan verspert. De muur schuift dichterbij. Een lawine van staal en glimmende rubberbanden. Van flapperende dekzeilen. Vlak voor hem verandert de ruit in een melkwitte legpuzzel van brekend glas. Het is het laatste dat Maarten ooit nog ziet.

Om half acht legt Geerts moeder de hoorn voor de derde keer neer. ‘Nog steeds geen gehoor?’ vraagt Geert. ‘In gesprek.’ ‘Misschien heeft hij panne?’ Cora schudt haar hoofd. ‘Waarom belt hij zelf dan niet? Hij heeft toch een mobieltje. Nee, dit is niks voor Maarten. Je vader had hier al drie keer kunnen zijn. Al reed hij achteruit.’ De kamerdeur zwaait open. Geerts zusje Dina staat op de drempel, haar pop Kaloempie onder de arm. ‘Is papa er al? Ik heb nog geen nachtkus gehad.’ ‘Papa komt pas heel laat,’ zegt Cora. ‘Als jij al lang slaapt. Hup, naar je bed!’ ‘Goed dan.’ Geert hoort haar de trap op klossen. De telefoon rinkelt en Geerts moeder grist hem van de haak. ‘Met Cora de Zwart.’

Geert leunt naar voren. De stem aan de andere kant blijft onverstaanbaar. Een blikkerige krekel. Geert weet zeker dat het zijn vader niet is. ‘Ja, ja,’ zegt Cora, ‘ja, dat is de naam van mijn echtgenoot.’ Haar stem klinkt hees. Alsof haar keel dichtgeknepen wordt. Een ijzige vinger strijkt langs Geerts ruggengraat. Laat het een gewoon ongeluk zijn, bidt hij. Vader ligt op intensive care. Met twee gebroken benen. De helft van zijn ribben gekraakt. Bewusteloos zodat hij niet kon bellen. Maar verder is er niks met hem aan de hand. Opnieuw dat blikkerige geluid. ‘Nee,’ fluistert Cora, ‘nee...’ Ze laat de hoorn zakken en kijkt Geert aan met blinde ogen. ‘Op slag dood,’ zegt ze. ‘Een auto-ongeluk. Hij heeft er niets van gevoeld.’ Geert beseft dat ze enkel de woorden van de opbeller herhaalt. Als een papegaai. Dat de boodschap nog niet werkelijk tot haar is doorgedrongen. Cora loopt met afgemeten en naar de oven toe en draait de knop uit. Ver weg, eindeloos ver weg, hoort Geert een dof getik. De hoorn bungelt aan het snoer en raakt bij elke zwaai de tafelpoot.

2. De sleutel van de Hemelpoort

Het derde huis dat ze bekijken, is een flinke villa. ‘Berkenrust,’ verkondigen statige marmeren letters op de gevel. Er staat een jaartal onder: 1978. Waarschijnlijk het jaar dat dit huis gebouwd werd, denkt Geert. Beetje oenige naam eigenlijk, Berkenrust. Toch past hij wel bij dit huis. En het is lekker stil hier. Geen laag overvliegende vliegtuigen zoals bij onze oude flat. Het bordje met 'Te Huur' is nog gloednieuw ziet hij. Bij de andere huizen begonnen de letters al te verbleken. Ze volgen de makelaar over het tuinpad. Geert mag de makelaar niet erg. De waffel van die kerel blijft geen seconde dicht. Net of hij strafpunten krijgt als er ook maar een moment stilte valt. ‘Een kast van een huis met een meer dan ruime tuin. Dakpannen zien er puik uit. Het duurt jaren voor ze vernieuwd moeten worden.’ ‘Het dak lijkt me eerder uw probleem,’ zegt Cora. ‘Wij willen het huis alleen maar huren.’ ‘U heeft natuurlijk groot gelijk. Toch zou het een prima koop zijn, zo'n villa in het bos. Alsof u een eigen landgoed had. Het dichtstbijzijnde dorp ligt hier drie kilometer vandaan.’ ‘Ja,’ zegt Cora met een valse glimlach. ‘Dat is inderdaad een nadeel. Vooral met winkelen en school en zo.’ Drie-een voor ma, denkt Geert. Nee, ze mag die kerel net zo min als ik. ‘U heeft toch eigen vervoer neem ik aan?’ ‘Een auto,’ knikt Cora. ‘We gebruiken hem zo min mogelijk.’ Geerts maag trekt samen. Soms is een enkel woord genoeg. Zoals auto. De pijn is nog te vers. Als een zweer die bij de geringste aanraking openbarst. Waarom nam papa die vervloekte auto ook? De trein had twee keer zo lang geduurd. Maar dan zou hij nog bij ons zijn. Hier op het tuinpad, arm in arm met

moeder. ‘Geert?’ Dina trekt hem aan zijn mouw. Ze houdt haar groezelige knuistje omhoog. Een of andere schat die ze in het bos gevonden heeft, denkt Geert. Een hertenkeutel, een handvol eikels. Hij voelt een steek van felle liefde. Ik zal jullie beschermen. Nu ik jullie enige man ben. Jij en Cora: ik laat jullie niets slechts meer overkomen. ‘Wat heb je gevonden, Dina?’ Dina opent haar hand. Het is een huissleutel. Een vrij nieuwe sleutel ook nog. Het koper glanst geel in het zonlicht. ‘Het is de sleutel van de Hemelpoort,’ zegt Dina. ‘Kijk maar, hij is van goud. Hij lag onder een struik.’ Ze bijt op haar onderlip. ‘Denk je dat ik hem mag houden?’ Geert aait over haar bol. ‘Vast wel, want in de Hemel hebben ze beslist reservesleutels. Alleen wel teruggeven als een engel er om vraagt.’

‘Dit is hoogst hinderlijk,’ moppert de makelaar bij de vierde sleutel. ‘Die lui van de Sleutelkoning zouden er een nieuw slot in zetten.’ Geert tuurt naar het slot. ‘Ziet er anders niet erg nieuw uit. Een beetje roestig lijkt me.’ ‘Ze brachten me drie sleutels,’ klaagt de makelaar. ‘Geen enkele sleutel werkt.’ ‘Ik heb ook een sleutel,’ piept Dina. ‘Het is de sleutel van de Hemelpoort. Die past op alle deuren.’ ‘Dina vond hem in de tuin,’ zegt Geert. ‘Nou, laten we die dan maar eens proberen,’ zegt de man. Hij steekt zijn hand

uit. Dina rukt haar sleutel terug. ‘Ik doe hem zelf open!’

Bij de eerste poging zwaait de deur soepel open. ‘Kom er maar in!’ kraait Dina. Zodra Geert over de drempel stapt, weet hij dat hij hier welkom is. Sommige huizen hebben dat. Misschien is het de geur of de klank van mamma's naaldhakken op de blauwe tegels. Het voelt op de een of andere manier vertrouwd. Alsof hij zijn hele leven in dit huis gewoond heeft. Dina rent voor hen uit, rammelt aan deurknoppen. ‘Dit is een fijn huis,’ zegt ze. Ze trekt een nieuwe deur open. ‘Alleen de wc is te klein.’ Geert vangt een glimp op van een roze wc-bril. Een fonteintje dat zo ongeveer tegen je kin bonkt als je gaat zitten. Dina heeft gelijk: het is een kabouter-wc. ‘Hier moet de keuken ergens zijn,’ zegt de makelaar. ‘Nee sorry, hier zit de meterkast.’ Hij weet er geen hoela vanaf, denkt Geert. Dit is vast de eerste keer dat hij hier binnenkomt. Hij buigt zich naar Cora. ‘Dit huis is oké,’ fluistert hij. ‘Ik wil hier blijven.’ ‘Jij voelt het ook? Toen ik binnenstapte...’ Ze schudt haar hoofd. ‘Net of iemand 'welkom, welkom' fluisterde.’ Ze knijpt hem in de arm. ‘We proberen dit huis te krijgen. Alleen kon de prijs wel eens een probleem worden. Dit is een kast van een huis, zoals die kerel al zei. Ruim genoeg voor drie families.’ ‘Dan verhuren we toch een paar kamers?’ Maar meteen weet Geert dat het onzin is. Het is hún huis. Alleen van hem en zijn familie. Vreemden horen hier niet thuis.

‘Laat maar aan mij over,’ zegt Cora. Zodra de makelaar zich omdraait, vouwt ze haar handen over haar borst. ‘Er is iets wat ik graag zou willen weten. Wat is er mis met dit huis?’ ‘Wat bedoelt u met mis?’ ‘Een huis als dit wordt niet verhuurd. Dat verkoop je. Er zijn kopers zat te vinden. Al vraag je een paar miljoen.’ ‘Tja...’ Cora trekt een wenkbrauw op. ‘Vertel op.’ ‘Kijk, mevrouw, dat zit zo. We kregen dit pand via de belastingen. De eigenaar bleek al twintig jaar geen stuiver betaald te hebben. Niemand kon hem opsporen.’ Moeder knikt. ‘Ik snap het. Stel dat hij terugkomt. Dat kon wel eens problemen geven.’ ‘Och, wat heet problemen?’ ‘Welke huur had u eigenlijk in gedachten?’ ‘Veertienhonderd?’ ‘Dat is belachelijk!’ ‘Dat is, uh, inclusief gas en licht.’ ‘Nog steeds veel te duur.’ ‘Mama,’ zegt Dina, ‘ik wil dat we hier blijven.’ ‘Sorry, schatje, dat wordt een beetje moeilijk. Deze meneer wil meer geld dan we hebben.’ ‘Dan moet hij maar minder vragen.’ De makelaar krijgt prompt een eigenaardige, starende blik in zijn ogen. Alsof hij

gespannen luistert. Naar een stem die alleen hij kan horen. ‘Zevenhonderd dan?’ ‘Klinkt al een stuk redelijker.’ ‘Vijfhonderd. Maar dan trekt u er deze maand nog in.’ Moeders mond valt nog net niet open. ‘Goed. Waar moet ik mijn handtekening zetten?’

3. Een wc voor een paleis

Cora kijkt de makelaar na als hij het tuinhekje achter zich sluit. ‘Die kerel is knettergek. Voor vijfhonderd krijg je normaal nog geen hondenhok.’ Ze klapt in haar handen, maakt een huppelpasje. ‘We blijven hier vannacht. Morgen huren we een verhuiswagen.’

‘Ik moet naar de wc,’ kondigt Dina aan. ‘Grote poep.’ Ze heeft haar troetel toch nog gevonden ziet Geert. Dina houdt haar roze pop aan zijn muts vast. In de auto klaagde ze dat Kaloempie nog in de flat lag. ‘Ga je gang,’ zegt Geert. ‘Je weet waar hij zit.’ ‘Deze wc is veel te klein,’ drenst ze voor de deur. ‘Ik wil een grotere.’ ‘Voor jou is hij ruim zat. Ik zal even kijken of er wc-papier hangt.’ Als Geert de deurkruk aanraakt, ruikt hij een vreemde olieachtige lucht. De geur van een strand onder een venijnig hete zon. Hij snuift, trekt de deur open. Krijg nou wat... Het is een wc voor een paleis. Zeker acht bij acht meter. Spiegels met gouden lijsten langs de wanden. Naast de gewone wc-pot staat een tweede. Precies op kleuterformaat. ‘Dat is beter,’ zegt Dina tevreden en trekt haar broek omlaag. Het was dezelfde deur, denkt Geert. Ik zweer het! Hij herinnert zich het donkere hokje, Het fonteintje dat zo ongeveer over de wc-bril hing. Trouwens, dit is de enige deur in de gang naar de voorkamer. Ik moet me vergist hebben.

De slaapkamers liggen een verdieping hoger. Drie op een rij. In elke kamer wacht een keurig opgemaakt bed. Moeder slaat de dekens terug, snuffelt aan de lakens.

‘Goede service. Ze ruiken zo fris als wat.’ ‘Deze kamer wil ik,’ zegt Dina en mikt haar troetel op het bed. ‘Ik neem de kamer hiernaast wel,’ zegt Geert. ‘Nou, dan is de derde voor mij. Handig, zo'n compleet ingericht huis.’

Geert drentelt door zijn kamer. Wreed, een echte balzaal! Meters groter dan zelfs de zitkamer van hun vorige huis. En klein zou niemand hun zitkamer noemen. Lichtblauwe muren. Het plafond zit lekker hoog, zeker vier meter. Alleen die joekel van een cactus midden op het bureau... De plant lijkt nog het meest op een wankele toren van komkommers. Stoffige komkommers met draden spinrag. Stekels zo lang als zijn pink. Sommige lui verzamelen de vreemdste planten, denkt Geert. Van mij hoeft het niet. Ik zet hem op de gang. Voor ik een hand openhaal of mijn oog achter een stekel blijft hangen. Dit is een regelrecht moordwapen. Hij pakt de pot met beide handen vast. Geert krijgt een wazige blik in zijn ogen. Hij snuift, trekt zijn handen terug. Ik was ergens mee bezig, denkt hij. Maar wat in vredesnaam? Elke gedachte aan de cactus is uit zijn hoofd verdwenen.

Een klopje op de deur. ‘Binnen!’ roept Geert. ‘Heb je een touwtje voor mijn sleutel?’ vraagt Dina. ‘Hij moet om mijn hals.’ ‘Ik heb iets beters.’ Hij klikt zijn eigen ketting open en mikt de haaientand in de papiermand. ‘Geef je sleutel maar. Dit rare ding hoef ik toch niet meer.’

De sleutel glipt tussen zijn vingers weg. Spekglad. Een soort plastic? In ieder geval geen koper. Bij de derde poging verdwijnt alle gevoel uit zijn vingers. ‘Doe jij het maar,’ zegt hij tegen Dina. ‘Ik heb mijn hand verrekt of zoiets.’ Zijn zusje trekt de ketting zonder enig probleem door de sleutel. ‘Bedankt, Geert.’

Moeder zit druk te telefoneren als Geert binnenkomt. Ze steekt haar duim op. ‘Goed. U hoort nog van ons.’ Ze schakelt haar mobieltje uit. ‘Ik heb wat rondgebeld. We boffen. In het dorp zit een middelbare school. Nieuwe leerlingen geen probleem. En voor Dina is er een plaatsje vrij op de crèche.’ ‘En jij?’ vraagt Geert. ‘Je woont hier een allemachtig eind van je werk.’ Cora haalt haar schouders op. ‘Het meeste deed ik toch al thuis. Zo lang ik maar een internetverbinding en een computer heb...’ Ze rekt zich uit. ‘Ik ga eens op bed aan. Het was een lange dag en morgen verhuizen we.’

Om half een loopt Geert de trap af naar de wc. De wc is nog steeds even onzinnig groot. Hij had half en half verwacht dat de wc gekrompen zou zijn. Naast Dina's pot wacht een grote plastic-box vol Duplo-steentjes. Heeft Dina dat allemaal meegesleept? Ze had toch alleen haar rugzakje met puzzels? Misschien heeft ze het ergens in huis gevonden. Spullen van de vorige bewoner. Wie weet had hij ook kleine kinderen. De wc trekt automatisch door zodra hij opstaat. Wow! En dat voor vijfhonderd per maand.

Onder Dina's deur schijnt een streep licht. Heeft zijn zusje de lamp aangelaten? Hij opent de deur voorzichtig. Nee, de lamp was niet aan. Boven Dina's nachtkastje zweeft een zuil van licht. Hij lijkt uit twinkelende sterren te bestaan. Honderden kleurige lichtpuntjes, die langzaam ronddraaien. Geert staat aan de grond genageld.De lichtjes verschuiven. Ze vormen een schitterende bloem die zich openvouwt. Daarna vallen ze uiteen tot een zwerm vlinders. Een kristal met fonkelende vlakken. Een paleis van gesponnen glas. Een boom met zilveren appels. Hij huivert, maar zijn angst verdwijnt vrijwel meteen weer. Er gaat geen enkele dreiging uit van die trage fontein van licht. Eerder het tegengestelde. Liefde. Bescherming. Magie, denkt hij vol ontzag. Echte magie. Het is dit huis. Die wc was écht eerst klein. Hij groeide omdat Dina het vroeg. Dina's sleutel. Dat moet het zijn. Zonder haar sleutel waren we dit huis nooit binnengekomen. Dan stond die kerel nu nog met zijn bos te rinkelen.

Dina's sleutel ligt op het nachtkastje. Geert ziet nu dat de vonken uit de sleutel stromen. Hij trekt de deur zo stil mogelijk achter zich dicht. Magie is teer als spinrag. Het afgelopen jaar is een zwart gat geweest. Vol duisternis en hulpeloos verdriet. Elk sprankje van hoop, van magie is welkom. Stel geen vragen, denkt hij. Doe niets om het te verstoren. In dit huis zijn we voor het eerst sinds maanden gelukkig.

4. De ware eigenaar

Die nacht heeft Geert een droom. Zelfs diep in slaap weet hij dat het huis hem die droom gestuurd heeft. Hij staat aan de rand van de weg, voor het huis. Behalve dat er geen huis is. Geen tuinpad, niet eens een muurtje. Enkel een open plek vol distels en brandnetels. Het is avond. Een haas hopt de laatste vlek zonlicht in. Geert kan iedere nerveus trillende snorhaar zien. Ineens verstart de haas. Zijn oren staan stijf overeind. De open plek is niet langer leeg. Twee meter boven de grond zweeft een reusachtige sneeuwvlok. Geert vangt een glimp op van spitse kristallen. Duizenden kristallen. Elk langer dan een mens. Van de punten schieten kleurige vonken. De sneeuwvlok zakt verder omlaag en raakt de grond. Vrijwel meteen verschuiven de kristallen. Ze vormen trillende rechthoeken, de vage omtrek van een dak. Het beeld wordt scherper. Bakstenen muren doemen op, ramen, een hoge schoorsteen. Van het ene moment op het andere is hun huis daar. Zo solide alsof het er al jaren staat. Een briesje strijkt over de distels. Meteen veranderen de distels in kort gemaaid gras. Tuinmuurtjes schieten uit de grond, het tegelpad naar de deur. Boven de deur is de marmeren naamplaat nog blanco. Letters bollen langzaam uit de steen. ZEEZICHT, leest Geert. De letters worden wazig en een reeks namen glijdt langs. MEER EN DAL, ONS HONK. DE KORHOEN. Het huis zoekt een naam, denkt Geert. Eentje die bij hem past. HOENDERHOF. BERKENRUST. ‘Dat is de juiste,’ knikt Geert in zijn droom. Het huis lijkt hem te horen, want de letters verschuiven niet langer.

Achter de ramen knippen lampen aan. Eerst een ijzig blauw, dat pijn aan Geerts ogen doet. Het wordt groen, uiteindelijk geel. Het huis past zich aan, denkt Geert. Dat kille blauw is vast de normale kleur van zijn lampen. Licht dat niet voor de ogen van een gewoon mens bedoeld is. Het laatste rood verdwijnt uit de hemel. Nacht. Boven de deur floept een buitenlamp aan. Beweegt de deurknop? Ja, hij komt langzaam omlaag. Van het ene moment op het andere verandert de droom in een nachtmerrie. Het gesnerp van de krekels lijkt Geert plotseling vol dreiging. Muziek uit een griezelfilm. Ik wil de bewoner niet zien! Het liefst zou hij hard wegrennen. Hij kan zelfs geen pink verroeren. De deur zwaait open. Een man stapt het portaal in. Hij is mager. Zijn armen zijn... verkeerd. Onmogelijk lang. Als hij ze liet hangen, zouden ze tot zijn knieën reiken. En die vingers... Dun als spinnenpoten. De man kijkt zoekend om zich heen, draait dan de deur op slot. In de stilte hoort Geert het slot drie keer klikken. Achter de ramen doven alle lampen abrupt. De vorige eigenaar, denkt Geert. De man die spoorloos verdwenen was. Hij probeert het gezicht van de man te onderscheiden. Het is te donker. Toch heeft hij de indruk dat het hoofd opvallend groot is. Een wiebelende meloen op die dunne nek. De man beent het tuinpad af. Hij beweegt zich soepel als een tijger. Ondanks zijn lengte heeft hij niets onhandigs. Als de man het tuinhekje opent, hoort Geert een zacht getinkel. De sleutel! Hij heeft zijn sleutel laten vallen...

De man heft zijn arm, kijkt op zijn horloge. Hij geeft een ruk met zijn hoofd en blikt omhoog. Ineens begint hij te rennen. Onwaarschijnlijk lange zweefen. Elk zeker drie meter lang. ‘Bevelen van de sleuteldrager moeten gehoorzaamd worden,’ zegt een stem in Geerts hoofd. ‘Alle bevelen. Zonder enige aarzeling.’ Geert begrijpt dat het de stem van het huis is. En dat die woorden vreselijk belangrijk zijn. Alle bevelen van de sleuteldrager moeten gehoorzaamd worden. En mijn kleine zus heeft de sleutel. Dina is de sleuteldrager.

Het huis vervaagt. Het bos wordt een schaduw op de muur van Geerts kamer. Hij ligt in zijn bed. Zijn ogen staan wijd open. Het was geen droom, denkt hij. Het was een herinnering. Een herinnering van het huis. Iets dat werkelijk gebeurd is. We horen hier niet. Ook al voelden we ons nog zo welkom. Dit huis is van iemand anders. Van de man die de sleutel verloor. Geert balt zijn vuisten. Dina mag de sleutel niet teruggeven! Nooit. We hebben dit huis nodig! Alleen hier kunnen we weer gelukkig worden...

5. Eileen

De verhuizing verloopt bijzonder vlot. Omstreeks half elf slepen ze al met de laatste dozen. De hele vorige week hebben ze zitten pakken. Een beetje voorbarig had Geert dat toen gevonden. Ze hadden nog niet eens een nieuwe woning gehuurd. Vaders kantoorspullen staan nog op zijn werkkamer. Niemand heeft ze willen inpakken. Er zijn domweg te veel pijnlijke herinneringen. Later in de week zal een collega ze komen ophalen. Over sjouwers hebben ze niet te klagen. Familie, vrienden van zijn ouders. Uit Geerts klas zijn Rainier en Tom komen opdagen. Echt toffe lui, vindt Geert. Het is een gewone schooldag en eigenlijk spijbelen ze dus. Rainier wrikt de tv in de laadruimte. Hij stompt zachtjes tegen Geerts arm. ‘Ik zal je missen, iedereen zal je missen.’ Geert krijgt een brok in zijn keel. ‘O, maar ik zoek jullie nog wel op. Zo vaak als ik kan.’ Hij weet dat het een leugen is. Als het aan hem ligt, komt hij hier nooit meer terug. Bij elke boom, elke straathoek moet hij aan zijn vader denken. Honderd meter verder ziet hij het terras van de Bierton. Een jaar geleden dronk hij daar zijn eerste glas wijn met zijn vader. ‘Omdat je daar nu oud genoeg voor bent.’ Hij hoort het zijn vader weer zeggen. Drie dagen later was hij dood. ‘Ik bel nog wel. En je moet een keer bij ons komen logeren. We hebben plaats zat.’ Rainier knijpt hem in de schouder. ‘Doen we beslist. Goede reis nog.’

Die nacht droomt Geert niet. Een diepe slaap, dat is alles. Om een uur of elf stapte hij de gang nog op. Onder de Dina's deur scheen geen licht.

Magie kun je niet dwingen, had hij gedacht. Dat komt op zijn eigen tijd.

‘Dit wordt de vuurproef,’ zegt moeder de volgende ochtend tegen Geert. ‘De eerste dag op je nieuwe school. Wil je er eerst een keer rondkijken?’ ‘Koud water moet je ook niet eerst met één teen proberen.’ Hij likt over zijn lippen. ‘Ik ga gewoon.’ Moeder lacht. ‘Zo mag ik het horen.’ Alles is beter dan het Tasman College, denkt hij. Iedereen die zo voorzichtig met me was. Alsof ik een glazen zeepbel was. ‘Ik vertel het alleen als iemand er om vraagt,’ zegt hij. Moeder neemt een slok van haar koffie. ‘Wat vertellen?’ ‘Dat mijn vader dood is.’

De klas valt honderd procent mee. De leraar stelt hem even voor. ‘Dit is Geert de Zwart. Dat is de naam toch?’ ‘Al een jaar of vijftien,’ zegt Geert. De klas gniffelt en Geert weet dat het oké is. Als lui om je grapjes lachen, hoef je je nergens meer druk over te maken. ‘Import zijn we hier wel gewend,’ zegt de leraar. ‘Driehuizen is een groeigemeente. Al zou je dat met zo'n naam niet zeggen. Nieuwe leerlingen druppelen hier het hele jaar door binnen. Zoek maar een tafeltje.’

In de pauze raakt hij in gesprek met een meisje uit de klas: Eileen. Ze is een jaar ouder dan hij, met kort blond haar. Een rij sproeten spikkelen haar wangen. Ze heeft prachtige grijze ogen. Bovendien is ze dol op tennis. Net als Geert zelf.

‘Waar wonen jullie ergens?’ vraagt Eileen. ‘De nieuwe flats aan het Gruttoplein soms?’ ‘Nee, sorry. We wonen niet in een flat. Het is een losstaand huis.’ Villa klinkt zo opschepperig. Ook al ís het een villa. ‘Arnhemseweg nummer twaalf en ons huis heet Berkenrust.’ Eileen fronst haar wenkbrauwen. ‘Je weet het zeker van dat nummer? Twee jaar geleden woonde mijn beste vriendin nog op nummer elf. Ik dacht toch echt dat elf het laatste nummer was. We fietsen vaak de hele weg af. Pas halverwege Arnhem kreeg je de eerste huizen.’ ‘Ons huis is anders groot zat. Bijna niet te missen. Op de gevel staat 1978. Hij moet dus al een tijd terug gebouwd zijn.’ ‘Nu je het zegt.’ Eileen krijgt een peinzende blik in haar ogen. Dezelfde blik als bij de makelaar, realiseert Geert zich. Toen hij ineens de huurprijs liet zakken. Alsof Eileen naar een geluidloze stem luistert. Een stem die alleen zij kan horen. ‘Een grote villa op nummer twaalf. Ja, nu komt er iets terug. Er stond inderdaad nog een huis.’ Ze klakt met haar tong. ‘Belachelijk dat ik het vergeten was. Je kon het dak verdorie uit Suzans raam zien.’ ‘Waarom fiets je straks niet mee?’ vraagt Geert zo achteloos mogelijk. ‘Dan kun je met eigen ogen zien dat ons huis bestaat.’ Hopelijk dram ik niet te veel door, gaat het door hem heen. Zo'n moordgriet als Eileen heeft natuurlijk horden vriendjes. Eileen tuit haar lippen. ‘Och, waarom ook niet? Ik heb deze middag toch niets beters te doen.’ Niet helemaal de reactie waar Geert op gehoopt had. Het kan er mee door. Ze had even goed kunnen weigeren.

Eileen leunt haar fiets tegen het tuinmuurtje. ‘Ik kan er niet omheen. Het is een huis.’ Ze loopt het tuinpad op.

Hoeft haar fiets niet op slot? denkt Geert. Kun je die hier zomaar laten staan? Hij snelt achter Eileen aan. ‘Hopelijk kunnen we erin,’ zegt hij. ‘Ik zie moeders auto nergens en Dina heeft nog steeds de enige sleutel.’ ‘Wie is Dina?’ ‘O, dat is mijn zusje. Dina wordt bijna vier. Ze vond de sleutel in de tuin.’ ‘Wat denk je van de deurbel?’

Na de vierde bel doet Dina open. Ze draagt moeders zonnebril. Geerts vechtpet staat schuin op haar hoofd. ‘Hoi Dina,’ zegt Geert, ‘dit is Eileen. Was het leuk in de crèche?’ Dina besteed geen enkele aandacht aan hem. ‘Ben jij Geerts vriendin?’ vraagt ze. ‘Eh,’ zegt Eileen en kijkt hulpeloos naar Geert. Hij spreidt zijn handen. ‘Als je zijn vriendin bent,’ zegt Dina, ‘mag je erin. Zijn vorige vriendin liep weg. Ze trapte tegen Geerts fiets. Lucy was helemaal niet aardig.’ Geert kan wel door de grond zakken van schaamte. Wat kunnen kleine zusjes toch vreselijke dingen zeggen... ‘Veel keus heb ik niet,’ glimlacht Eileen. ‘Prima, ik ben Geerts nieuwe vriendin.’ Dina stapt opzij voor Eileen. ‘Dan mag je het huis in.’ ‘Het dorp vind ik stom,’ zegt Dina. ‘Jeroen mocht niet naar de crèche komen. En Haroen en Jasmijn ook niet.’ Kinderen van de vorige crèche, weet Geert. Nee, dat zal nog flink wennen worden voor Dina. Geen enkel bekend gezicht. ‘Ik wil dat ze ook in het dorp zijn,’ zegt Dina boos. ‘Het móét.’

Een olieachtige geur wolkt prompt door de gang. Een stank zo sterk dat Geert bijna moet kokhalzen. Deze keer herkent hij het: ozon. De stank van kortsluiting, van knetterende vonken. Net als toen ik de deurknop van de wc aanraakte... Het huis hoorde Dina's bevel en heeft iets iets veranderd. Maar deze keer was het ingrijpender dan een betere wc. Hij heeft de indruk dat een immense machine in beweging is gekomen. Al was het maar voor een paar seconden. Voor het eerst vreest hij de magie van dit huis. Zoveel kracht in de handen van een kind! Stel je voor dat Dina een dinosaurus wenst? Eileen snuift. ‘Ruik je die branderige lucht ook?’ ‘Niks aan de hand,’ zegt Geert. Hij hoopt dat het waar is. ‘Het trekt al weer weg. Kom maar mee. Ik haal iets te drinken.’

6. Jij bent de man uit mijn droom!

Geert vindt zijn moeder in de keuken. Haar auto stond blijkbaar nog in de garage. Het tafelblad is onder de print-outs bedolven. Op de bovenste velletjes zitten koffiekringen. Geert telt niet minder dan drie volle koppen koffie. Als hij zijn moeder kent, zijn ze intussen steenkoud. ‘Hoi, Cora, dit is Eileen. Ze zit bij me in de klas.’ Cora schudt Eileen afwezig de hand. ‘Cola staat in de ijskast. De chips in het derde kastje rechts. Neem waar je zin in hebt, lui.’ Ze pakt een viltstift en trekt een blaadje naar zich toe. ‘Die is écht hard aan het werk,’ zegt Eileen als Geert haar glas volschenkt. ‘Wat voor baan heeft ze eigenlijk?’ ‘Dat valt een beetje moeilijk uit te leggen. Ze ontwerpt nieuwe materialen. Plastic dat harder dan staal is. Kogelvrije vesten van spinrag. Dat soort spullen.’ ‘Aha,’ knikt Eileen, maar Geert betwijfelt of ze hem kan volgen. De deurbel rinkelt. ‘Ik doe open!’ Dina stuift de gang in. Geert zet de fles neer. ‘Ik kan beter even kijken wie het is. Dina stuurt ze anders gewoon weg. Soms neemt ze de telefoon op. 'Er is niemand thuis,' zegt ze dan en kwakt de hoorn neer.’ Halverwege de gang hoort hij stemmen. ‘Mama is bezig,’ zegt Dina, ‘en Geert heeft een nieuwe vriendin. Die zijn ook druk bezig met kussen.’ Zusjes! denkt Geert. ‘Toch zou ik graag naar binnen willen,’ antwoordt een diepere stem. ‘Mag ik er door, meisje? Even in de gangkast kijken. Het is voor de stroom.’ Een meteropnemer, denkt Geert. Tjonge, dat is nog eens vlot. We wonen hier pas een dag.

‘Wat draag je voor mooie sleutel om je nek?’ zegt de man. ‘Mag ik hem eens zien?’ ‘Nee!’ zegt Dina fel. Haar stem schiet omhoog. ‘En je mag er ook niet in!’ Ik moest maar eens ingrijpen, denkt Geert. Voor het uit de hand loopt. Die man wil gewoon zijn werk doen. Hij duwt de deur van de vestibule open. ‘Kom nu, Dina,’ zegt hij, ‘die meneer...’ Zijn stem stokt. De bezoeker vult de deuropening. Dat magere lijf met die idioot lange armen, het enorme hoofd. ‘Jij... Je bent de man uit mijn droom!’ Ogen draaien in zijn richting. De pupillen blijven bijna onzichtbaar. Ze zijn niet groter dan speldenkoppen. ‘Dus de dromen zijn al begonnen. Dan is het urgenter dan ik vreesde.’ Hij heft een hand op en een broodmagere vinger priemt in Geerts richting. ‘Nodig mij uit. Als jullie de sleutel niet willen afgeven, laat me dan in ieder geval binnen. Misschien kan ik de zaak nog onder controle krijgen.’ ‘Laat hem niet binnen, Dina! Hij wil ons huis afpakken!’ Dina heft haar sleutel op. ‘Ga weg,’ zegt ze met trillende stem, ‘ga weg, nare man.’ Een web van verblindend blauw licht waaiert over de deuropening uit. Geert slaat zijn handen voor de ogen. De intense hitte schroeit zijn huid. ‘Ga weg!’ krijst Dina opnieuw. Het dodelijke licht dooft plotseling. Als Geert zijn handen laat zakken, staat de man halverwege de bosrand. Een afstand van minstens zestig meter. Niemand kan zestig meter sprinten in twee seconden. Geen enkel mens. ‘Dat was onverstandig,’ zegt de man. Ondanks de afstand kan Geert elk woord

verstaan. ‘Jullie beseffen niet met welke krachten jullie spelen. De Amdatvir is niet meer dan een slaaf, weet je. Hij gehoorzaamt zonder enig eigen oordeel. Vraag hem om de maan en hij parkeert hem in je achtertuin’ ‘Wie ben je?’ fluistert Geert. ‘Wát ben je?’ ‘Bid dat je daar nooit achterkomt. Ik geef jullie een week. Dan zullen jullie me smeken om de sleutel terug te nemen.’ Hij draait zich om en glipt in de schaduwen weg.

‘Wat was dat voor geschreeuw?’ vraagt Eileen. ‘Kwam er een of andere junk aan de deur?’ ‘De vorige bewoner,’ zegt Geert. ‘Hij wil het huis terug, maar dat kan natuurlijk niet meer. Wij hebben het eerlijk gehuurd.’ Het is de waarheid, maar niet de hele waarheid. En daarom eigenlijk een leugen. Het liefst zou Geert haar alles vertellen. De makelaar en de huur die zo plotseling zakte. De wc en de vreemde lichten in Dina's kamer. De bezoeker, die hij eerder in een droom zag. Hij durft het niet. Geen meisje gaat uit met een wauwelende gek. In ieder geval niet vaker dan één keer. ‘Wat een raar gedoe.’ Eileen kijkt hem aan. ‘Man, je ziet doodsbleek.’ ‘Ik weet niet...’ Ze vouwt haar handen onder haar kin. ‘Vertrouw me,’ zegt ze zachtjes. Haar grijze ogen zijn kalm. Vol warme belangstelling. ‘Vertel me wat er precies gebeurde.’ Eileen haalt een hand door haar korte haar. ‘Mijn vader zag een vliegende schotel landen. Ik geloof hem.’ ‘Dit is vreemder dan een vliegende schotel.’ ‘Probeer het toch maar.’

‘Geloof je me?’ vraagt hij ten slotte. Eileen schudt haar hoofd. ‘Daar is het nog te vroeg voor. Ik laat alles open. Bewijs het, dat is het enige dat ik vraag.’ Meer kon ik ook niet verwachten, denkt Geert. Dit is al heel wat. Ze lacht me in ieder geval niet in mijn gezicht uit. ‘Ik zal je de wc laten zien.’

‘Je hebt gelijk,’ zegt Eileen. ‘Dit is het toilet van een miljonair.’ Ze knielt voor de kleinste wc-pot. ‘Alle ijsheiligen nog aan toe...’ ‘Wat is er mis?’ ‘Een wc-pot die zo'n tienduizend gulden waard is.’ Ze wijst omlaag in de pot. Onder het laagje water glanzen geelrode letters op: DINA DE ZWART. Elke letter is een centimeter of vijf hoog. Eileen bukt zich en raakt een van de letters aan. ‘Birmaans goud,’ zegt ze vol ontzag. ‘Puur Birmaans goud. Kijk, ik kan er met mijn nagel in krassen. Ik werk elke zaterdag in de winkel van mijn oom, weet je. Hij is juwelier.’ Ze komt overeind. ‘O boy, o boy, en of ik je geloof!’

Eileen blijft die avond niet bij hen eten. ‘Een eerdere afspraak,’ zegt ze. ‘Afspraken kom ik altijd na.’ Bij de deur slaat ze haar armen om hem heen. Eileens kus duurt seconden langer dan voor een eenvoudig afscheid nodig is. ‘Morgen ben ik helemaal van jou,’ zegt ze. Geert kijkt haar na. Hij brengt zijn hand naar zijn lippen. Eileens achterlicht verdwijnt achter een rij sparren.

Morgen ben ik helemaal van jou.

7. Gevecht in de nacht

Na het avondeten loopt Geert terug naar zijn kamer. De cactus is een zwart silhouet tegen de oranje avondhemel. De lange naalden zien er dreigend uit. Dat stomme ding is gevaarlijker dan een rol prikkeldraad! denkt hij. Stel je voor dat Dina op mijn bureau klimt? Zijn maag trekt samen bij de gedachte. Op de mestvaalt met dat mormel. Hij blijft geen seconde langer op mijn kamer! Hij strekt zijn hand uit. Geerts hoofd wordt plotseling leeg. Twee, drie minuten houdt hij letterlijk op met denken. Een witte suizelende stilte. Zijn hand zakt omlaag.

Een schrille pieptoon wekt hem uit het diepst van zijn slaap. Geert schiet overeind en tuurt naar zijn wekker. Nee, daar komt het gepiep in ieder geval niet vandaan. De fluittoon valt weg en de stem van het huis galmt door Geerts hoofd. Luid als een kerkklok. ‘Ontwaak, sleuteldrager! Een vreemde probeert de Amdatvir binnen te dringen. Moet ik hem afweren?’ Uit Dina's kamer komt gestommel. ‘Kaloempie?’ klinkt Dina's slaperige stem. ‘Zei je iets?’ Ze gelooft dat haar pop tegen haar spreekt, denkt Geert. Hij slaat zijn dekens terug. ‘Die nare man is terug,’ zegt het huis. ‘Hij sluipt door de tuin en wil naar binnen.’ ‘Stuur hem weg, Kaloempie,’ beveelt Dina. ‘Hij mag mama en Geert niets doen.

Stuur hem weg. Ik wil slapen.’ ‘Opdracht begrepen.’ Een baan sputterend blauw licht zwalkt over de muur. Het komt van buiten! denkt Geert. Uit de spleet tussen de gordijnen. Hij snelt naar het raam en rukt de zware stof opzij. Aan de bosrand danst een web van licht. Het wijkt terug, springt naar voren. Bij elke beweging gloeit het feller op. Naast een hoge den ontdekt Geert de man. Rode vonken wervelen om zijn magere lijf. Net of hij een harnas draagt, denkt Geert, een harnas van vuur. De man lijkt zijn gedachten te horen. Hij heft zijn hand en de vonken vormen een vurig zwaard. De man hakt naar het web en ineens wordt het zwaard meters lang. Even lang als het hele grasveld. De punt raakt het web en kaatst terug. Alles gebeurt in doodse stilte. Geert had donderslagen verwacht. Of minstens een luid geknetter. Bij de tweede slag bereikt het zwaard het web niet eens. Het dooft halverwege uit. De man kan niet tegen het huis op, realiseert Geert zich. Hij heeft dezelfde wapens. Alleen zijn die van de man veel zwakker. Alsof hij met een puntige stok tegen een strijdbijl moet vechten.

Het web vouwt zich verder open tot het boven de boomtoppen reikt. Nu hoort Geert voor het eerst geluid. Uit de muren van zijn kamer komt een steels getinkel. Het huis zet zich schrap, denkt Geert. De man tegenhouden is niet langer genoeg. Het gaat terugslaan. Keihard terugslaan. De man deinst terug. Zijn vonken doven tot alleen zijn laarzen nog dof rood opgloeien.

Hij zakt door zijn knieën en zet af. Geert sist van ongeloof. Het lijkt een filmtruc. Geen levend wezen kan zo hoog springen. Tien, vijftien meter en de man stijgt nog steeds. Alleen zijn gloeiende laarzen blijven zichtbaar. Als twee omhóóg vallende sterren. Het duurt zes, zeven seconden voor de man begint te dalen. Geert verliest hem uit het oog achter de boomtoppen. Het blauwe web aan de bosrand floept uit. Het huis heeft gewonnen, denkt Geert. Het dreef de vorige eigenaar op de vlucht. Hij schudt zijn hoofd. Maak jezelf niets wijs. De man trok zich terug. Dit was niet meer dan een krachtmeting. Hij zal het beslist opnieuw proberen. De Amdatvir is een slaaf, had de man gezegd. Zonder Dina's bevelen zal het huis niets ondernemen. En de volgende keer kan het huis Dina misschien niet op tijd wekken... Hij laat het gordijn terugvallen. Zijn hoofd suizelt van vermoeidheid. Ik moet slapen, denkt hij. Morgen zie ik wel weer.

8. Het huis dat niet bestond

Ochtend. Geerts oogleden branden. Hij geeuwt zo wijd dat zijn kaken knakken. Pas na de derde kop koffie voelt hij zich een beetje mens. ‘Mooie dromen gehad?’ vraagt Cora. ‘Ik heb me in ieder geval niet verveeld.’ ‘Kaloempie praatte steeds tegen me,’ klaagt Dina. ‘Hij maakte me wakker.’

Als Geert het schoolplein oprijdt, wuift Eileen naar hem. Hij wuift terug. Ik moet haar van die droom vertellen. Het gevecht tussen het huis en de vorige eigenaar. Geert krijgt de kans niet. ‘Ik heb iets voor je,’ zegt ze zodra hij afstapt. Ze grabbelt in haar tas rond. ‘Ik wist dat we er een hadden. Moest onze halve flat overhoop halen voor ik hem vond. Ja, hebbes.’ Op het schoolmuurtje strijkt ze een verkreukelde foto glad. ‘SECUUR voor al uw verzekeringen,’ staat er langs de bovenrand. ‘Een luchtfoto?’ vraagt Geert. Laat Eileen haar verhaal eerst maar doen. ‘Het was reclame. Een luchtfoto van Driehuizen en omgeving.’ Ze tikt de foto aan. ‘Kijk, de flats aan het Gruttoplein hebben ze al gebouwd. Dus deze foto kan hoogstens een jaar oud zijn.’ Haar vinger volgt een grijze lijn door de bossen. ‘De Arnhemseweg. Nummer tien, nummer elf.’ Ze stopt bij een grasveld naast de weg. ‘Geen spoor van huis nummer twaalf.’ Ze klakt met haar tong. ‘Die gevelsteen met 1978 sloeg dus werkelijk nergens op. Jullie huis bestond drie jaar geleden domweg nog niet.’ ‘Die flats. Je weet zeker dat ze...’

Een stem onderbreekt hem. ‘Regel een: wis de sporen van de aankomst van de Amdatvir zo goed mogelijk uit.’ ‘Wat, wat...’ Hij kijkt wild om zich heen. Niemand. En dan denkt hij: Die stem! Dat was het huis weer... Een flikkering in zijn ooghoek. Hij blikt terug naar de kaart. Op de open plek is een vierkantje verschenen. Hun huis. De hoge schoorsteen werpt een zwarte schaduw over het dak. Geen detail ontbreekt. Het tuinmuurtje, het tegelpad, de schuur. ‘Eileen! Ons huis!’ ‘Ja, geinig, hè?’ Ze rolt de foto op. ‘Als je wilt mag je hem houden.’ Eileen glimlacht. ‘In ieder geval weten we nu dat het geen spookhuis is. Je kunt het gewoon fotograferen.’ Hij staart haar aan. Eileen is het vergeten! Totaal vergeten dat ze een paar seconden terug alleen een leeg veldje zagen... Het huis heeft de foto veranderd. Niet alleen de foto. Ook Eileens geheugen. Ze gelooft nu dat ons huis altijd al op de foto stond.

Het tweede uur probeert hij het weer. Zo voorzichtig mogelijk. ‘Eileen, de vorige bewoner van ons huis...’ Ze kijkt op van haar schrift. ‘Ja, was daar iets mee?’ Ze vertoont geen spoor van belangstelling. Het is weg, denkt hij. Alles wat ik haar gisteren verteld heb. Ze herinnert zich vast ook de gouden letters in de wc-pot niet meer. ‘Laat maar.’

De rest van de schooldag durft hij met geen woord over het huis te reppen. De Amdatvir heeft met Eileens geheugen zitten knoeien. De hemel mag weten hoe het huis reageert als hij blijft doordrammen. Misschien wist hij Eileens complete

geheugen wel uit.

‘Zal ik het dorp laten zien?’ vraagt Eileen. ‘Lijkt me een goed idee. Ik wil hier nog een hele tijd blijven wonen.’

Het dorp is klein. Zelfs met nieuwe flatwijk blijft het een gat. Één supermarkt. De dancing gaat alleen op vrijdagnacht open. Nu ja, ze hebben in ieder geval een aardige tennisbaan. ‘O, hier heb je het Peuterhof,’ wijst Eileen. ‘De crèche. Daar zat je zusje toch op?’ ‘Grappig. Dina's vorige crèche heette net zo. Het Peuterhof.’ ‘Het zal wel een populaire naam zijn.’ ‘Denk je dat ik even langs mag gaan? Dina gedag zeggen?’ ‘Probeer het. Ze kunnen je hoogstens wegsturen. Met dit mooie weer spelen de kleintjes altijd in de zandbak.’

Geert stapt over het lage tuinhekje. Een van de leidsters loopt hem tegemoet. ‘Kwam je iemand ophalen?’ ‘Nog niet. Mijn zusje zit bij jullie. Dina.’ De leidster glimlacht. ‘Leuk meisje. Helemaal niet verlegen. Ze begon meteen met de andere kinderen te spelen. Alsof Dina ze al jaren kende.’ Ze steken het grasveld over. Wat een lading kleuters, denkt Geert als hij de overvolle zandbak ziet. Het lijkt

Zandvoort wel. ‘Waar hangt Dina ergens uit?’ vraagt de leidster. ‘Dit is haar grote broer.’ Haar collega gebaart naar het gebouwtje. ‘Even naar binnen met Janine. Grote poep.’ ‘Hoi, Geert,’ zegt een jongetje. ‘Dina en ik bouwen een kasteel. Een kasteel met draken.’ ‘Hoi,’ zegt Geert. Dat is vlot, denkt hij. Dina is er net en iedereen kent de naam van haar broer al. ‘Hoe heet jij?’ ‘Dat weet je toch?’ Nu ziet hij het jochie pas echt. Blauwe ogen, kort touwhaar. Een shirt met de Ninja Turtles. Shit! Dat is Jeroen! Dina's beste vriendje op de vorige crèche... ‘Jeroen mocht niet naar de crèche komen,’ had Dina hem verteld. ‘En Haroen en Jasmijn ook niet. Ik wil dat ze ook in het dorp zijn. Het móét.’ Bevelen van de sleuteldrager... Hij likt over zijn lippen, slikt. Hoe machtig is de Amdatvir? Kan hij ál Dina's wensen vervullen? ‘Eh, mevrouw, hoe lang zit Jeroen hier al?’ ‘Een maandje of vier schat ik. Zijn moeder kreeg een baan op het Baken. Ze is lerares.’ Minder dan een week geleden haalde Geert Dina op. Bij de Amsterdamse crèche. Jeroen zwaaide haar uit. Wat de leidster beweert kàn eenvoudig niet. Wat heeft de Amdatvir in vredesnaam uitgehaald? Een heel stel kinderen uit de stad geplukt? Plus hun ouders? Ze allemaal wijsgemaakt dat ze hier al maanden wonen? Hij zoekt de zandbak af. Haroen mept een andere peuter met zijn rode schepje. Jasmijn hobbelt op een driewieler om de zandbak.

Een half dozijn andere kinderen komt hem nu ook vaag bekend voor. Geen speciale vriendjes van Dina, dat niet. Maar ze zaten beslist ook op de Amsterdamse crèche. ‘Ik, ik moet jammer genoeg verder.’ Hij wil hier weg. Meteen. Dit is te veel vreemds, te onbegrijpelijk. Dina is nog steeds zijn kleine zusje. Maar tegelijk veel meer dan dat. Even gevaarlijk als een atoombom. Een atoombom die op scherp staat. ‘Het was leuk. Ja, leuk om te zien hoe het hier uitziet. Op de crèche.’ Hij rent nog net niet over het grasveld.

9. Ik wil het!

Zodra hij de deur achter zich sluit, verdwijnt Geerts paniek. Hij is thuis. Ik zat mezelf op te fokken. Nergens voor nodig. Goed, een half dorp heeft herinneringen die nergens op slaan. Wat dan nog? Niemand heeft er last van.

Om half zes hoort hij stemmen in de tuin. Cora en Dina wandelen door de keukendeur binnen. Zijn zusje sjouwt een bos fluitenkruid mee die tot boven haar kruin reikt. Hij kust Dina op haar wang. Ze ruikt naar gras en zonlicht. ‘Hoe was het op je werk?’ vraagt hij aan Cora. ‘Een hele rit.’ Zijn moeder spreidt haar armen. ‘Maar dit huis maakt alles goed.’

Halverwege het avondeten smijt Dina haar vork op de grond. ‘Ik eet niet meer!’ gilt ze. ‘Ik háát bloemkool!’ Ze plant haar ellebogen op de tafel. ‘Ik eet het alleen maar op als papa terugkomt.’ Het wordt doodstil. Geert ziet Cora's gezicht in een star masker veranderen. Alsjeblieft Dina, denkt hij, niet weer... Hij voelt de tranen achter zijn oogleden prikken. Dina gelooft dat haar vader nog leeft. Dat hij alleen maar op reis is. Je kunt de dood niet aan een peuter uitleggen, heeft Geert gemerkt. Dina's goudvis ging dood. De volgende dag zwom er een nieuwe in de kom. Wat Dina betreft was het dezelfde vis. Mensen en dieren kunnen op reis gaan. Als ze niet terugkomen is dat hun eigen keus. Niet omdat ze niet langer bestaan. ‘Papa kan niet thuiskomen,’ zegt Cora zachtjes. ‘Hoe graag hij ook zou willen.’

Ze strijkt Dina over de bol. Dina draait haar gezicht boos af. Haar ogen fonkelen van woede. ‘Papa moet nú thuiskomen! Ik wil het!’ De muren sidderen. De geur van ozon wordt zo intens dat Geerts ogen naar lucht hapt. Een fractie van een seconde straalt Dina sleutel met een fel blauw licht. Cora schiet overeind en slaat haar armen om Dina. ‘Wat was dat! Een aardbeving?’ Een golf van wilde vreugde raast door Geerts hele lijf. Hoop zo sterk dat hij niet van pijn te onderscheiden valt. De sleuteldraagster heeft een bevel gegeven. Zou het huis machtig genoeg zijn om haar wens te vervullen? Over het grint van de oprijlaan knarsen banden. Het licht van twee koplampen strijkt over de muur. Geert kijkt zijn moeder aan. Aan de ongelovige blik in haar ogen weet hij dat ze het geluid herkend heeft. De motor van een Mazda 626. Vaders wagen.

De sleutel knarst in het slot van de buitendeur. Ongehaaste voetstappen in de gang. Geen twee mensen lopen in precies het zelfde ritme. Het is zijn vader. Een moment flitst een afschuwelijk beeld door Geerts hoofd. Een dode die uit het graf is opgestaan. De kleren aan flarden, rottend vlees. Het maakt niets uit. Al is papa een zombie, al steken de botten uit zijn vel. Ik wil mijn vader! De deur zwaait open. ‘Sorry dat ik wat later ben,’ zegt Maarten de Zwart. ‘Er was een ongeluk op de A-2.’ Dina grijnst van oor tot oor. ‘Zeg tegen mama dat ik geen bloemkool hoef. Jij houdt ook niet van bloemkool.’

Geert luistert naar de zachte stemmen in de kamer naast hem. Hij heeft zijn deur expres op een kier laten staan. Een van die stemmen had hij nooit meer verwacht te horen. Papa is terug... Wat was het moeilijk om hem niet om de hals te vliegen! Om net te doen of er niets bijzonders aan de hand was. Stel geen vragen, denkt hij. Nooit. Doe niets wat dit wonder kan verstoren. Geert weet hoe het in sprookjes gaat. Vraag nooit aan een spook hoe hij uit zijn graf kon terugkomen. Één verkeerde vraag en hij verandert weer in witte nevel...

Later, veel later hoort hij hoe hun bed luid begint te knarsen. Hij glimlacht. Alles is in orde met de wereld. Geert sluit zijn ogen. De slaap daalt neer als een warme, zwarte mist.

Maarten ritst zijn tas dicht. ‘Ik moet vliegen, schat.’ Hij kust Cora op de mond. ‘Zie je vanavond.’ ‘Rij niet te hard,’ zegt Cora, ‘oké? En bel je me even zodra je op kantoor aankomt?’ Maarten kijkt haar verbaasd aan. ‘Hoezo?’ In Geerts hoofd gaat een alarmbel af. Zijn moeder deed vroeger nooit zo bezorgd. Hij balt zijn vuisten. Verknoei het nu niet, mama. Hij leeft! Hij is nooit dood geweest. Cora lacht. Het klinkt een beetje angstig. ‘O, het is niet belangrijk, liefje. Ik wil weten of onze telefoon het weer doet. Gisteren kreeg ik alleen een kiestoon.’

Vader leg een hand op zijn hart. ‘Ik beloof het,’ zegt hij plechtig.

Het geronk van vaders wagen sterft weg. Moeder pakt haar kop op, neemt een slok van de afgekoelde koffie. Ze zet haar kop met een bons neer. ‘Mama.’ ‘Ik weet dat hij dood is, Geert,’ fluistert ze. ‘Ik herinner me ieder detail. Het ongeluk. Ik heb verdorie bloemen op zijn graf gelegd!’ Tranen biggelen over haar wangen. ‘Wat mij betreft was het allemaal een nachtmerrie. Eentje waaruit ik net ontwaakt ben.’ Geert pakt haar hand vast. Ze knijpt zo hard terug dat hij botjes hoort knarsen. ‘Hij is terug,’ zegt Cora. ‘Maar ik geloof het pas als hem weer in mijn armen hou.’

Het huis heeft zich aangepast, ontdekt Geert. Op moeders kamer staat nu een ruim tweepersoonsbed. De eerste dag was het niet breder dan Geerts eigen bed. In de hoek van de zitkamer ontdekt Geert vaders bureau uit de oude flat. Bij de verhuizing had een collega het meegenomen. Hij pakt een brief op. Aan de heer M. de Zwart Romeindreef 45 De poststempel is van twee weken terug. Het vreemde is dat Geert nu twee herinneringen aan het afgelopen jaar heeft. Elk is even scherp, maar ze hebben niets met elkaar te maken.

In de eerste verongelukte zijn vader. In de andere kwam Maarten die dag een uur te laat thuis. Hij had de trein genomen. Ze verhuisden naar het dorp omdat vader een baan in Arnhem kreeg. Geert legt de brief terug. Tijd, denkt hij. Dat is het. De Amdatvir is een tijdmachine. Op Dina's bevel veranderde hij het verleden. Hij ging terug naar de dag dat vader stierf. Veel was er niet nodig om het ongeluk te voorkomen. Een losgetrokken snoertje. Een lege accu. ‘De auto wilde niet starten,’ had zijn vader gezegd. ‘Tja, dan blijft alleen die ellendige trein over.’ Wat een wonderbaarlijke machine! Door de tijd reizen betekent dat gisteren nooit te laat is. Je kunt altijd naar het verleden teruggaan. De dag van gisteren overdoen. Al je fouten ongedaan maken... Niet dieper graven. Blijf er met je tengels vanaf. Ik heb mijn vader terug. Elke verandering kan het alleen maar slechter maken. Cora stapt de kamer binnen. ‘Moest je niet eens naar school?’ ‘Je hebt gelijk.’ Bij de keukendeur kust hij haar op de wang. Geert heeft dat al zo'n acht jaar niet meer gedaan. ‘Hou je taai,’ zegt hij. In de huiskamer begint de telefoon te rinkelen. Cora verstijft, ontspant zich dan. ‘Doe papa de groeten van me,’ zegt Geert. ‘Tot straks.’

10. Van wanneer kom je?

Op de afslag naar Voorthuizen begint zijn fiets te schokken. Vijf seconden later ratelt Geert op zijn velgen over de weg. Balen. Een lekke band. Hij stapt af en knielt naast zijn fiets. Twéé lekke banden. Ongeluk komt nooit alleen. Een schaduw strijkt over het asfalt. ‘Ik wil even met je spreken.’ De man is uit het niets opgedoken. Geen voetstappen. Geert komt overeind. Zijn hart bonkt in zijn keel. ‘Ik kan je niet tegenhouden.’ Hij verbaast zich erover dat hij dit wezen ooit voor een mens heeft gehouden. Twee armen, twee benen, een hoofd. Daarmee houdt het op. Elk detail is verkeerd. Zelfs de huid ziet er niet als mensenvel uit. Te glad. Zonder het kleinste haartje. Soepel plastic eerder. Goudbruin plastic. De man ontbloot zijn tanden. In elke kaak groeit een dubbele rij. Ze zijn doorschijnend als bergkristal. Het is geen glimlach. Evenmin als een tijger glimlacht, wanneer hij zijn tanden toont. ‘Je bent geen mens,’ fluistert Geert. ‘Geen mens. Je hebt gelijk. Wij zijn eindeloos veel meer dan mensen. Al waren jullie wel onze voorouders.’ ‘Van wanneer,’ zegt Geert, ‘van wanneer kom je?’ ‘Ah, zoveel heb je er toch van begrepen. Dat valt mij mee van een ondermens. De Amdatvir vertrok uit de vierendertigste eeuw.’ Hij knikt naar de hoge bomen. ‘Planten en dieren zijn uitgestorven in onze tijd. Zelfs de kakkerlakken en de ratten. Niet dat we ze missen. Allemaal hoogst overbodige zaken.’ Het wezen vouwt zijn armen over elkaar. Zijn ogen lijken twee splinters ijs. Kil, absoluut zeker van zichzelf.

‘Je beseft niet wie ik ben, ondermens. De Hoge Miraal van Ardomach staat voor je! Twee miljard slaven gehoorzamen mij. Geef mij de sleutel terug.’ Twee miljard slaven gehoorzamen mij. Uit wat voor vreselijke tijd komt dit wezen? Dina mag de sleutel niet teruggeven! Nooit. Dit is een monster. ‘Vannacht ligt de sleutel op de stoep. Anders dood ik jullie. Een voor een. Tot je zusje mijn eigendom teruggeeft.’ Blauw licht flikkert. Het is niet meer dan een lichtende draad. Maar het hangt precies tussen hen in. Klaar om toe te slaan. Het web van het huis! De Amdatvir beschermt mij. ‘Hij mag mama en Geert niets doen,’ had Dina twee nachten terug bevolen. ‘Je dreigt alleen maar,’ zegt Geert. ‘Het huis is sterker dan jij.’ Het wezen werpt een blik op de dodelijke draad laserlicht. ‘Je hebt geen flauw benul hoe je de Amdatvir moet bedienen. Knoei teveel met je eigen verleden... ‘ Hij spreidt zijn handen. ‘De Amdatvir houdt geen rekening met de gevolgen. Hij gehoorzaamt enkel. Misschien trouwen je ouders met een ander en word je nooit geboren.’ ‘Het antwoord is nee.’ Geerts stem trilt. ‘Het blijft nee.’ ‘Verniel je eigen tijd dan maar. Ik raap de stukjes wel op. Als alles voorbij is.’ De weg is leeg. Acht meter verderop ritselen de struiken.

11. Het strand moet híér zijn!

Een volle week gaat voorbij. Geen spoor van het wezen uit de verre toekomst, van de Hoge Miraal. Heeft hij het soms opgegeven? Geert gelooft dat geen seconde.

Zaterdag. Als Geert de trap afdaalt, hoort hij Dina in het halletje schreeuwen. Een driftbui. Als zijn kleine zusje boos is, dan is zo ook goed boos. ‘Ik vind het niet eerlijk!’ krijst Dina. ‘Je had het beloofd!’ ‘Daar herinner ik me niets van,’ zegt Cora. ‘Liefje, het strand ligt een heel eind van Driehuizen. Uren rijden.’ ‘Veel te mooi weer om in de auto te zitten,’ bromt Geerts vader. Oh, oh, denkt Geert. Zaterdags gingen we meestal naar de strand onder Almere. Vanuit Amsterdam ben je er zo. Dina stampvoet. ‘Ik wil graven. Ik wil niet dat strand ver weg is! Het moet híér zijn!’ Diep in de muren tinkelen kristallen. Langs de plinten razen blauwe vonken. Dina! Wat heb je gedaan? De Amdatvir reikt terug in de tijd, beseft hij. Hij verandert het verleden om Dina's bevel uit te voeren.

Geert loopt de gang door. Stap voor stap. Doodsbang voor wat hij in de hal zal vinden. Bij de derde stap weet hij al dat het mis is. Afschuwelijk mis. Hij ruikt de zee. Het geluid van omslaande golven dreunt door de gang. De voordeur staat wijd open. Twintig meter voor het huis begint het strand. Wit

zand vol gebroken takken, een ingedeukte auto. Daarachter strekt de zee zich uit. Grijs water tot voorbij de horizon. Dina ratelt met haar emmertje. Haar grijns reikt van oor tot oor. ‘Komen jullie spelen?’

Net als bij vaders terugkeer vechten twee herinneringen om voorrang. De nieuwe herinnering is gruwelijk. Daarin dreunde drie dagen terug, op zestien mei, een vloedgolf tegen de Europese kust. Het moet een waar monster geweest zijn. Hoger dan een torenflat. De dijken braken. Alle dijken. De machtige deltawerken hadden even goed muurtjes van zand kunnen zijn. Geert heeft geen flauw idee waar die vloedgolf vandaan kwam. De enige zender die nog in de lucht was, viel niet te verstaan. Lage keelklanken. Russisch of Hongaars. De hele Randstad bestaat niet langer. Geen Amsterdam meer, geen Rotterdam. De Nederlandse kust begint voortaan ter hoogte van Arnhem. De nieuwe zee is een reusachtig graf. Tien miljoen doden. Driehuizen moet daar ook ergens onder de golven liggen. De nieuwe herinneringen worden duidelijker. Eileen is ongetwijfeld dood. Verdronken. Ze was die dag op bezoek bij haar tante in Den Haag. Dit is niet echt, denkt Geert. Hij weigert het te geloven. Een nachtmerrie. Laat mij alsjeblieft wakker worden...

Geert zit ineen gedoken op het stoepje voor het huis. Zijn handen tegen zijn gezicht gedrukt. Hij hoort meeuwen krijsen. Ze zwermen langs de vloedlijn. Voedsel genoeg. De lijken zullen nog weken aanspoelen.

Zijn ouders proberen de autoradio. Zender na zender. Gekraak, geruis. Een dof gesis. Nergens stemmen. Geert heeft er tien minuten naar geluisterd. Tot hij het niet langer kon aanhoren. De rest van de wereld moet even hard getroffen zijn als Nederland. Bijna alle grote steden lagen aan de kust. Dina hurkt op een paar meter afstand. Ze is druk aan het graven in een berg stuifzand. Haar zandkasteel heeft al twaalf torens. Voetstappen. Geert schiet overeind, zoekt de verlaten weg af. Iemand anders heeft de vloedgolf overleefd! De Hoge Miraal duwt het tuinhekje open. Zijn harde zolen bonken over de tegels. ‘Misschien willen jullie mij nu binnenlaten?’ Hij gebaart naar de grijze deining. ‘Ik neem niet aan dat deze binnenzee jullie bedoeling was? Geef mij de sleutel. Ik kan alles ongedaan maken.’ Het enige wat overblijft, is een doffe wanhoop. Geert diept een laatste restje verzet op. ‘Ik vertrouw je niet.’ De Hoge Miraal grijnst. ‘Geloof je dat ik iets kan uithalen dat erger is dan dit? Je hebt geen keus, ondermens.’ Geert draait zich naar Dina. ‘Vraag het huis of hij zijn beloften houdt.’ Dina kijkt niet op van haar vormpjes. ‘Vraag jij het maar.’ Geert blikt omhoog naar het dak, de bakstenen muren. ‘Ik wil dat de Hoge Miraal alles herstelt. Of nee, niet alles. Papa moet blijven leven. Het ongeluk mag nooit gebeurd zijn.’ Het huis antwoordt direct. ‘De belofte van een Hoge Miraal is minder waard dan een scheet in een orkaan. Laat hem zweren bij het Licht van de Brekende Zon. Aan die eed zal hij zich houden.’ ‘Slim,’ zegt Hoge Miraal. ‘Raad vragen aan mijn eigen slaaf.’ Hij grinnikt. ‘Ik mag je wel, ondermens.’ Hij heft zijn linkerhand en kruist drie vingers. ‘Ik zal het verleden herstellen. Geen vloedgolf. De vader blijft leven. Dat zweer ik bij

het Licht van de Brekende Zon.’ ‘We laten je binnen,’ zegt Geert. ‘Maar nog geen sleutel. Die krijg je pas als alles weer zoals vroeger is.’ De Hoge Miraal knikt goedkeurend. ‘Achterdocht is het begin van alle wijsheid. Al heb je weinig hersens, je gebruikt ze tenminste.’

‘Jouw kamer,’ zegt de Hoge Miraal. ‘Daar heb ik de besturing neergezet.’ Hij neemt de trap met enorme schreden. Zeker vijf treden per stap. Geert snelt achter hem aan. Zijn vingers omklemmen Dina's sleutel. ‘Op mijn kamer staat niets! Alleen het bed en mijn bureau.’ ‘Je vergist je.’ De Hoge Miraal duwt de deur open en stapt op de cactus af. Zonder enige aarzeling legt hij zijn hand op een bolle zijtak. ‘Dit is de besturing van de Amdatvir. Jullie zouden het de automatische piloot noemen.’ De naalden glijden zijn vlees in. Geert huivert. De Hoge Miraal mag een monster zijn, kleinzerig kun je hem niet noemen. De Hoge Miraal knijpt. De naalden priemen omhoog uit de rug van zijn hand. Bloeddruppels wellen op. Dieprode parels. ‘Start!’ beveelt hij de Amdatvir. ‘Vier maanden terug. De komeet.’

Achter de ruit kleurt de hemel plotseling inktzwart. Sterren stralen. Duizenden waanzinnig heldere sterren. Ze twinkelen niet. Geerts maag maakt een salto. Zijn voeten komen los van de grond. Hij ziet een ballpoint boven het bureau zweven. Zijn schetsboek fladdert als een lome mot naar het plafond. ‘Waar zijn we in vredesnaam! De ruimte?’

De Hoge Miraal wappert met zijn vrije hand. ‘Linksboven zie je de Aarde. We bevinden ons vier maanden terug in de tijd.’ Geert tuurt in de richting van de hand. ‘Dat blauw bolletje? Het lijkt niet groter dan een knikker!’ ‘Waar zit die ellendige komeet nu?’ mompelt de Hoge Miraal. ‘Ah, daar heb je hem.’ Onder het huis doemt een reusachtige ijsberg op. Grijze ijspieken met diepe kloven. Rotsblokken zo groot als vrachtwagens stippelen de sneeuwvelden. ‘Een komeet,’ zegt de Hoge Miraal. ‘Ze zweven overal in de ruimte rond. Soms knallen ze tegen een planeet op.’ Hij tuit zijn lippen. ‘Normaal zou deze komeet de Aarde op anderhalf miljoen kilometer gemist hebben. De Amdatvir gaf hem een zetje. Net genoeg om de Aarde te raken. Zo'n komeet beweegt zich met zo'n zestig kilometer per seconde. Tweehonderd duizend per uur. Dat geeft een allemachtig harde klap als hij in de oceaan smakt. Prachtige vloedgolven.’ Hij buigt zich naar voren. Naalden doorsteken beide ogen. ‘Daar gaat hij.’ De komeet siddert. IJsplinters zo groot als slagschepen tuimelen weg. De Hoge Miraal komt overeind, likt het bloed van zijn hand. ‘De komeet vliegt weer in zijn oude baan. Hij mist de Aarde volkomen. Geen inslag, geen vloedgolven.’ De sterren doven uit. Boven de dennen is de hemel opnieuw blauw. ‘We zijn terug in je eigen tijd. Een honderdste seconde nadat we vertrokken.’ De Hoge Miraal steekt zijn hand uit. ‘Mijn sleutel.’ Geert reikt hem aan. De sleutel zinkt weg in de hand van de Hoge Miraal. Verdwijnt. De huid sluit zich over de wond. ‘Waar gebruik je de Amdatvir voor? Om rond te kijken in het verleden?’ ‘Noem het een spel. Een tijdverdrijf. Ik en de andere Miralen reizen terug in de tijd. Hier en daar veranderen we kleine zaken.’ Hij likt zijn lippen. ‘De vorige keer liet ik de Derde Wereldoorlog al in 1969 beginnen. Een half miljard slachtoffers.’ Hij krijgt een peinzende blik in zijn ogen. ‘Twee kernwapens

ontploften boven het regenwoud. Stel je een bosbrand voor zo wijd als een continent... Je kon de rookpluim tot halverwege Europa zien. Een fantastisch schouwspel.’ Voor de Miraal bestaan we niet echt, begrijpt Geert. Het verleden is voor hem enkel een show. Wij zijn speelgoed. Levende poppen. ‘Voor we terugkeren maken we alle veranderingen natuurlijk weer ongedaan. Knoei te veel met verleden en je eigen heden verdwijnt. Misschien word je nooit geboren. Of je jongste broer blijkt Hoge Miraal van Ardomach te zijn. Dat is de bedoeling niet.’ Hij geeft een ruk met zijn hoofd. ‘Verlaat de Amdatvir. Over een minuut vertrek ik.’

Geert boldert de trap af. De gang. Als hij naar de deurknop reikt, wordt de knop doorzichtig als glas. De muren vervagen. Ik wil niet mee! Geert struikelt over een drempel die ineens niet langer bestaat. Hij krabbelt overeind. Distels. Hoog gras. Van het huis ontbreekt ieder spoor. Hij en zijn familie staan op een open plek naast de weg. Langzaam komt een derde herinnering op. Ze waren een dagje uit. Dina moest urgent. Grote poep. Dat is de enige reden dat ze bij dit veldje stopten. ‘Klaar!’ roept Dina. ‘Mooi zo.’ Vader veegt haar billen af. Cora kijkt Geert aan. ‘Zullen we dan maar eens doorrijden? Dit lijkt me geen goede plek voor een picknick.’ Aan de blik in haar ogen ziet Geert dat ze zich alles herinnert. Dat hij niet de enige is. Geert weet ook dat ze er nooit over zullen praten.

Elke familie heeft zijn geheimen, denkt hij. Laat dat maar zo blijven.

Over dit boek

Eigenlijk begon ik dit boek als griezelverhaal. Gewoon een huis waar iets heel vreemds mee aan de hand was. Wat wist ik nog niet precies. Een schrijver laat zich graag verrassen door zijn eigen verhaal. Een gewoon spookhuis probeert je te grazen te nemen. Het geeft je zeker geen welkom gevoel als je er voor de eerste keer binnenstapt. Het was geen spookverhaal, maar een sciencefiction verhaal, ontdekte ik. Techniek in plaats van zwarte magie.

Een tijdmachine bouwen is onmogelijk. Dat hebben de geleerden tenminste jarenlang beweerd. Reizen door de tijd hoort in een sprookje thuis, zeiden ze. Niet in een sf-verhaal, waarin alles toch min of meer moet kloppen. Tegenwoordig denken ze daar anders over. Het ís mogelijk om een tijdmachine te bouwen. Makkelijk is anders. Om te beginnen heb je een staaf ijzer nodig van miljoenen kilometers lang. Om aan zoveel ijzer te komen moet je de aarde en rest van de planeten slopen. En waarschijnlijk ook de zon nog. Maar goed, je hebt dus een tijdmachine. Hij zweeft ergens diep in de ruimte. Jij suist er in je ruimteschip op af. Als je nu op de juiste manier om die staaf vliegt, kom je in een andere tijd. Je kunt naar het verleden of de toekomst. Het klinkt als magie, maar misschien werkt het. Wij kunnen geen hele planeten slopen. Nog niet. Misschien zelfs niet over duizend jaar. Er zijn vast eenvoudiger manieren. De Hoge Miraal sleepte geen staaf ijzer van miljoenen kilometers lang mee.

De eerste computers vulden een hele vliegtuighangar. Nu en ze in je jaszak. Dat geldt vast ook voor tijdmachines.

Gisteren is nooit te laat, dat is het mooie van tijdmachines. Je kunt het verleden altijd nog een keer overdoen. Maar wees voorzichtig. Vooral als je rondkijkt in het verleden. Het is puur toeval dat juist jij geboren werd. Als je moeder niet net de laatste bus gemist had... Als je vader niet hetzelfde overkomen was..

OVER TAIS TENG

Tais Teng (14 april 1952) is behalve schrijver ook illustrator, decorschilder en beeldhouwer. Hij schrijft eigenlijk voor elke leeftijd, van het eerste spreukenboekje voor kleuterheksen tot gedegen handleidingen voor zeshonderdjarige dark lords. Hij heeft intussen zo'n honderdtien boeken geschreven, van fantasy, sciencefiction en griezelboeken tot alternatieve geschiedenissen en Noorse mythologie-avonturen.

Tais is genomineerd voor een zilveren griffel. Zijn sf-verhalen voor volwassenen zijn vergeleken met het werk van Jack Vance en Heinlein (waarvoor ik de besprekers nog steeds dankbaar ben, TT) en geprezen als behorend tot de beste moderne sf die wereldwijd geschreven wordt). Vakanties brengt Tais het liefst onder water door. Zijn liefste wens is al jaren een mooi starwars-laserkanon, om bergtoppen mee te beeldhouwen.

Tot zover de intro, die meestal in mijn boeken staat.

De laatste tijd probeer ik mijn tijd fifty-fifty te verdelen tussen illustreren en schrijven. Ik heb intussen al een paar opdrachten gekregen voor Amerikaanse boekomslagen.

Mijn illustratiewerk vind je op Deviant Art. http://taisteng.deviantart.com/gallery/ Ik hou van doorwerken: ik maak elke week wel een paar nieuwe plaatjes.

Mijn website is http://www.taisteng.nl. waar je ook alles over mijn boeken vindt.

Voor het en van mijn e-boeken : Smashwords, Amazon, Kobo, iTunes, Google Play en andere eboek verkopers.

Over uitgeverij Granterre

Onder de Granterre imprint worden boeken van Tais Teng die niet langer in druk zijn en waarvan de schrijver de rechten heeft teruggekregen als e-boeken uitgebracht. Het gaat hier vaak om herziene teksten.

Ook zullen een aantal series als gebonden omnibussen gedrukt worden. Op dit ogenblik staan er een aantal omnibussen gepland voor de Griezelklas, de Hocus, Pocus pas op! reeks en de Fred & Herman boeken. Werk dat enkel als vervolgverhaal in tijdschriften is verschenen zoals Narcissen in permafrost komt ook in aanmerking.

TAIS TENG IN DRUK

Bij Verschijnsel

Romans:

Noem mij maar Percy d’Arezzo

Computercode Cthulhu

De vulkanen van Io

Verhalenbundels:

Glazen speren

Steden van zilver en leisteen

Neonmaan

Lovecraft mijn liefste

Laserlicht

Gouden dwaalwegen

Cepheïde

Ondierentuin Omnibus

Serie: De avonturen van Hans d’Ancy:

Aan de oevers van de nacht

De gunsteling van Sedna

In de gloed van vulkanen

Onder parelmoeren hemels

Serie: Atlantis ongezonken

(Verschijnsel/Kramat)

Gestolen zielen

De verschroeide veer:

Bij Mynx:

Serie: De Gran Terre Saga:

Schaduwschepen #1

Een miljoen zeilen #2

Gebroken Hemels #3(Verschijnsel)

Bij Zilverspoor

Werelden van vuur en ijs

Serie: Bloed en Barnsteen:

Een schip van bloed en barnsteen

Het ijzeren woud (voorjaar 2016)

Een volledig overzicht is te vinden op http://www.taisteng.nl